Τίποτα καινούργιο, τίποτα παλιό

Βιώνουμε την τελευταία μέρα της φετινής χρονιάς, μια μέρα απολογισμών και σκέψεων για τους περισσότερους από εμάς. Το 2011 σε μερικές ώρες θα είναι παρελθόν με ό,τι μας έφερε, και ένα φρέσκο 2012 θα έρθει στη ζωή.

Είναι όμως έτσι; Δεν νομίζω. Τίποτα παλιό δεν φεύγει, τίποτα καινούργιο δεν έρχεται. Η Πρωτοχρονιά, μια γιορτή που υμνεί τη γέννηση του καινούργιου έτους, είναι απλά μια ανθρώπινη εφεύρεση, ένας τρόπος να τονώσουμε την ανασφάλεια που έχουμε για το καινούργιο που έρχεται.

Ενοχλώ άρα υπάρχω

Παραφράζοντας την περίφημη ρήση του Ρενέ Ντεκάρτ, σκέφτομαι άρα υπάρχω, προσπαθώ να εξερευνήσω αν υπάρχει μια άλλη διάσταση στο θέμα ¨ύπαρξη¨.

Είναι πολύ εύκολο να ελέγξει, να διαπιστώσει κανείς ότι βρίσκεται εν ζωή. Ακούει τους χτύπους της καρδιάς του, ακούει το αέρα που κυκλοφορεί στους πνεύμονες του, χρησιμοποιεί τις υπόλοιπες αισθήσεις του. Είναι έτσι σίγουρος ότι ζει. Είναι όμως σίγουρος ότι υπάρχει;

Οξεία και περισπωμένη

Κάποτε είχαμε το πολυτονικό σύστημα. Οξείες και περισπωμένες παρέλασαν, κοσμούσαν, τόνιζαν καλύτερα την κάθε λέξη, ψιλές και δασείες έντυναν περίτεχνα το νόημα τους.

Μετά ήρθε η «πρόοδος» και το σύστημα γραφής άλλαξε από πολυτονικό σε μονοτονικό. Ένα και μοναδικό σύμβολο, ο τόνος, αντικατέστησε όλα τα άλλα. Αλλά αλήθεια τα αντικατέστησε;

Ίσως είχε έρθει η ώρα, τα πράγματα να γίνουν πιο απλά. Ένα σύμβολο αντί για τέσσερα, οικονομία συμβόλων και άλλα τέτοια…

Τι μετράει αυτός ο μετρητής;

Χτές, περπατώντας στην οδό Στ. Δραγούμη, ίσως τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Φλώρινας, έφτασα στο φανάρι, στη διασταύρωση με την οδό Ν. Χάσου. Ασυναίσθητα, κάτι έπιασε το μάτι μου και σήκωσα το κεφάλι. Αντίκρισα, με έκπληξη, ένα ψηφιακό μετρητή που μετρούσε αντίστροφα. Μετρούσε το χρόνο που έμενε μέχρι το κόκκινο φανάρι να πρασινίσει.

Το πρώτο συναίσθημα ήταν έκπληξη. «Πολύ καλό σύστημα» σκέφτηκα. Αυτή όμως η σκέψη κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Το επόμενο συναίσθημα ήταν αυτό το γνωστό συναίσθημα που βιώνει κανείς, περισσότερες από μία φορές τη μέρα, αν διαμένει στην ακριτική Φλώρινα. Επιμένω στον όρο ακριτική, γιατί για μένα δεν οριοθετεί μια γεωγραφική ταυτότητα, αλλά μια παρωχημένη νοοτροπία, όπου τα πάντα κινούνται με αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς και οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά ζουν. Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας.

Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Από τις αρχές Οκτωβρίου, όταν και αποφάσισα να αναλάβω δράση για το πρόβλημα του ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, γνώριζα ότι το εγχείρημα μου θα έκρυβε πολλές δυσκολίες. Ήταν φυσιολογικό, μια και η οργάνωση έπεφτε μόνο στους δικούς μου ώμους, αλλά ήταν έτσι και αλλιώς επιλογή μου.

Γνώριζα επίσης, ότι το ταξίδι στην Αθήνα θα ήταν μόνο η αρχή αυτού του οδοιπορικού και ότι η πραγματική προσπάθεια θα ξεκινούσε μετά. Θα ήταν ανέφικτο και ανεδαφικό να νομίσει κανείς ότι με μια ποδηλατική πορεία, θα λυνόταν ως δια μαγείας ένα πρόβλημα που στερεί για πολλά χρόνια, μια πραγματική στέγη για αυτά τα παιδιά.