Ενοχλώ άρα υπάρχω

Παραφράζοντας την περίφημη ρήση του Ρενέ Ντεκάρτ, σκέφτομαι άρα υπάρχω, προσπαθώ να εξερευνήσω αν υπάρχει μια άλλη διάσταση στο θέμα ¨ύπαρξη¨.

Είναι πολύ εύκολο να ελέγξει, να διαπιστώσει κανείς ότι βρίσκεται εν ζωή. Ακούει τους χτύπους της καρδιάς του, ακούει το αέρα που κυκλοφορεί στους πνεύμονες του, χρησιμοποιεί τις υπόλοιπες αισθήσεις του. Είναι έτσι σίγουρος ότι ζει. Είναι όμως σίγουρος ότι υπάρχει;

Υπάρχει μια μετρήσιμη αντικειμενική παράμετρος για να επαληθευτεί η ύπαρξη μας; Ο Ντεκάρτ ανακοίνωσε τον 17^ο αιώνα, ότι μια τέτοια παράμετρος είναι η σκέψη. Σκέφτομαι, αμφιβάλλω, ασκώ κριτική. Μπορώ να έχω αμφιβολίες για τα πάντα, εκτός από το ότι σκέφτομαι. Άρα πάντα θα σκέφτομαι, άρα και θα υπάρχω.

Είναι όμως αυτό αρκετό; Να σκέφτομαι και έτσι να υπάρχω; Μήπως η σκέψη είναι απλά μια παθητική διαδικασία; Μήπως η σκέψη καμιά φορά αναιρεί την δράση, στερεί την πρωτοβουλία; Μήπως η σκέψη μας καθιστά ουσιαστικά άχρηστους, φιλόσοφους του καναπέ, θαμώνες μιας αέναης συζήτησης περί της καφεΐνης και μόνο;

Ίσως η  δράση να είναι σημάδι ύπαρξης. Γιατί όχι η αντίδραση; Η αντίδραση είναι απλά ένα φυσικό αντανακλαστικό, εμφυτευμένο στον αρχαίο εγκέφαλο μας` κάτι που υπάρχει εκεί απλά για την αυτοσυντήρηση μας και τίποτα άλλο. Η δράση λοιπόν, από την πιο συμβατική έως την πιο ακραία μορφή της. Άλλωστε το συμβατικό και το ακραίο είναι πάντα υποκειμενικές και όχι αντικειμενικές έννοιες, άρρηκτα δεμένες με την κοινωνία μας.

Και ποια άραγε είναι η πιο απλή μορφή δράσης; Αυτή η δράση που η κοινωνία αντιλαμβάνεται σαν μια ενόχληση, σαν κάτι αταίριαστο στην καθημερινότητα των πολλών, η δράση που δίνει έναυσμα στους πολλούς για να γκρινιάξουν, αλλά όχι για κάτι  παραπάνω.

Και εδώ είναι το λάθος των πολλών. Αν δεν εξέταζαν κοντόφθαλμα αυτήν την ¨ενόχληση¨, αν ξεπερνούσαν τις μικροπρέπειες και τα εγωιστικά τους κίνητρα και έβλεπαν την προοπτική πίσω από την δράση, τότε θα ανακάλυπταν πάρα πολλά, χρήσιμα για αυτούς, πράγματα.

Αλλά δυστυχώς η μάζα των πολλών τους καθιστά δυσκίνητους, αρτηριοσκληρωτικούς, εραστές της πολυθρόνας, τιμητές του πρέποντος και της ορθής σκέψης, έστω και αν κάποιοι καταπατούν τα δικαιώματα τους, στερώντας τους κάθε αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Είναι η μοίρα των πολλών να είναι κομπάρσοι σε ένα θίασο για τη ζωή τους. Είναι κρίμα γιατί δεν ξέρουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρωταγωνιστές.

Προσωπικά δεν ξέρω αν δρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι ενοχλώ. Αυτό μου αρκεί προς το παρόν.