Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Από τις αρχές Οκτωβρίου, όταν και αποφάσισα να αναλάβω δράση για το πρόβλημα του ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, γνώριζα ότι το εγχείρημα μου θα έκρυβε πολλές δυσκολίες. Ήταν φυσιολογικό, μια και η οργάνωση έπεφτε μόνο στους δικούς μου ώμους, αλλά ήταν έτσι και αλλιώς επιλογή μου.

Γνώριζα επίσης, ότι το ταξίδι στην Αθήνα θα ήταν μόνο η αρχή αυτού του οδοιπορικού και ότι η πραγματική προσπάθεια θα ξεκινούσε μετά. Θα ήταν ανέφικτο και ανεδαφικό να νομίσει κανείς ότι με μια ποδηλατική πορεία, θα λυνόταν ως δια μαγείας ένα πρόβλημα που στερεί για πολλά χρόνια, μια πραγματική στέγη για αυτά τα παιδιά.



Ήξερα ότι επιστρέφοντας στη Φλώρινα, θα αντιμετώπιζα και θετικά και αρνητικά σχόλια, ίσως από διάφορους που δεν θα καταλάβαιναν το σκοπό μου. Ήμουν λοιπόν προετοιμασμένος.

Τα περισσότερα σχόλια ήταν θετικά. Οι περισσότεροι συμπολίτες μου αγκάλιασαν την προσπάθεια και έδειξαν την πρόθεση να βοηθήσουν.

Υπήρχαν και μεμονωμένα αρνητικά σχόλια. Σε μια κλειστή κοινωνία, όπου η συλλογικότητα είναι μια χαμένη έννοια, ενώ η κοινωνική ευαισθησία ψυχορραγεί, είναι κάτι φυσιολογικό. Η υπεράνω όλων ατομικότητα, η υποτιθέμενη κοινωνική καταξίωση και ο προσωπικός πλουτισμός με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, ζουν και βασιλεύουν σε κάθε μικρή επαρχιακή πόλη` γιατί όχι και στη Φλώρινα;

Οι άνθρωποι που υποστήριξαν την δράση μου, τόσο πριν όσο και μετά, είναι άνθρωποι που έχουν σχέση με την υπόθεση του σχολείου, άμεσα ή έμμεσα αλλά και άνθρωποι που απλά συγκινήθηκαν από την προσπάθεια μου και θέλησαν να βοηθήσουν. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάλογη παιδεία, που τους επιτρέπει να ξεπεράσουν την ατομικότητα τους και να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα του διπλανού τους. Είναι Άνθρωποι με όλη τη σημασία της έννοιας.

Στη μειοψηφία ανήκουν τοπικοί άρχοντες που δυσαρεστήθηκαν, πρόεδροι συλλόγων ή σωματείων που ένιωσαν - αδίκως- να απαξιώνεται το έργο τους, άνθρωποι που απλά παρερμήνευσαν την δράση μου και  γονείς των συγκεκριμένων παιδιών, που εμφανώς ενοχλήθηκαν.

Όχι όλοι οι γονείς φυσικά. Οι περισσότεροι επικρότησαν την προσπάθεια μου.

Υπήρξαν βέβαια και λίγοι που, χωρίς ίχνος διακριτικότητας ή ευθιξίας,  αντιμετώπισαν την προσπάθεια με αλαζονικά και ειρωνικά σχόλια, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να σχολιάσουν τα αποτελέσματα της. Προφανώς αυτά ήταν δευτερευούσης σημασίας για αυτούς.

Ενοχλήθηκαν γιατί κάποιος άλλος διεκδίκησε ενεργά, αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει εδώ και χρόνια; Ενοχλήθηκαν γιατί με αυτόν τον τρόπο, κοινοποιήθηκε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους; Ενοχλήθηκαν γιατί ίσως έτσι φάνηκε η δική τους ανεπάρκεια, το δικό τους έλλειμμα προσπάθειας και αγωνιστικότητας; Ειλικρινά δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θα το μάθω ποτέ.

Για μένα και τα θετικά και τα αρνητικά σχόλια είναι καλοδεχούμενα. Τα θετικά γιατί με κάνουν να νοιώθω ότι και αυτοί οι άνθρωποι ανέβηκαν μαζί μου στη σέλα του ποδηλάτου και διανύσαμε όλοι μαζί τα 610 χιλιόμετρα με τις 33 αναπνοές. Τα αρνητικά γιατί με πεισμώνουν για να συνεχίσω την προσπάθεια μου, ακόμα πιο δυνατά, ακόμα πιο έντονα. Ειλικρινά λυπάμαι που αυτοί οι άνθρωποι  μολύνουν με αρνητισμό μια θετική προσπάθεια που έγινε για αυτά τα παιδιά, τα παιδιά τους, τα παιδιά μας, τα παιδιά όλων μας.

Σε συμφωνία των πολλών και σε πείσμα των ελάχιστων, θα συνεχίσω μέχρι τα παιδιά αυτά να βρουν το χώρο που τους αξίζει.