Δυό Φεγγάρια, ένας Ήλιος και ένας Ποδηλατοδρομέας
Σάββατο 13/8/11
Οι δρόμοι ήταν ήσυχοι και σιγά σιγά εγκατέλειπα την πόλη
Άρχισα να ανεβαίνω το βουνό. Το φεγγάρι ετοιμαζόταν για ύπνο, ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές
Ο ρυθμός ήταν απλά τουριστικός. Το σακίδιο, γεμάτο χρήσιμα πράγματα ήταν βαρύ, αλλά ακόμα δεν ένοιωθα το βάρος του
Μερικές πεταλιές αργότερα, ο δρόμος άρχισε να φωτίζει
Κοίταξα πίσω μου και το λυκόφως ήταν εδώ, γεμίζοντας το βουνό
Όπως είχα σταματήσει για τη φωτογραφία, άκουσα ένα θόρυβο και νόμισα ότι ήταν κάποιο ζώο. Γύρισα και είδα κάτι παράξενα μαυριδερά δίποδα να κατεβαίνουν την άσφαλτο. Hi, hi άρχισαν να μου λένε, είπα κι εγώ ένα hi και αποχαιρέτησα τους ποδηλατολάτρες αλλοδαπούς....
Η ανάβαση συνεχίστηκε με αυστηρή βατοδίαιτα. Λίγο παραπάνω, και αμέσως άφηνα τα πετάλ. Όταν έφτασα αρκετά ψηλά, το θέαμα με αιχμαλώτισε
Τα φώτα μέσα στην κοιλάδα ήταν η Φλώρινα
Όσο ανέβαινα, η μέρα διαδεχόταν την νύχτα. Είναι πάντα μαγευτική εμπειρία να είσαι παρόν στην γέννηση μιας καινούργιας μέρας
Λίγο ακόμα ο ήλιος μου έπαιζε το κρυφτούλι
...αλλά μετά εμφανίστηκε μεγαλόπρεπος και δυνατός, πνίγοντας την κοιλάδα με φως
Χρειάστηκα λίγο ακόμα και σύντομα η αγαπημένη ανηφόρα τελείωνε
Η κορυφή με περίμενε, λουσμένη στο φως
Άφησα την κυρία για λίγο και κούμπωσα το αντιανεμικό. Ήξερα ότι θα πάγωνα στην κατηφόρα και ετοιμάστηκα ψυχολογικά
Ξεκίνησα. Στην αρχή πήγαινε καλά` μετά άρχισα να υποφέρω. Σταμάτησα στα 2 χλμ στο Πισοδέρι για υδροδοσία και για να συνέλθω. Ήμουν ήδη πίσω 20 λεπτά, 10 λόγω αργής ανάβασης και 10 λόγω στάσης. Θα πατήσω τώρα στην κατηφόρα, σκέφτηκα και θα ήταν το λάθος νούμερο 1
Όντως στην μεγάλη κατηφόρα, χωρίς άνεμο και με το ελεύθερο καλοσυντηρημένο, χτύπησα μια 85αρα. Στην αρχή πάγωνα, μετά το συνήθισα. Ευλογούσα τον εαυτό μου για την απόφαση να πάρω μαζί το μακρύ κολάν, και σιχτίριζα γιατί δεν πήρα ένα ζευγάρι γάντια. Τα χέρια είχαν αρχίσει να παγώνουν, ενώ η θερμοκρασία πλέον χτύπησε 6 C
Πλέον η μεγάλη κατηφόρα είχε τελειώσει αν και ο δρόμος συνεχίζει στο -2 %. Σε εκείνο το σημείο είναι κακοσυντηρημένος (πρωτόγνωρο στην Ελλάδα ε!) αλλά συνεχίζω στα 35-40 για να κερδίσω χρόνο. Λάθος νούμερο 2...
Ακούω ένα ήχο και νόμισα ότι ήταν το παγούρι που έπεσε, γιατί μόλις είχα πιεί. Αμ δε... Σταματάω, γυρνάω πίσω και βλέπω τα φώτα να έχουν φύγει απο τη βάση και να έχουν πέσει στην άσφαλτο. Ψυχραιμία, λεω να κάνουμε αποτίμηση της ζημιάς. Το ένα φως μισοσπασμένο. Το βιδώνω και είναι Οκ. Λείπει όμως η βίδα της βάσης. Κοιτάω και σχεδόν αμέσως τη βρίσκω στο χαντάκι. Ανακούφιση!
Που είναι όμως το παξιμάδι ΟΕΟ; Ψάχνω, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, τίποτα... Τελικά, καταλαβαίνω ότι χάνω χρόνο άδικα, φορτώνομαι και τα φωτιστικά στο σακίδιο και ξεκινάω εκνευρισμένος. Η όρεξη για φώτο μου'χει φύγει....
Προσπαθώ να καταλαβω τι έχει γίνει. Προφανώς με τα βίαια ταρακουνήματα λόγω ταχύτητας, το παξιμάδι είχε λασκάρει και τελικά αποκολλήθηκε. Θα κοιτάξω στην 1η στάση σκέφτηκα και αν όχι, θα αναγκαστώ να μπω Γρεβενά. Βέβαια η 2η επιλογή ήταν και η χειρότερη, γιατί θα έχανα περισσότερο χρόνο.
Λίγο ακόμα και η όρεξη μου ξανάρθε. Πλησίαζα στην Κορέστεια, στο σημείο που είχα βγει από την τελευταία μου προπόνηση
Συνέχιζα να πατάω για να κερδίσω το χαμένο χρόνο. Λίγο ακόμα και το βουνό τελείωσε. Μπήκα στον επόμενο νομό και στο βάθος φάνηκε ο τελευταίος λόφος, πριν την κατάβαση για Καστοριά
Νομός Καστοριάς
Πολύ γρήγορα κατέβηκα και πέρασα τον Κόμβο της Καστορίας. Ένας λόφος ακόμα και έβλεπα στα δεξιά μου, το Άργος Ορεστικό
Ο δρόμος στρωτός, τα πόδια είχαν βγάλει φτερά.
'Εφτασα Βογατσικό, και βγήκα στο γνωστό βενζινάδικο για την 1η στάση. Απόκλιση 30'
Άλλαξα σε κοντό, έβγαλα μανίκια, αντιανεμικό, έβαλα την κρέμα ημέρας και έκατσα να ξεκουραστώ
Ιδού η βλάβη!
και ιδού η ένοχη βίδα...
Βγήκα πάλι στο δρόμο. Είχα ξεκουραστεί καλά, ήμουν πιο άνετα ντυμένος και ο άνεμος με το μέρος μου. Τι άλλο ήθελα;
Ναι, θα μπορούσα να κερδίσω πάλι το χαμένο χρόνο, αισθανόμουν μια χαρά!
Μετά 5 χλμ, βγήκα απο τον κεντρικό δρόμο
για να μπω στον δρόμο για Σιάτιστα
Συνέχισα για ακόμα 15 χλμ μέχρι που είδα την πινακίδα. Είχα πλέον συμπληρώσει το 1/3 του Γύρου (110χλμ) και αισθανόμουν περίφημα
Νομός Γρεβενών
Έστριψα δεξιά και συνέχισα. Στην αρχή ήταν η κατηφόρα των 3 χλμ. Το τοπίο άρχισε να αγριεύει
ενώ ο δρόμος, κακοσυντηρημένος αλλά και άδειος
Στο βάθος, ο 1ος λόφος ξεκινούσε
ενώ βρεθηκα να ανεβαίνω δίπλα στην Εγνατία
Ο λόφος βγήκε πολύ άνετα. Συνεχώς προσπαθούσα να μην ξοδεύω παραπάνω δυνάμεις, χρησιμοποιούσα τόσο όσο. Η ζέστη ανέβαινε αλλά ακόμα ήταν άνετα
Σε λίγο πέρασα το λόφο και στο βάθος φάνηκε το επόμενο χωριό
Ξαφνικά ενα έντομο πήγε προς το αριστερό αυτί μου, έκανα με το χέρι να το διώξω και ένοιωσα το τσίμπημα της μέλισσας. Στην αρχή έτσουξε μετά πέρασε και ακόμα πιο μετά, άρχισα να νοιώθω το πρήξιμο. Ένοιωθα το σώμα να παλεύει το δηλητήριο με αποτέλεσμα να αρχίζω να πατάω περισσότερο.
Στον επόμενο λόφο αναγκαζόμουν να αφήνω κυριολεκτικά πετάλ γιατί τα βατ 200ριζαν με ευκολία. Τι τζελάκια και powerbar σκέφτηκα. Powerbee is the solution!
Και ενώ σκεφτόμουν για φάρμα εκτροφής μελισσών για αποκομιδή θαυματουργού τζελακίου, ο δρόμος προσπέρασε την Εγνατία. Έφτανα Γρεβενά!
Ακόμα ένας λόφος, ακόμα μια κατηφόρα
και μια τελευταία αερογέφυρα
και πάτησα τα Γρεβενά ακριβώς στις 12:05. Είχα κερδίσει πίσω τα 25', αλλά ήξερα ότι πάλι θα έχανα χρόνο...
Πρώτη φορά στην πόλη, άρχισα να ρωτάω για ποδηλατάδικο. Έχοντας ήδη 2 γνώμες και ψάχνοντας το πολυπόθητο κατάστημα, συνέχισα.
Ρωτώντας και μια 3η φορά, κατάφερα να βρω το κατάστημα, στο οποίο ο αγαπητός Λάζος με εξυπηρέτησε ταχύτητα. Ζήτησα οδηγίες για το πως να βγω από την πόλη, ευχαρίστησα και έφυγα ήρεμος. Ήταν ώρα για λίγη (απρογραμμάτιστη) ξεκούραση
Η πλατεία όμορφη, όπως και το ρολόι της
Αποχαιρέτησα τα Γρεβενά, ικανοποιημένος που η βλάβη διορθώθηκε αλλά είχα μείνει πίσω ήδη 45'.
Πέρασα ακόμα μια φορά πάνω απο Εγνατία
και συνέχισα στην Π.Ο. Γρεβενών - Τρικάλων
Εκείνο το κομμάτι δεν είχε βοηθητική και πάτησα για να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο δρόμος αυτός έχει πάντα αρκετή κίνηση
Φτάνοντας στη μεγάλη κατηφόρα, ο δρόμος βελτιώθηκε αισθητά
Κοίταξα δεξιά μου και άρχισα να βλέπω άγνωστα βουνά. Τι με περίμενε στους επόμενους λόφους άραγε;
Η κατηφόρα γρήγορα τελείωσε και περίεργοι σχηματισμοί βράχων φάνηκαν στο βάθος
Η κυρία επέμενε να σταματήσουμε για να απολαύσει το τοπίο. Ρομαντική φύση άλλωστε και δεν μπορούσα να της χαλάσω το χατήρι
Ξεκίνησε η ανηφόρα (πάλι). Τα βράχια στο βάθος τόνιζαν το τοπίο
Η μία φουρκέτα διαδεχόταν την άλλη, αλλά ο ρυθμός ήταν καλός
Η ζέστη όμως άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Σε λίγο φτάσαμε στα επίπεδα καύσωνα
Πέρασα το Ελευθεροχώρι και συνέχισα να ανεβαίνω. Κίνηση αρκετή, θάμνοι δεξιά και αριστερά, χωρίς ίχνος ίσκιου, και ο δρόμος να ανηφορίζει σταθερά
Σε μια στιγμή, η κυρία είπε basta! και έκανα στην άκρη
2' και πάλι στο δρόμο. Ευτυχώς είχα αρκετό νερό μαζί μου. Μπήκα στο επόμενο χωριό, τους Άγιους Θεοδώρους
Σταμάτησα σε μια βρύση που είχα δει στη χαρτογράφηση, αλλά άνθρακες ο θησαυρός. Ήταν κλειστή! Συνέχισα, ξέροντας ότι σε λίγο έρχεται η κατηφόρα.
Στο βάθος δεξιά ήταν το Καρπερό όπου θα έκανα την 2η στάση, και τέρμα αριστερά η Παλιουριά. Η δροσιά της κατηφόρας ήταν καλοδεχούμενη.
Μπήκα Καρπερό στις 14:45, με 3 τέταρτα καθυστέρηση. Η πολύ ζέστη με είχε ρίξει πίσω. Στρατοπέδευσα στην μικρή πλατεία και έβγαλα το κολατσιό μου
Ήπια νερά, κοκα κόλα και έφαγα το θαυματουργό πληγούρι της Αλεξίας. Χαλάλι το ταπεράκι, άξιζε
Ήθελα να βρεχτώ αλλά δεν υπήρχε βρύση. Έβγαλα τα πάντα, εκτός απο το σορτσάκι και βράχηκα όπως όπως
Σιγά σιγά το σώμα άρχισε να επανέρχεται, αλλά ήταν φανερό ότι χρειαζόμουν περισσότερη ξεκούραση. Μέχρι τα Σέρβια, είχα ακόμα 1200 υψομετρικά και δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Καταβρόχθισα ένα παγωτό και σε λίγο αναχώρησα. Χωρίς να το καταλάβω, η στάση των 20', έγινε στάση μιας ώρας
Hit the road Jack, και πάλι εμπρός για Δήμητρα
Είχα λίγα χιλιόμετρα ισάδι μέχρι να πάρουν τα πόδια. Η διαδρομή ακολουθούσε τον Αλιάκμονα απο την ανάποδη, δλδ προς την τεχνητή λίμνη στα Σέρβια. Πέρασα την γέφυρα, εκεί που ο ποταμός απλά ρέει
Οι λόφοι άρχισαν ενώ η ζέστη είχε "πέσει" στους 35 C. Στο βάθος φαινόταν η καινούργια γέφυρα που συνέδεε την Παλιουριά με την Παναγιά
Μερικά ποτιστικά για τα καπνά, βοηθούσαν λίγο την κατάσταση
Εκείνο το μοναστήρι μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Αν είναι άσφαλτος, θα είναι γ@μ@τη ανάβαση σκέφτηκα
Γενικά η περιοχή, χωρίς να ξέρω το λόγο, έχει αρκετά μοναστήρια. Έφτασα τελικά Παλιουριά και έστριψα για Ελάτη. Τα 2 χλμ στο 5% με περίμεναν
Λίγη κατηφόρα για ξεκάρφωμα και μετά ...τα γνωστά
Στην κορυφή του λόφου, φάνηκε το μοναστήρι του Όσιου Νικάνορα
Ηπια το ενεργειακό ποτό που κουβαλούσα απο το σπίτι για τον επόμενο λόφο, αλλά δεν έκανε διαφορά. 3 χλμ μετά, έμπαινα Ελάτη
Το νερό τελείωνε, η ζέστη, η καταπόνηση και το μυαλό στιγμιαία κόλλησε. Αντί να σταματήσω σε μια καφετέρια για νερό (δεν υπήρχε περίπτερο), αποφάσισα να συνεχίσω. Αμέσως το μετάνοιωσα αλλά κατηφόριζα ήδη την κοιλάδα και ήταν αργά. Ήξερα ότι θα είχα πρόβλημα....
Έφτασα κάτω και μετά άρχισα να ανηφορίζω προς Λαζαράδες. Η ανηφόρα ήταν 3.5 χλμ στο 5.5%. Ήταν το δυσκολότερο σημείο αυτού του Γύρου. Άρχισα να αφυδατώνομαι και κάθε πεταλιά πονούσε. Έκοβα την ανηφόρα χιαστή αλλά έκανε μικρή διαφορά. Πίσω μου ήταν το νερό που είχα, βλακωδώς, αγνοήσει
Με τα χίλια ζόρια, έφτασα Λαζαράδες. Μπήκα στο χωριό στις 17:30, μόνο 90' εκτός στόχου
Βρήκα το μοναδικό παντοπωλείο και απλώθηκα
Πήρα νέρα, πορτοκαλάδες, έφαγα και βράχηκα με το λάστιχο.
Αποχαιρέτησα το Γιάννη και το παντοπωλείο του και συνέχισα. Ήμουν πλέον καλύτερα
Επόμενο χωριό, το Τρανόβαλτο, στη μέση του πουθενά
Συνέχισα. Απο εδώ και πέρα ήταν εύκολη η διαδρομή. Σε λίγο είδα την τεχνητή λίμνη στο βάθος
Μικρή στάση για να βγάλω τη λίμνη
Απέναντι, η τελευταία σοβαρή ανηφόρα με περίμενε...
Η ανηφόρα ξεκίνησε, αλλά ούτε το τζελάκι, ούτε προσευχή χρειάστηκε. Βγήκε σχετικά άνετα. Φαίνεται η θετική ενέργεια είχε κάνει το θαύμα της, το σώμα είχε πάρει τα πάνω του. Σε λίγο, φάνηκε η Π.Ο. Κοζάνης - Λάρισας. Το μαρτύριο θα τελείωνε εδώ
Άρχισε η κατηφόρα για Σέρβια, με την εικόνα της λίμνης να μεγαλώνει μπροστά μου
Νομός Κοζάνης
Όταν έμπαινα Σέρβια το ρολόι έδειχνε 19:30, η απόκλιση των 90' παρέμενε. Όμως υπήρχε ακόμα ένα πρόβλημα. Με την πτώση, τα δοντάκια απο τα φώτα έσπασαν και δεν κούμπωναν πλέον στη θέση τους. Η μόνη επιλογή ήταν να τα κολλήσω. Ευτυχώς στο περίπτερο βρήκα μια καλή κόλα, πήγα στο παρκάκι και άρχισα την δουλειά
Η κόλλα έκανε τη δουλειά της, φόρεσα μανίκια, γιλέκο και ξεκίνησα. Όταν έφτασα τελικά στη λίμνη, ο ήλιος χανόταν στον ορίζοντα
Μετά τη λίμνη σταμάτησα. Άναψα τα φώτα και έβαλα το αντιανεμικό. Η θερμοκρασία έπεσε απότομα. Συνέχισα για Βαθύλακκο
Πέρασα το χωριό και συνέχισα για την ανηφόρα πριν τα Πετρανά. Η κίνηση αρκετή και με ενοχλούσε
Ενώ ανέβαινε, ένοιωσα κάτι στην πλάτη μου. Σταμάτησα, γύρισα και είδα το φεγγάρι "Επ, πάλι εσύ εδώ;" μου είπε
Φτάνοντας στη διασταύρωση για Κοζάνη, σταμάτησα και πήρα την Αλεξία τηλέφωνο. Η κούραση ήταν προ των πυλών και ένοιωθα το ρυθμό να μειώνεται. "Μαλλον κατά τις 2μιση με 3 θα τερματίσω" σκέφτηκα. Τα είπαμε και μου είπε απλά, "έλα με το ρυθμό σου".
Κάτι όμως δεν μου άρεσε. Ήξερα ότι λόγω όλων αυτών που συνέβηκαν, είχα χάσει χρόνο, αλλά αποφάσισα ότι δεν θα το έβαζα κάτω. "Όσο πάει, για όσο πάει" και ξεκίνησα
Είχαν μεινει 75 χλμ για τον τερματισμό. Ο τελευταίος λόφος, έφυγε αμέσως. Η Εγνατία ήταν μπροστά μου αλλά δεν είχα χρόνο για να σταματήσω. Έτσι έβγαλα τη φώτο όπως μπορούσα
Συνέχισα με καλό ρυθμό. ΣΚέφτηκα ότι θα είχα άνεμο στην πλάτη, αλλά τελικά δεν είχα. Τα πόδια πήγαιναν αέρα. 22:55 μπήκα Πτολεμαίδα. Ήξερα ότι τα επόμενα 50 χλμ θα έμενα απο δυνάμεις. Καλά ήταν όσο πήγε, σκέφτηκα
Άλλαξα μπαταρίες, πήρα νερά και έφυγα. Πήγαινα δυνατά και χαμογελούσα κουνώντας το κεφάλι. Έφτασα στο Φιλώτα και έβγαλα μια φώτο
Νομός Φλώρινας
Συνέχισα για το βουνό στο Αμύνταιο. Εκεί ήξερα ότι θα έχανα χρόνο. Έφαγα την τελευταία μπάρα πριν το βουνό και άρχισα την ανάβαση. Τα πόδια πήγαιναν αέρα, δεν μάσαγαν τίποτα. Με 300 χλμ στην πλάτη και τόση ταλαιπωρία, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Απλά, δεν ήθελα και δεν πρόκειται να το έβαζα κάτω!
Μετά το Κλειδί, παραληρούσα και φώναζα στον αέρα. Χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στον κόμβο του Αμμοχωρίου, 11 χλμ πριν τη Φλώρινα
Πάταγα, πάταγα, πάταγα!!!
Σταμάτησα κάτω απο το σπίτι ζητοκραυγάζοντας. Ένοιωθα υπέροχα, καμία κούραση, κανένας πόνος!
Η ώρα ήταν 01:45, είχα κερδίσει πίσω πάνω απο 45'
Τελικά κάλυψα εκείνα τα τελευταία 75 χλμ με 24μωτ
Το σημαντικό ήταν ότι ξεπέρασα κάθετι που αντιμετώπισα και βγήκα νικητής. Τι υπέροχο συναίσθημα....
Ωραία βόλτα, αλλά και καταπληκτικό post !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήTα συγχαρητήριά μου
Ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφή