Κοιμόμουν και ξύπναγα σε μια θάλασσα απο συγνώμες
Τα πάντα σκισμένα, τα δίχτυα ξεφτισμένα και η πυξίδα να δείχνει συνέχεια το Νότο
Ο ουρανός, ο ουρανός μολύβι γεμάτος
με χτυπάει με λύσσα, πετώντας με στα κύματα
Δώσε μου το χέρι σου, δεν μπορώ άλλο να κρατηθώ
Η ανία θα με βουλιάξει χωρίς αύριο, αν δεν με κωπηλατήσεις στη στεριά
Είσαι το άλμπουρο μου, η σημαία μου, το γερό σκαρί μου
Χωρίς εσένα θα είμαι ένα εμπόρευμα δίχως πατρίδα, δίχως προορισμό, έρμαιο στα πτηνά του ουρανού
Και θάρθουν γρήγορα για μένα....
Αθήνα, Τρίτη 10:40 22/7/08
Τα πάντα σκισμένα, τα δίχτυα ξεφτισμένα και η πυξίδα να δείχνει συνέχεια το Νότο
Ο ουρανός, ο ουρανός μολύβι γεμάτος
με χτυπάει με λύσσα, πετώντας με στα κύματα
Δώσε μου το χέρι σου, δεν μπορώ άλλο να κρατηθώ
Η ανία θα με βουλιάξει χωρίς αύριο, αν δεν με κωπηλατήσεις στη στεριά
Είσαι το άλμπουρο μου, η σημαία μου, το γερό σκαρί μου
Χωρίς εσένα θα είμαι ένα εμπόρευμα δίχως πατρίδα, δίχως προορισμό, έρμαιο στα πτηνά του ουρανού
Και θάρθουν γρήγορα για μένα....
Αθήνα, Τρίτη 10:40 22/7/08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου