Ξύπνησα απο απο φωνές. Φωνές και γέλια κοριτσιών. Κοίταξα το κινητό μου μέσα στον υπνόσακο. Έγραφε 07:00. Άνοιξα το φερμουάρ του υπνόσακκου και κοίταξα προς την κατεύθυνση των φωνών. Μερικά παιδιά στέκονταν στη στάση, στην άλλη άκρη του πάρκου.
Ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί στον ορίζοντα. Βγήκα έρποντας και το κρύο χτύπησε το κορμί μου. Φορούσα ήδη το τζάκετ, απο το προηγούμενο βράδυ, γιατί η υγρασία και οι 4 C δεν με άφησαν να κοιμηθώ κανονικά. Πέρασα το βράδυ, μασουλώντας ένα μαντολάτο μισοκοιμισμένος, για όσο μπόρεσα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τον υπνόσακκο. Τα ρίγη στο σώμα μου έλεγαν ότι έπρεπε να το κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα
Όταν μάζεψα τα πράγματα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πιώ ένα καφέ. "Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια" σκέφτηκα και κοίταξα τριγύρω. Ανακάλυψα ότι πίσω μου βρισκόταν το Δημαρχείο. Είδα μια κοπέλα να ξεκλειδώνει την πόρτα και της ζήτησα αν μπορούσε να μου φτιάξει ένα καφέ. Δέχτηκε αμέσως και αφού τακτοποίησα το ποδήλατο, ανέβηκα στο πρώτο όροφο και χρησιμοποίησα το μπάνιο για να καθαριστώ κάπως. Μετά έκατσα να πιώ τον καφέ μου.
Εκείνη τη στιγμή, ένας κάτοικος του χωριού που είχε ακούσει για το ταξίδι μου και είχε δει το ποδήλατο, ανέβηκε στο πάνω όροφο του Δημαρχείου. Χαιρετηθήκαμε και επέμενε να πάω σπίτι του, τουλάχιστον για ένα καφέ. Δέχτηκα αμέσως και σε λίγο απολάμβανα ένα ελληνικό και μια ζεστή τυρόπιτα. Ήταν ό,τι χρειαζόταν για το πρωινό ξεκίνημα
Ξεκίνησα την ατελείωτη ευθεία για την Ανάβρα. Ο καιρός προμηνυόταν καλός
Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, το σώμα άρχισε να παίρνει τα πάνω του και να ανεβάζει θερμοκρασία. Άλλη μια στάση, για αλλαγή ρουχισμού ήταν επιβεβλημένη
Πέρασα Κέδρο, πέρασα Ανάβρα και έστριψα νότια για να διασχίσω τα βουνά. Στο βάθος η Ανάβρα
Η ώρα του πόνου είχε έρθει
Ο πρώτος λόφος ήταν ο πιο δύσκολος απο τους τρεις, με διάρκεια 5 χιλιόμετρα και 2 φουρκέτες στο πρώτο κομμάτι του. Αυτό βγήκε εύκολα, όμως τα υπόλοιπα ανηφορικά χιλιόμετρα με συνολική κλίση 4% ήταν τα πιο χρονοβόρα. Το σώμα λειτουργούσε παράξενα, μια ίδρωνε μια κρύωνε, αποτέλεσμα της αυπνίας. Το σημαντικό όμως ήταν, ότι τα πόδια δούλευαν ικανοποιητικά.
Όταν είδα την τεχνητή λίμνη, ο λόφος είχε τελειώσει
Μετά μερικά χιλιόμετρα, αντίκρυσα το φράγμα Σμοκόβου
http://itia.ntua.gr/nikos/arx_int/CDfrag/reservoirs/smokovo_main.htm
Η φωτογραφία ήταν η ευκαιρία για μια μικρή αλλά απαραίτητη στάση. Οι μύες του λαιμού, κάτω απο το βάρος του σακιδίου (4 kgr) είχαν αρχίσει να μουδιάζουν. Το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν στην κάτω απο την σέλα περιοχή. Είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου ένα δροσιστικό υγρό, που πραγματικά βοήθησε. Άλλαξα πάλι τα ρούχα γιατί κρύωνα και ξεκίνησα
Στρίβοντας πίσω απο το βουνό, αντίκρυσα ένα περίεργο θέαμα. Σήραγγες, χαραγμένοι δρόμοι, μισοτελειωμένες γέφυρες στη μέση του πουθενά
Ήταν το μεγαλείο (ή μάλλον η κατάντεια) του περίφημου Ε 65
http://www.agon.gr/news/117/ARTICLE/10826/2011-03-29.html
Συνέχισα με υπομονή για το δεύτερο λόφο που θα με έφερνε στη Μακρυρράχη. Το 27αρι δούλευε υπερωρίες. Σκοπός ήταν να πιέζω τα πόδια όσο το δυνατόν λιγότερο. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ο Γερμανός (βλέπε Hαc) είχε κλείσει, προφανώς απο το προηγούμενο βράδυ. Έχοντας χάσει αρκετά χιλιόμετρα, το άνοιξα πάλι.
Φτάνοντας Μακρυρράχη, σταμάτησα για υδροδοσία. Η ώρα ήταν 12:00. Έχοντας ήδη 1 ωρα από το προηγούμενο βράδυ, είχα επιβαρυνθεί ακόμα με 2 ώρες καθυστέρηση. "Μόνο 3 ώρες εκτός προγράμματος" σκέφτηκα. Προσπάθησα να το σβήσω απο το μυαλό μου, ήπια ένα χυμό και ανέβηκα πάνω στη σέλα.
Ήξερα ότι είχα 13 χιλιόμετρα φλαταδούρας μέχρι τον επόμενο και τελευταίο λόφο, πριν το Τρίλοφο. Έπρεπε να κερδίσω χρόνο. Αμ δε! Ο αήρ είχε αντίθετη άποψη... Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Star Fm Γρεβενών ήθελε ακόμα μια συνέντευξη. Χρήστο, ευχαριστώ για την συμπαράσταση στο ταξίδι μου. Ενώ περίμενα να βγω στον αέρα, σκέφτηκα να ανακεφαλαιώσω
Μίλησα στο Χρήστο και συνέχισα. Σε λίγο θα ξεκινούσε ο τρίτος και πιο εύκολος λόφος
Αποδείχτηκε όμως ο πιο δύσκολος. Τα πόδια είχαν βαρύνει και ο καβάλος πονούσε αφόρητα. Προσπαθούσα να το βγάλω ορθοπέταλο, απλά για να μη πονάω.
Ο Γολγοθάς σε κάποια στιγμή τελείωσε και μπήκα φουριόζος στο Τρίλοφο
Παιρνόντας γρήγορα πάνω απο μια σιδερένια σχάρα είδα τελευταία στιγμή τα μεγάλα ανοίγματα. Απογείωσα το ποδήλατο και ευτυχώς δεν πιάστηκε κανένας τροχός μέσα. Αλλά μου ξεκόλλησε το πίσω φως που άνοιξε. Ενώ το έφτιαχνα, τράβηξα την προσοχή των ντόπιων, που άρχισαν τις ερωτήσεις. Όταν τους είπα απο που έρχομαι, που πάω και το λόγο που το κάνω, με κέρασαν έναν ελληνικό, που ευχαριστήθηκα δεόντως
Μετά τον καφέ έπιασε η κατηφόρα.
Πριν το καταλάβω, έβλεπα τον κεντρικό δρόμο. Ξανά πίσω στον πολιτισμό!
Βγήκα και άρχισαν πάλι τα καπρίτσια του αέρα. Είχα 23 χιλιόμετρα για Λαμία αλλά η ταχύτητα δεν ανέβαινε πάνω απο 20 χαω. Δεν το πίστευα αυτό που συνέβαινε
Σταμάτησα για ακόμα μία συνέντευξη, αυτή τη φορά απο ένα σταθμό της Λαμίας. Ο πόνος στο καβάλο συνέχιζε. Έβαλα πάλι το υγρό και κάπως υποχώρησε. Με τα χίλια ζόρια έφτασα Λαμία. Η ώρα κόντευε 15:00. Είχα μείνει πίσω 3μιση ώρες.
Σταματημένος για τη φωτογραφία, ρώτησα για εστιατόριο. Ήξερα ότι αν δεν έτρωγα καλά, δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω τον Μπράλο. Ανηφόρισα προς το κέντρο της πόλης και στην πρώτη ένδειξη φαγητού σταμάτησα.
Μπήκα μέσα και με χτύπησαν στο κεφάλι τα κλαρίνα και η καπνίλα. Μερικοί είχαν στήσει το χορό και άλλοι έτρωγαν ακόμα. Πήγα στην ταβερνιάρισσα και της είπα "Μήπως μπορείτε να μου φτιάξετε μια μακαρονάδα με λίγο λάδι και τυρί;" Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω. Στο μυαλό της έτσι πρέπει να ήταν οι εξωγήινοι, αν ποτέ διάλεγαν να προσγειωθούν στην Λαμία.
"Μπορώ" μου είπε. Πήγα έξω και περίμενα. Μια κοπελίτσα εγκατέλειψε το μαγαζί για να ξαναγυρίσει τρέχοντας με ένα πακέτο μακαρόνια στο χέρι. Σε λίγο, μια γαβάθα απο μακαρόνια προσγειώθηκε μπροστά μου. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά μόνο για να καταναλωθούν
Αφού χόρτασα, άρχισα να σκέφτομαι εναλλακτικές. Υπήρχε μια επιλογή αλλά μακρινή` αλλά δεν μου καθόταν καλά. Ήθελα αυτό το ταξίδι να είναι όσο hardcore μπορούσε να γίνει. Αποφάσισα ότι δεν θα κοιμόμουν μάλλον το βράδυ και σηκώθηκα να ετοιμαστώ. Ήξερα ότι ίσως ήταν χαζή επιλογή, αλλά ήταν η μοναδική επιλογή μου για να είμαι την άλλη μέρα το μεσημέρι μπροστά απο το Υπουργείο. Η κυρία ήταν πανέτοιμη και πάλι
Αφού περιπλανήθηκα για λίγο μέσα στη Λαμία, βρήκα και ακολούθησα την παλαιά Εθνική για Μπράλο
Στο βάθος, το βουνό που θα δοκίμαζε τις αντοχές μου
Όσο πλησίαζα, τόσο σκοτείνιαζε. Στη χαρτογράφηση είχα ανέβει απο τον καινούργιο δρόμο. Όμως έπρεπε να ανέβω απο τον παλιό, για να γλιτώσω χιλιόμετρα` μόνο που δεν ήξερα που ξεκινούσε. "Θα με βγάλουν πάνω τα πόδια ή θα ανέβω τελειωμένος;" ήταν μια άλλη σκέψη. Προσπαθούσα να τις διώχνω απο το μυαλό μου, δεν οφελούσε σε τίποτα
Μπήκα στο δεύτερο χωριό, όπου έπρεπε να πάρω το δρόμο, αλλά οι ντόπιοι μου είπαν ότι ο μόνος παλιός δρόμος ξεκινούσε από το προηγούμενο χωριό, την Ηράκλεια. Πισωγύρισα 2 χλμ, είδα πινακίδα αριστερά για Μπράλο και προχώρησα. Μετά απο λίγη φλαταδούρα και μια γέφυρα, ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει
Όταν η ανηφόρα άρχισε να σοβαρεύει, το φεγγάρι ήδη έφεγγε
Συνέχισα, με την κλίση σε ήπια επίπεδα. Τα μακαρόνια είχαν κάνει το θαύμα τους. Μετά 4 χλμ ανηφόρας, το δειλινό είχε απλώσει τα δίχτια του πάνω στον κάμπο.
Όμως είχα ένα σοβαρό πρόβλημα. Κανονικά έπρεπε να πλησίαζα τον καινούργιο δρόμο για να βγω κάπου. Όμως, ο δρόμος ήταν άφαντος. Προβληματισμένος συνέχισα
Άρχισε να πέφτει το σκοτάδι. Άναψα όλα τα φώτα και έβαλα το γιλέκο. Η υγρασία δεν με ενοχλούσε, οι θόρυβοι του δάσους δεν με φόβιζαν, τα πόδια άντεχαν, όμως δεν ήμουν σίγουρος που στο δια@ο πήγαινα! Και αυτό το τελευταίο, μου τσάκιζε την ψυχολογία.
Είχα ακούσει τους ντόπιους να με καθοδηγούν, είχα δει την πινακίδα, ήξερα ότι η ανηφόρα δεν θα ήταν παραπάνω απο 13-14 χλμ, είχα κάνει ήδη τα μισά....αλλά δεν έβλεπα τον κανονικό δρόμο.
Ενώ ερωτοτροπούσα εναλλάξ με 24αρι-27αρι, μια ακόμα σκέψη χώθηκε στο μυαλό μου. "Αν βγω σε αδιέξοδο, τι θα γίνει;" Συνειδητοποίησα τότε, ότι το ταξίδι θα τελείωνε πρόωρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβω και να ανέβω πάλι απο τον καινούργιο δρόμο και να προλάβω το Υπουργείο. Τράβηξα μια κλωτσιά στην ύπουλη σκέψη και έστησα αυτί. Στην ησυχία του δάσους, άκουσα μια βοή... αλλά ίσως ήταν και η φαντασία μου.
Η μία μακρόσυρτη φουρκέτα, έφερνε την άλλη. Εκεί που τελείωνε η μια κορυφογραμμή, ξεκινούσε η επόμενη. Όμως δεν είχα κάνει λάθος. Η βοή δυνάμωνε! Ανεβαίνοντας μια ακόμα φουρκέτα, είδα στο βάθος φώτα να ανεβαίνουν το βουνό στη νότια πλευρά του. Ναι ναι! Ήταν ο δρόμος που έψαχνα. Φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσε και σήκωσε τη γροθιά μου στον αέρα! Θα ήμουν εκεί που έπρεπε την επόμενη μέρα.
Λίγο λίγο πλησίαζα τον καινούργιο δρόμο, μέχρι που βρέθηκα παράλληλα. Όταν είδα τα φώτα ενός βενζινάδικου, σταμάτησα και σκαρφάλωσα απο την μπαριέρα. Όταν πάτησα εκείνη την άσφαλτο, ένιωσα πραγματική ευφορία...
Γέμισα νερό, μίλησα με την Αλεξία και της είπα ότι για κάποιο διάστημα δεν θα μιλούσαμε. Έπρεπε να πατήσω όσο μπορούσα απο εδώ και πέρα. Έβαλα μουσική και ξεκίνησα. Σε 2 μόλις χιλιόμετρα, πάτησα κορυφή, έβαλα δίσκο και κολλούσα πίσω απο όποια νταλίκα έβλεπα να με προσπερνά. Σε λίγο έστριβα ανατολικά στην Π.Ε. Λαμίας- Θήβας.
Είχα 15 χιλιόμετρα για Αμφίκλεια, τα 12 κατηφορικά. Άρχισα να πατάω όσο πήγαινε. Σε μια κατηφόρα με στροφιλίκια, είχα φώτα απο πίσω και ξάκρησα. Τελευταία στιγμή είδα ένα νεροφάγωμα στην άκρη της ασφάλτου και ενστικτωδώς άνοιξα τη στροφή μου. Δεν ήθελα να σκεφτώ τι θα γινόταν, αν έπεφτε μέσα ο πίσω τροχός με 50+ χαω
Στις 20:00 έμπαινα Αμφίκλεια. Είχα κερδίσει μισή ώρα τελικά
Ενημέρωσα στο τηλ που ήμουν και συνέχισα. Ο δρόμος είχε ισιώσει, παρόλα αυτά ο ρυθμός ήταν σταθερός και το κρύο ανεκτό. Σε 14 χιλιόμετρα έφτασα Κ. Τιθορέα. Ο κόμβος με τα φώτα μου έδινε ελπίδες. Πλησίαζα τον αποψινό στόχο.
Είχα ήδη μιλήσει με τον Άγγελο( Rama) απο το απόγευμα και συζητούσαμε να μειώσουμε τη διαδρομή μέσα στην Αθήνα. Ήθελα όμως να περάσω απο Πειραιά γιατί είχε κανονιστεί ένα ζωντανο με το Σκαι. Πέρασα τον κόμβο και βυθίστηκα στο σκοτάδι. Προχωρούσα μηχανικά, το μυαλό κενό απο σκέψεις, το ένα φως είχε μειωθεί σε ένταση. "Όταν βρω φώτα, θα σταματήσω να αλλάξω μπαταρίες" σκέφτηκα. Είχα όμως αρκετά χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη κωμόπολη, τη Χαιρώνεια.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου φώτα, στη μέση του πουθενά. Σταματάω. Ήταν ένα μαγαζί που έπαιζε μπουζούκια δυνατά. Άντε βγάλε άκρη.... Στήνω το ποδήλατο, φοράω το φανό κεφαλής και αρχίζω να αλλάζω μπαταρίες. Διάφοροι τύποι μεθυσμένοι, βγαίνουν απο το μαγαζί και με χαιρετούν. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο το φως είναι ΟΚ.
Παίρνω τηλέφωνο για να τσεκάρω για το ζωντανό. "Άκυρο" μου λέει ο γνωστός "λόγω πολιτικών εξελίξεων". Χμ... Παίρνω το Θανάση (Thanspiliot) ή τον Άγγελο (δε θυμάμαι) και τους λέω "Άκυρο ο Πειραιάς, βγάλτε μου εναλλακτική διαδρομή με λιγότερα χιλιόμετρα".
Πάω να βάλω κάτι στη πίσω τσάντα και μπαμ! ξεκολλάει η σχάρα. Ευτυχώς η αλλενόβιδα ειναι κάτω και με περιμένει. Αρχίζω να τη φτιάχνω, ενώ το σώμα αρχίζει να παγώνει και παράλληλα να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που δεν την έχασα εν πλω...
Συνειδητοποιώ ότι τα μπουζούκια έχουν τελειώσει, ο κόσμος έχει φύγει και ένας τύπος με πλησιάζει. Δεν είναι μεθυσμένος. "Αν θες, έλα μέσα να ζεσταθείς" μου λέει. Του γνέφω καταφατικά, τελειώνω με τη σχάρα και μπαίνω μέσα. Κάθομαι δίπλα στο τζάκι και σιγά σιγά το σώμα αρχίζει και ζωντανεύει. Μιλάω με την Αλεξία και εξηγώ την κατάσταση, η οποία είναι ήδη σε διαρκή επικοινωνία με τα παιδιά για το θέμα της διαδρομής. Μιλάω με τα παιδιά και κανονίζουμε να βρεθούμε στις 08:30 στην Μάνδρα. Κερδίζω 2 ώρες τις οποίες σκοπεύω να χρησιμοποιήσω για ύπνο.
Ο ευγενικός κύριος είναι ο μαγαζάτορας. Μου προσφέρει ζεστή σούπα με κρέας. Ό,τι καλύτερο! Δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μέγα λάθος... Αρχίζω να νυστάζω.
Η ώρα πλησιάζει 23:00. Χαιρετώ και βγαίνω έξω. Το σώμα παθαίνει σοκ. Ρίγη με διαπερνούν. Φοράω και το αντιανεμικό, καλύπτομαι όσο μπορώ και ξεκινάω. Δεν μπορώ να σταθώ πάνω στη σέλα, πως θα φτάσω γμτ στη Θήβα... Πατάω, πατάω, ανεβάζω ρυθμό, πεταλάρω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μετά μερικά χιλιόμετρα αρχίζω να συνέρχομαι.
Σε κάποια φάση φτάνω Αλίαρτο και εκεί είναι η αρχή του τέλους... Το σώμα πλέει τα λοίσθια, ο ρυθμός πέφτει, πέφτει... Με παίρνουν τηλέφωνο και η φωνή βγαίνει βραχνή, με δυσκολία. Κάπου βλέπω φως και σταματάω. Είναι ένα εκκοκιστήριο, κοντά στη Θήβα
Δεν μπορώ άλλο, αλλά πρέπει να φτάσω Θήβα, πρέπει να φτάσω Θήβα... Ανεβαίνω και ξεκινάω. Ζήτημα να πηγαίνω με 17-18 χαω. Απο μακριά βλέπω πίσω απο την πλαγιά τα φώτα της πόλης. Σε λίγο μπαίνω Θήβα. Σκέφτομαι για φωτογραφία, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Η ώρα είναι 01:30. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθώ.
Φτάνω εκεί που πρέπει να στρίψω για Αθήνα και στρίβω προς το κέντρο της πόλης. Δεν πρέπει να χάσω άλλο χρόνο. Μπαίνω στον κεντρικό δρόμο, προσπαρνώ κάτι καφετέριες με μουσική, προσπερνώ μια εκκλησία και.... γυρίζω πίσω. Στην πίσω μεριά του προαυλιου είναι ένα στένεμα με αρκετή σκιά απο τα φώτα. Αυτό είναι το σημείο μου. Κατεβαίνω, δένω το ποδήλατο σε ένα σωλήνα, στρώνω τον υπνόσακκο, ετοιμάζομαι και βουτάω μέσα. Παίρνω ένα παστέλι μαζί και το κινητό και κλείνω το φερμουάρ. Η ώρα είναι σχεδόν 02:00 και κοιμάμαι σχεδόν αμέσως.
Ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί στον ορίζοντα. Βγήκα έρποντας και το κρύο χτύπησε το κορμί μου. Φορούσα ήδη το τζάκετ, απο το προηγούμενο βράδυ, γιατί η υγρασία και οι 4 C δεν με άφησαν να κοιμηθώ κανονικά. Πέρασα το βράδυ, μασουλώντας ένα μαντολάτο μισοκοιμισμένος, για όσο μπόρεσα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τον υπνόσακκο. Τα ρίγη στο σώμα μου έλεγαν ότι έπρεπε να το κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα
Όταν μάζεψα τα πράγματα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πιώ ένα καφέ. "Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια" σκέφτηκα και κοίταξα τριγύρω. Ανακάλυψα ότι πίσω μου βρισκόταν το Δημαρχείο. Είδα μια κοπέλα να ξεκλειδώνει την πόρτα και της ζήτησα αν μπορούσε να μου φτιάξει ένα καφέ. Δέχτηκε αμέσως και αφού τακτοποίησα το ποδήλατο, ανέβηκα στο πρώτο όροφο και χρησιμοποίησα το μπάνιο για να καθαριστώ κάπως. Μετά έκατσα να πιώ τον καφέ μου.
Εκείνη τη στιγμή, ένας κάτοικος του χωριού που είχε ακούσει για το ταξίδι μου και είχε δει το ποδήλατο, ανέβηκε στο πάνω όροφο του Δημαρχείου. Χαιρετηθήκαμε και επέμενε να πάω σπίτι του, τουλάχιστον για ένα καφέ. Δέχτηκα αμέσως και σε λίγο απολάμβανα ένα ελληνικό και μια ζεστή τυρόπιτα. Ήταν ό,τι χρειαζόταν για το πρωινό ξεκίνημα
Ξεκίνησα την ατελείωτη ευθεία για την Ανάβρα. Ο καιρός προμηνυόταν καλός
Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, το σώμα άρχισε να παίρνει τα πάνω του και να ανεβάζει θερμοκρασία. Άλλη μια στάση, για αλλαγή ρουχισμού ήταν επιβεβλημένη
Πέρασα Κέδρο, πέρασα Ανάβρα και έστριψα νότια για να διασχίσω τα βουνά. Στο βάθος η Ανάβρα
Η ώρα του πόνου είχε έρθει
Ο πρώτος λόφος ήταν ο πιο δύσκολος απο τους τρεις, με διάρκεια 5 χιλιόμετρα και 2 φουρκέτες στο πρώτο κομμάτι του. Αυτό βγήκε εύκολα, όμως τα υπόλοιπα ανηφορικά χιλιόμετρα με συνολική κλίση 4% ήταν τα πιο χρονοβόρα. Το σώμα λειτουργούσε παράξενα, μια ίδρωνε μια κρύωνε, αποτέλεσμα της αυπνίας. Το σημαντικό όμως ήταν, ότι τα πόδια δούλευαν ικανοποιητικά.
Όταν είδα την τεχνητή λίμνη, ο λόφος είχε τελειώσει
Μετά μερικά χιλιόμετρα, αντίκρυσα το φράγμα Σμοκόβου
http://itia.ntua.gr/nikos/arx_int/CDfrag/reservoirs/smokovo_main.htm
Η φωτογραφία ήταν η ευκαιρία για μια μικρή αλλά απαραίτητη στάση. Οι μύες του λαιμού, κάτω απο το βάρος του σακιδίου (4 kgr) είχαν αρχίσει να μουδιάζουν. Το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν στην κάτω απο την σέλα περιοχή. Είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου ένα δροσιστικό υγρό, που πραγματικά βοήθησε. Άλλαξα πάλι τα ρούχα γιατί κρύωνα και ξεκίνησα
Στρίβοντας πίσω απο το βουνό, αντίκρυσα ένα περίεργο θέαμα. Σήραγγες, χαραγμένοι δρόμοι, μισοτελειωμένες γέφυρες στη μέση του πουθενά
Ήταν το μεγαλείο (ή μάλλον η κατάντεια) του περίφημου Ε 65
http://www.agon.gr/news/117/ARTICLE/10826/2011-03-29.html
Συνέχισα με υπομονή για το δεύτερο λόφο που θα με έφερνε στη Μακρυρράχη. Το 27αρι δούλευε υπερωρίες. Σκοπός ήταν να πιέζω τα πόδια όσο το δυνατόν λιγότερο. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι ο Γερμανός (βλέπε Hαc) είχε κλείσει, προφανώς απο το προηγούμενο βράδυ. Έχοντας χάσει αρκετά χιλιόμετρα, το άνοιξα πάλι.
Φτάνοντας Μακρυρράχη, σταμάτησα για υδροδοσία. Η ώρα ήταν 12:00. Έχοντας ήδη 1 ωρα από το προηγούμενο βράδυ, είχα επιβαρυνθεί ακόμα με 2 ώρες καθυστέρηση. "Μόνο 3 ώρες εκτός προγράμματος" σκέφτηκα. Προσπάθησα να το σβήσω απο το μυαλό μου, ήπια ένα χυμό και ανέβηκα πάνω στη σέλα.
Ήξερα ότι είχα 13 χιλιόμετρα φλαταδούρας μέχρι τον επόμενο και τελευταίο λόφο, πριν το Τρίλοφο. Έπρεπε να κερδίσω χρόνο. Αμ δε! Ο αήρ είχε αντίθετη άποψη... Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Star Fm Γρεβενών ήθελε ακόμα μια συνέντευξη. Χρήστο, ευχαριστώ για την συμπαράσταση στο ταξίδι μου. Ενώ περίμενα να βγω στον αέρα, σκέφτηκα να ανακεφαλαιώσω
Μίλησα στο Χρήστο και συνέχισα. Σε λίγο θα ξεκινούσε ο τρίτος και πιο εύκολος λόφος
Αποδείχτηκε όμως ο πιο δύσκολος. Τα πόδια είχαν βαρύνει και ο καβάλος πονούσε αφόρητα. Προσπαθούσα να το βγάλω ορθοπέταλο, απλά για να μη πονάω.
Ο Γολγοθάς σε κάποια στιγμή τελείωσε και μπήκα φουριόζος στο Τρίλοφο
Παιρνόντας γρήγορα πάνω απο μια σιδερένια σχάρα είδα τελευταία στιγμή τα μεγάλα ανοίγματα. Απογείωσα το ποδήλατο και ευτυχώς δεν πιάστηκε κανένας τροχός μέσα. Αλλά μου ξεκόλλησε το πίσω φως που άνοιξε. Ενώ το έφτιαχνα, τράβηξα την προσοχή των ντόπιων, που άρχισαν τις ερωτήσεις. Όταν τους είπα απο που έρχομαι, που πάω και το λόγο που το κάνω, με κέρασαν έναν ελληνικό, που ευχαριστήθηκα δεόντως
Μετά τον καφέ έπιασε η κατηφόρα.
Πριν το καταλάβω, έβλεπα τον κεντρικό δρόμο. Ξανά πίσω στον πολιτισμό!
Βγήκα και άρχισαν πάλι τα καπρίτσια του αέρα. Είχα 23 χιλιόμετρα για Λαμία αλλά η ταχύτητα δεν ανέβαινε πάνω απο 20 χαω. Δεν το πίστευα αυτό που συνέβαινε
Σταμάτησα για ακόμα μία συνέντευξη, αυτή τη φορά απο ένα σταθμό της Λαμίας. Ο πόνος στο καβάλο συνέχιζε. Έβαλα πάλι το υγρό και κάπως υποχώρησε. Με τα χίλια ζόρια έφτασα Λαμία. Η ώρα κόντευε 15:00. Είχα μείνει πίσω 3μιση ώρες.
Σταματημένος για τη φωτογραφία, ρώτησα για εστιατόριο. Ήξερα ότι αν δεν έτρωγα καλά, δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω τον Μπράλο. Ανηφόρισα προς το κέντρο της πόλης και στην πρώτη ένδειξη φαγητού σταμάτησα.
Μπήκα μέσα και με χτύπησαν στο κεφάλι τα κλαρίνα και η καπνίλα. Μερικοί είχαν στήσει το χορό και άλλοι έτρωγαν ακόμα. Πήγα στην ταβερνιάρισσα και της είπα "Μήπως μπορείτε να μου φτιάξετε μια μακαρονάδα με λίγο λάδι και τυρί;" Με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω. Στο μυαλό της έτσι πρέπει να ήταν οι εξωγήινοι, αν ποτέ διάλεγαν να προσγειωθούν στην Λαμία.
"Μπορώ" μου είπε. Πήγα έξω και περίμενα. Μια κοπελίτσα εγκατέλειψε το μαγαζί για να ξαναγυρίσει τρέχοντας με ένα πακέτο μακαρόνια στο χέρι. Σε λίγο, μια γαβάθα απο μακαρόνια προσγειώθηκε μπροστά μου. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά μόνο για να καταναλωθούν
Αφού χόρτασα, άρχισα να σκέφτομαι εναλλακτικές. Υπήρχε μια επιλογή αλλά μακρινή` αλλά δεν μου καθόταν καλά. Ήθελα αυτό το ταξίδι να είναι όσο hardcore μπορούσε να γίνει. Αποφάσισα ότι δεν θα κοιμόμουν μάλλον το βράδυ και σηκώθηκα να ετοιμαστώ. Ήξερα ότι ίσως ήταν χαζή επιλογή, αλλά ήταν η μοναδική επιλογή μου για να είμαι την άλλη μέρα το μεσημέρι μπροστά απο το Υπουργείο. Η κυρία ήταν πανέτοιμη και πάλι
Αφού περιπλανήθηκα για λίγο μέσα στη Λαμία, βρήκα και ακολούθησα την παλαιά Εθνική για Μπράλο
Στο βάθος, το βουνό που θα δοκίμαζε τις αντοχές μου
Μπήκα στο δεύτερο χωριό, όπου έπρεπε να πάρω το δρόμο, αλλά οι ντόπιοι μου είπαν ότι ο μόνος παλιός δρόμος ξεκινούσε από το προηγούμενο χωριό, την Ηράκλεια. Πισωγύρισα 2 χλμ, είδα πινακίδα αριστερά για Μπράλο και προχώρησα. Μετά απο λίγη φλαταδούρα και μια γέφυρα, ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει
Όταν η ανηφόρα άρχισε να σοβαρεύει, το φεγγάρι ήδη έφεγγε
Συνέχισα, με την κλίση σε ήπια επίπεδα. Τα μακαρόνια είχαν κάνει το θαύμα τους. Μετά 4 χλμ ανηφόρας, το δειλινό είχε απλώσει τα δίχτια του πάνω στον κάμπο.
Όμως είχα ένα σοβαρό πρόβλημα. Κανονικά έπρεπε να πλησίαζα τον καινούργιο δρόμο για να βγω κάπου. Όμως, ο δρόμος ήταν άφαντος. Προβληματισμένος συνέχισα
Άρχισε να πέφτει το σκοτάδι. Άναψα όλα τα φώτα και έβαλα το γιλέκο. Η υγρασία δεν με ενοχλούσε, οι θόρυβοι του δάσους δεν με φόβιζαν, τα πόδια άντεχαν, όμως δεν ήμουν σίγουρος που στο δια@ο πήγαινα! Και αυτό το τελευταίο, μου τσάκιζε την ψυχολογία.
Είχα ακούσει τους ντόπιους να με καθοδηγούν, είχα δει την πινακίδα, ήξερα ότι η ανηφόρα δεν θα ήταν παραπάνω απο 13-14 χλμ, είχα κάνει ήδη τα μισά....αλλά δεν έβλεπα τον κανονικό δρόμο.
Ενώ ερωτοτροπούσα εναλλάξ με 24αρι-27αρι, μια ακόμα σκέψη χώθηκε στο μυαλό μου. "Αν βγω σε αδιέξοδο, τι θα γίνει;" Συνειδητοποίησα τότε, ότι το ταξίδι θα τελείωνε πρόωρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβω και να ανέβω πάλι απο τον καινούργιο δρόμο και να προλάβω το Υπουργείο. Τράβηξα μια κλωτσιά στην ύπουλη σκέψη και έστησα αυτί. Στην ησυχία του δάσους, άκουσα μια βοή... αλλά ίσως ήταν και η φαντασία μου.
Η μία μακρόσυρτη φουρκέτα, έφερνε την άλλη. Εκεί που τελείωνε η μια κορυφογραμμή, ξεκινούσε η επόμενη. Όμως δεν είχα κάνει λάθος. Η βοή δυνάμωνε! Ανεβαίνοντας μια ακόμα φουρκέτα, είδα στο βάθος φώτα να ανεβαίνουν το βουνό στη νότια πλευρά του. Ναι ναι! Ήταν ο δρόμος που έψαχνα. Φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσε και σήκωσε τη γροθιά μου στον αέρα! Θα ήμουν εκεί που έπρεπε την επόμενη μέρα.
Λίγο λίγο πλησίαζα τον καινούργιο δρόμο, μέχρι που βρέθηκα παράλληλα. Όταν είδα τα φώτα ενός βενζινάδικου, σταμάτησα και σκαρφάλωσα απο την μπαριέρα. Όταν πάτησα εκείνη την άσφαλτο, ένιωσα πραγματική ευφορία...
Γέμισα νερό, μίλησα με την Αλεξία και της είπα ότι για κάποιο διάστημα δεν θα μιλούσαμε. Έπρεπε να πατήσω όσο μπορούσα απο εδώ και πέρα. Έβαλα μουσική και ξεκίνησα. Σε 2 μόλις χιλιόμετρα, πάτησα κορυφή, έβαλα δίσκο και κολλούσα πίσω απο όποια νταλίκα έβλεπα να με προσπερνά. Σε λίγο έστριβα ανατολικά στην Π.Ε. Λαμίας- Θήβας.
Είχα 15 χιλιόμετρα για Αμφίκλεια, τα 12 κατηφορικά. Άρχισα να πατάω όσο πήγαινε. Σε μια κατηφόρα με στροφιλίκια, είχα φώτα απο πίσω και ξάκρησα. Τελευταία στιγμή είδα ένα νεροφάγωμα στην άκρη της ασφάλτου και ενστικτωδώς άνοιξα τη στροφή μου. Δεν ήθελα να σκεφτώ τι θα γινόταν, αν έπεφτε μέσα ο πίσω τροχός με 50+ χαω
Στις 20:00 έμπαινα Αμφίκλεια. Είχα κερδίσει μισή ώρα τελικά
Ενημέρωσα στο τηλ που ήμουν και συνέχισα. Ο δρόμος είχε ισιώσει, παρόλα αυτά ο ρυθμός ήταν σταθερός και το κρύο ανεκτό. Σε 14 χιλιόμετρα έφτασα Κ. Τιθορέα. Ο κόμβος με τα φώτα μου έδινε ελπίδες. Πλησίαζα τον αποψινό στόχο.
Είχα ήδη μιλήσει με τον Άγγελο( Rama) απο το απόγευμα και συζητούσαμε να μειώσουμε τη διαδρομή μέσα στην Αθήνα. Ήθελα όμως να περάσω απο Πειραιά γιατί είχε κανονιστεί ένα ζωντανο με το Σκαι. Πέρασα τον κόμβο και βυθίστηκα στο σκοτάδι. Προχωρούσα μηχανικά, το μυαλό κενό απο σκέψεις, το ένα φως είχε μειωθεί σε ένταση. "Όταν βρω φώτα, θα σταματήσω να αλλάξω μπαταρίες" σκέφτηκα. Είχα όμως αρκετά χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη κωμόπολη, τη Χαιρώνεια.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου φώτα, στη μέση του πουθενά. Σταματάω. Ήταν ένα μαγαζί που έπαιζε μπουζούκια δυνατά. Άντε βγάλε άκρη.... Στήνω το ποδήλατο, φοράω το φανό κεφαλής και αρχίζω να αλλάζω μπαταρίες. Διάφοροι τύποι μεθυσμένοι, βγαίνουν απο το μαγαζί και με χαιρετούν. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο το φως είναι ΟΚ.
Παίρνω τηλέφωνο για να τσεκάρω για το ζωντανό. "Άκυρο" μου λέει ο γνωστός "λόγω πολιτικών εξελίξεων". Χμ... Παίρνω το Θανάση (Thanspiliot) ή τον Άγγελο (δε θυμάμαι) και τους λέω "Άκυρο ο Πειραιάς, βγάλτε μου εναλλακτική διαδρομή με λιγότερα χιλιόμετρα".
Πάω να βάλω κάτι στη πίσω τσάντα και μπαμ! ξεκολλάει η σχάρα. Ευτυχώς η αλλενόβιδα ειναι κάτω και με περιμένει. Αρχίζω να τη φτιάχνω, ενώ το σώμα αρχίζει να παγώνει και παράλληλα να σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που δεν την έχασα εν πλω...
Συνειδητοποιώ ότι τα μπουζούκια έχουν τελειώσει, ο κόσμος έχει φύγει και ένας τύπος με πλησιάζει. Δεν είναι μεθυσμένος. "Αν θες, έλα μέσα να ζεσταθείς" μου λέει. Του γνέφω καταφατικά, τελειώνω με τη σχάρα και μπαίνω μέσα. Κάθομαι δίπλα στο τζάκι και σιγά σιγά το σώμα αρχίζει και ζωντανεύει. Μιλάω με την Αλεξία και εξηγώ την κατάσταση, η οποία είναι ήδη σε διαρκή επικοινωνία με τα παιδιά για το θέμα της διαδρομής. Μιλάω με τα παιδιά και κανονίζουμε να βρεθούμε στις 08:30 στην Μάνδρα. Κερδίζω 2 ώρες τις οποίες σκοπεύω να χρησιμοποιήσω για ύπνο.
Ο ευγενικός κύριος είναι ο μαγαζάτορας. Μου προσφέρει ζεστή σούπα με κρέας. Ό,τι καλύτερο! Δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μέγα λάθος... Αρχίζω να νυστάζω.
Η ώρα πλησιάζει 23:00. Χαιρετώ και βγαίνω έξω. Το σώμα παθαίνει σοκ. Ρίγη με διαπερνούν. Φοράω και το αντιανεμικό, καλύπτομαι όσο μπορώ και ξεκινάω. Δεν μπορώ να σταθώ πάνω στη σέλα, πως θα φτάσω γμτ στη Θήβα... Πατάω, πατάω, ανεβάζω ρυθμό, πεταλάρω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μετά μερικά χιλιόμετρα αρχίζω να συνέρχομαι.
Σε κάποια φάση φτάνω Αλίαρτο και εκεί είναι η αρχή του τέλους... Το σώμα πλέει τα λοίσθια, ο ρυθμός πέφτει, πέφτει... Με παίρνουν τηλέφωνο και η φωνή βγαίνει βραχνή, με δυσκολία. Κάπου βλέπω φως και σταματάω. Είναι ένα εκκοκιστήριο, κοντά στη Θήβα
Δεν μπορώ άλλο, αλλά πρέπει να φτάσω Θήβα, πρέπει να φτάσω Θήβα... Ανεβαίνω και ξεκινάω. Ζήτημα να πηγαίνω με 17-18 χαω. Απο μακριά βλέπω πίσω απο την πλαγιά τα φώτα της πόλης. Σε λίγο μπαίνω Θήβα. Σκέφτομαι για φωτογραφία, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Η ώρα είναι 01:30. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθώ.
Φτάνω εκεί που πρέπει να στρίψω για Αθήνα και στρίβω προς το κέντρο της πόλης. Δεν πρέπει να χάσω άλλο χρόνο. Μπαίνω στον κεντρικό δρόμο, προσπαρνώ κάτι καφετέριες με μουσική, προσπερνώ μια εκκλησία και.... γυρίζω πίσω. Στην πίσω μεριά του προαυλιου είναι ένα στένεμα με αρκετή σκιά απο τα φώτα. Αυτό είναι το σημείο μου. Κατεβαίνω, δένω το ποδήλατο σε ένα σωλήνα, στρώνω τον υπνόσακκο, ετοιμάζομαι και βουτάω μέσα. Παίρνω ένα παστέλι μαζί και το κινητό και κλείνω το φερμουάρ. Η ώρα είναι σχεδόν 02:00 και κοιμάμαι σχεδόν αμέσως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου