Είχε φτάσει λοιπόν η μέρα!
Εγερτήριο 06:30, γερό πρωινό, οργάνωση, εξάρτηση και βουρ στο δρόμο στις 08:30
Ο ήλιος είχε βγει για τα καλά, αλλά το θερμόμετρο μόλις στο 0. Πρώτη εντύπωση: Τα πόδια δεν πήγαιναν καθόλου. Θέμα σώματος, θέμα αρκετού επιπλέον βάρους;
Η αλήθεια ήταν ότι το "πράμα" ήταν βαρυφορτωμένο, οπότε του' χα βάνει τη δύο, μαλακωσά πολύ
Φτάνοντας Βεύη, ο ήλιος άρχισε να ζεσταίνει το τοπίο
Έβαλα τη τρίο, τη τέσσερο και ανέβηκα στο Κλειδί. Εκεί άρχισε ο αγαπητός αήρ
Στην κατηφόρα απο το βουνό, το ποδήλατο δύσκολα ελεγχόταν. "Θα το γλεντήσουμε" σκέφτηκα και συνέχισα για Πεδινό.
Ο αέρας συνέχισε να μου κάνει δύσκολη τη ζωή, μέχρι τον Αετό
Μετά τον Αετό, ο άνεμος κόπασε αρκετά. Άρχισα την ανάβαση προς Λέχοβο, κάνοντας οικονομία δυνάμεων. Αυτή έμελλε να ήταν η φράση της ημέρας
Περνώντας το Λέχοβο
....συνέχισα προς την διασταύρωση για Βαρικό, αφήνοντας πίσω τα βουνά
Εκεί, έκανα και την πρώτη στάση μου
....απολαμβάνοντας ενάμιση τόστ. Μετά I was very very happy
Κατέβηκα όσο γρήγορα μπορούσα την κατηφόρα για Βαρικό, για να αυξήσω τη μέση ταχύτητα, που είχε πέσει στα ...τάρταρα!
Πίσω απο το βουνό, πάλι κατηφόρα και τσούπ! η γνωστή μας λίμνη
Αν και ο ήλιος έλαμπε, ο δρόμος μέσα στην σκιά του βουνού, κρατούσε υγρασία. Στη φώτο πρόλαβα και έπιασα ένα πελαργό σε χαμηλή πτήση
Μετά μερικά χιλιόμετρα, έμπαινα στους Ανάργυρους, το πρώτο απο τα χωριά γύρω απο τη Πτολεμαίδα
Φτάνοντας Γαλάτεια, το φορτίο είχε ελαττωθεί αρκετά και πάτησα γκάζι
Επόμενο χωριο το Δροσερό
... όπου συνάντησα μια όμορφη εκκλησία
Στο βάθος φαινόταν το ψηλότερο χωριό της περιοχής, η Αναρράχη
Φτάνοντας Μηλοχώρι, άρχισα να στρίβω ανατολικά και ο άνεμος απο ούριος έγινε πλάγιος
Ήξερα ότι σύντομα θα τον αντιμετώπιζα
Απο εδώ φαινόταν όλος ο κάμπος. Δεξιά στο βάθος ήταν το Δροσερό και αριστερά ο Φούφας
Αριστερά ήταν το Μηλοχώρι, που είχα περάσει πριν λίγο
Βρήκα το κιόσκι και κατασκήνωσα
Έφαγα, ήπια, επικοινώνησα με την Αλεξία για να την (σας) ενημερώσω και έκανα απολογισμό της διαδρομής:
Τα καλά νέα ήταν ότι ήμουν εντός χρόνου. Στην Πτολεμαίδα (+8 χλμ) θα σημπλήρωνα 4 ώρες σέλα. Επίσης ήμουν αρκετά ελαφρύς πλέον.
Τα κακά νέα ήταν ότι σε λίγο θα αντιμετώπιζα τον άνεμο, χωρίς να ξέρω για πόσο... Απο την άλλη, διαδρομή χωρίς ζόρι δεν νοείται, σκέφτηκα και καβάλησα πάλι τη σέλα
Κατεβαίνοντας το λόφο, είδα τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια
Η Πτολεμαίδα στο βάθος
Περιέργως, μέχρι την πόλη δεν πιέστηκα ιδιαίτερα. Όταν βγήκα για τα υπόλοιπα χωριά, είχα ένα δωράκι. Συναντήθηκα με ένα ντόπιο ποδηλάτη και μου κράτησε παρέα για μερικά χιλιόμετρα. Πόσο ασυνήθιστο και ταυτόχρονα οικείο μου φάνηκε... Ευχαριστώ Χρήστο
Φτάνοντας Ανατολικό, το ξύλο ξεκίνησε..
Επόμενο χωρίο Κομνηνά, και πάλι ξύλο
"Κάπου εκεί πίσω ήταν η Νάουσα", σκέφτηκα ενώ με σκυμένο κεφάλι υπέμενα τα μαστιγώματα
Ανέβηκα συνολικά 200μ για 18 χλμ με συνεχή άνεμο
Πέφτοντας στην κατηφόρα, φάνηκε το Μεσόβουνο
...όπου καλλιεργούν μηλιές
Η ανηφόρα είχε τελειώσει και λίγο λίγο η ταχύτητα άρχισε να μεγάλωνει. Περάσαμε τα 28, φτάσαμε αισίως τα 30 και το εργαλείο τράβαγε σα τρελλό
Σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να πατήσω, έπρεπε να διατηρήσω δυνάμεις γιατί μπλα μπλα ....
Τελικά είπα: Δεν γ@μ#$ς!, κάρφωσα τη δέκα και άνοιξα τα νίτρα. Το εργαλείο σηκώθηκε όρθιο
35, 37, 40 και χωρίς να το καταλάβω έφτασα Πύργους
Πέρασα απο πάνω ένα τρακτέρ, δυό γάτες και το παπά της ενορίας και συνεχισα. 42, 44, 45 και κάτι θείαδες που είχαν βγει περίπατο, τρόμαξαν
Έφτασα στο δρόμο για Έδεσσα και το εργαλείο άρχισε να τρέμει... Σε λίγο παρέδωσε πνεύμα, αυτό ήταν !!
Τι να έκανα τώρα, με ανηφόρες και 16 χλμ για Άρνισσα; Έριξα ένα πράσινο μήλο στη τουρμπίνα, έβαλα πάλι τη δύο και σιγούλια σιγούλια άρχισα να ανεβαίνω. Μιλάμε τούφα το ντουμάνι ...
Όταν φάνηκε η λίμνη, ήξερα ότι η ξεκούραση μου ήταν κοντά.
Ο δεξιός ώμος με πέθαινε στον πόνο, γιατί χωρίς να το καταλάβω στηριζόμουν περισσότερο εκεί. Διψούσα και πεινούσα και πονούσα
Προσπάθησα να χαζέψω το τοπίο. Είδα απέναντι τον Άγιο Αθανάσιο
... και θυμήθηκα την περσινή ανάβαση στο Καιμάκτσαλαν
Τελικά βρήκα ένα μέρος για να ξεκουραστώ, αλλά η κούραση ήταν έντονη. Είχα χάσει πολλές δυνάμεις
Πήρα το μακρύ δρόμο της επιστροφής
Πέρασα απέναντι απο Άρνισσα και συνέχισα. Είχα πάλι αέρα αλλά λιγότερα μποφώρ
Η λίμνη ήταν όμορφη αλλά εμένα με ένοιαζε τώρα η επιστροφή
Ήξερα ότι θα βρω πάλι πολλά μποφώρ.... και επαληθεύτηκα. Λίγα χιλιόμετρα πριν το Αμύνταιο άρχισε πάλι το ξύλο...
Σταμάτησα σε μια πλατεία να πάρω ένα χυμό και ύδωρ και πλέον έτρεμα απο την εξάντληση. Δεν ήξερα πώς, αλλά ήξερα ότι θα έφτανα σπίτι και μάλιστα στο χρόνο μου. Έφαγα το τελευταίο τόστ και συνέχισα. Ο ήλιος χανόταν πίσω απο τα βουνά
Ανέβηκα το βουνό όπως μπορούσα, βρήκα μια στάση και μπήκα μέσα. Διψούσα απίστευτα και παλι έτρεμα. Στο τηλέφωνο με την Αλεξία, κουραζόμουν για να μιλήσω.. Ήπια όσο νερό μπορούσα, έφαγα ένα κρουασάν και συγκεντρώθηκα.
Βγήκα, έπιασα την κατηφόρα και αμέσως ένοιωθα καλύτερα. Πέρασα τη Βεύη και πάταγα καλά. Ευτυχώς ο αέρας είχε μειωθεί.
Το κομμάτι αυτό των 21 χλμ το έκανα με μέση 28χαω. Ειλικρικά δεν ξέρω πώς... Νόμιζα ότι απο στιγμή σε στιγμή θα μείνω, και συνέχιζα. Πριν το κόμβο για Αμμοχώρι πήρα μια καλλιτεχνική φώτο
Από πίσω είναι τα φώτα της Φλώρινας
Έμεναν 8 χλμ ακόμα και απείχα ελάχιστα απο το χρόνο. Άρχισα να επαναλβάνω μέσα μου "Πάτα", "Δώσε κι αλλο, έχεις κι άλλο, πάτα, πάτα" και τα πόδια υπάκουγαν
Μέσα στη πόλη πέρασα αέρας και φρέναρα μπροστά απο το σπίτι, συμπληρώνοντας 8 ώρες και 31 λεπτά, μόλις +1' απο το στόχο
Μπήκα μέσα, η Αλεξία ήθελε φώτο κι εγώ σκεφτόμουν "Πώς βρήκα δυνάμεις μετά 200 χλμ???"
Ακόμα και τώρα δεν έχω συνειδητοποιήσει πώς έγινε αυτός Ο Γύρος... Ίσως αύριο πρωί. Δεν θέλω να γράψω άλλα νούμερα, εκτός απο το διάγραμμα
Ήθελα να μιλήσω για ψυχή.
Αν και ποδηλατώ μόνος, δεν νιώθω μόνος. Σήμερα, ένοιωσα για πρώτη φορά ότι ποδηλατούσα με πολύ κόσμο δίπλα μου. Η πιο έντονη παρουσία ήταν της Αλεξίας, που επικοινωνούσαμε τακτικά αν και μέσα στα βουνά με έχασε για καμιά ώρα και αγχώθηκε.
Σας ευχαριστώ όλους για τη ρόδα που μου προσφέρατε
Ευχαριστώ τη γυναίκα μου για τη στήριξη και την ανοχή της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου