Τι μετράει αυτός ο μετρητής;

Χτές, περπατώντας στην οδό Στ. Δραγούμη, ίσως τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Φλώρινας, έφτασα στο φανάρι, στη διασταύρωση με την οδό Ν. Χάσου. Ασυναίσθητα, κάτι έπιασε το μάτι μου και σήκωσα το κεφάλι. Αντίκρισα, με έκπληξη, ένα ψηφιακό μετρητή που μετρούσε αντίστροφα. Μετρούσε το χρόνο που έμενε μέχρι το κόκκινο φανάρι να πρασινίσει.

Το πρώτο συναίσθημα ήταν έκπληξη. «Πολύ καλό σύστημα» σκέφτηκα. Αυτή όμως η σκέψη κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Το επόμενο συναίσθημα ήταν αυτό το γνωστό συναίσθημα που βιώνει κανείς, περισσότερες από μία φορές τη μέρα, αν διαμένει στην ακριτική Φλώρινα. Επιμένω στον όρο ακριτική, γιατί για μένα δεν οριοθετεί μια γεωγραφική ταυτότητα, αλλά μια παρωχημένη νοοτροπία, όπου τα πάντα κινούνται με αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς και οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά ζουν. Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας.

Ποια πραγματικότητα όμως αντιμετωπίζουμε σήμερα στην πόλη μας; Την πραγματικότητα που επιθυμούμε ή την πραγματικότητα που μας επιβάλλουν;

Είναι τόσο σημαντικός ο μετρητής στα φανάρια, όταν δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης γύρω από τα φανάρια; Είναι τόσο σημαντικό αυτό το δείγμα ψηφιακής τεχνολογίας, όταν το συγκρίνει κανείς με το έλλειμμα κοινωνικής ευθιξίας που βιώνουμε καθημερινά στους δρόμους της πόλης μας;

Σήμερα 17 Δεκεμβρίου και η πλατεία ακόμα ετοιμάζεται για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα. Γιατί τόση καθυστέρηση άραγε; Τα ξύλινα σπιτάκια υπήρχαν, τα στολίδια, η φάτνη, το ψεύτικο δέντρο, όλα αυτά υπήρχαν και μάζευαν σκόνη ένα ολόκληρο χρόνο. Γιατί ακόμα να ετοιμάζονται και να μην ήταν έτοιμα από την αρχή του μήνα; Έτσι, ολόκληρη η Φλώρινα θα έμπαινε για τα καλά στο ρυθμό των Χριστουγέννων, πριν αυτά έρθουν και μας προσπεράσουν για ακόμα μια χρονιά.

Στις 23 Δεκεμβρίου η Φλώρινα θα φλέγεται. Το έθιμο των Φωτιών θα κατακλύσει την πόλη ακόμα μια φορά. Προσωπικά δεν είδα ούτε μία αφίσα, ούτε μία ανακοίνωση σε ηλεκτρονική εφημερίδα για αυτό το πρωτότυπο Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Ίσως οι όμοροι νομοί  να είναι ενήμεροι για αυτές τις εκδηλώσεις και να μην χρειάζεται καμία, μα καμία προώθηση. Ίσως πάλι ο δήμος  να επιθυμεί η πόλη μας να γιορτάσει διαδικαστικά τα Χριστούγεννα, να ξεπετάξει ακόμα μια γιορτή, θέλοντας έτσι να ξεκουράσει τους υπαλλήλους της από τον παραπάνω «φόρτο εργασίας»,  και ίσως να αποταμιεύσει κάποια χρήματα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν νομίζω….

Αν καταλαβαίνω όλα τα παραπάνω, διαθέτοντας μια μέση ευφυΐα, τότε είναι σίγουρο ότι τα ίδια καταλαβαίνουν αρκετοί Φλωρινιώτες. Κάνουν, κάνουμε κάτι για αυτό; Ανεχόμαστε πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να μας εκνευρίζουν ή διεκδικούμε με πείσμα τα δέοντα;

Δεν θα μείνω με την απορία γιατί ξέρω την απάντηση. Η απάντηση ήταν γνωστή πριν χιλιάδες χρόνια στην αρχαία τότε Ελλάδα. Λεγόταν εξοστρακισμός και ήταν μια διαδικασία κατά την οποία ψηφιζόταν η υποχρεωτική εξορία ενός ατόμου, το οποίο κρινόταν επικίνδυνο για την πόλη.

Τελικά αυτός ο μετρητής μετράει το χρόνο που απομένει στο κόκκινο για να γίνει πράσινο ή μετράει τις χαμένες ευκαιρίες που είχαμε για να γράψουμε σε ένα όστρακο το όνομα του πολίτη, του οποίου την εξορία επιθυμούμε;