Σήμερα η απόφαση είχε βγει για μία ακόμα ανάβαση του Νυμφαίου, αλλά απο
την νότια πλευρά του. Έτσι η κυρία κατάλαβε ότι δεν θα είχαμε
πελαλουδίτσες και λουλουδάκια όπως την προηγούμενη φορά, αλλά 12αρια,
14αρια και 16αρια, χωρίς πουθενά σκιά να κρυφτείς.
Ο καιρός ήταν άκρως ποδηλατικός με μόλις 23 βαθμούς πριν την Βεύη. Χρόνος κατάλληλος λοιπόν, για nature fotos
Συνέχισα την ελαφρά ανωφέρεια μετά την Βεύη που με έφερε στο Κλειδί
και συνέχισα για να κατηφορίσω το βουνό
Κατέβηκα το βουνό, πέρασα το Αμύνταιο και με άνεμο στην πλάτη και έστριψα δυτικά, στην τελική ευθεία για Νυμφαίο. Ο πλάγιος άνεμος με δρόσιζε αρκετά. Στο βάθος φαινόταν ο στόχος
Συνέχισα ακάθεκτος, με την ελπίδα να μην με πιάσει η ζέστη όπως την προηγούμενη φορά.
Λίγα χιλιόμετρα με χώριζαν μόνο. Μπορούσα να διακρίνω τις φουρκέτες που με περίμεναν
Πέρασα την γνώριμη πινακίδα με το 10% και αυτό ήταν... η Ανάβαση είχε αρχίσει!
Στα πρώτα 500 μέτρα τρως ένα 8% στο κεφάλι, έτσι για να καταλάβεις που πας. Στα επόμενα 500 μέτρα, η κλίση πέφτει λίγο, και μετά ξεκινά η κόλαση. 3 συνεχόμενα χιλιόμετρα με μέση 9% και μέγιστη 2 16ρια.... Σκιά ούτε για δείγμα. Εδώ δεν υπάρχουν φωτογραφίες, για να μην τρομάξουμε τους ανήλικους!
Επειδή είχα να έρθω απο πέρσι, έκανα το κλασσικό λάθος. Πάτησα περισσότερο απο ότι έπρεπε στην αρχή, μετά ήπια κι άλλο νερό, χτύπησα ένα τζελάκι, πέρασα φουρκέτα 1, φουρκέτα 2, είδα το Χριστό φαντάρο, συνέχισα για φουρκέτα 3, έφαγα ένα παστέλι, πάλι νερό, ισοτονικό, νερό, νερό στο σβέρκο και... ο γνώριμος οξύς πόνος απο το γαλακτικό οξύ χτύπησε καμπανάκι.
Κατέβασα τα πάντα όλα στο ντεραγιέ και πάτησα στροφές. Η ζέστη μου έκαιγε την πλάτη. Κοίταξα το θερμόμετρο και είδα κάτι 33αρια. Κατάλαβα ότι έτσι θα ανέβαινα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Το νερό τελείωνε με γοργούς ρυθμούς κι εγώ είχα κάνει μόνο τη μισή ανάβαση.
Οι αρνητικές σκέψεις, γνωστές σε όλους τους εραστές της ανηφόρας, έστησαν γιατανάκι γύρω απο το κράνος μου, αλλά δεν μάσαγα. Δεν υπήρχε περίπτωση υποχώρησης ρεεεε!!!
Ο ρυθμός αργός και όπου έβρισκα σκιά περνούσα απο κάτω. Εκείνα τα πολύτιμα δευτερόλεπτα σκίας, έκαναν την διαφορά.
Φτάνοντας τη φουρκέτα 4 έβγαλα τις λίμνες. Δεν ήταν και δύσκολο, με το ρυθμό που ανέβαινα
Μου έμεναν 4.5 χιλιόμετρα στο 7.9%. Ευτυχώς τα 16ρια είχαν τελειώσει,
αλλά είχα μπροστά μου 1,2,3,4,5 12ρια. Η κλίση πλέον ήταν ...βιώσιμη.
Το σώμα άρχισε να επανακάμπτει και είχα κάποια δύναμη στα πόδια. Είχα ανέβει υψόμετρο και τώρα υπήρχε αεράκι που με δρόσιζε. Ανέβασα μία και βάρυνα λίγο. Εκεί... ήμουν καλά.
Τα επόμενα χιλιόμετρα δεν κατάλαβα πώς βγήκαν, απλά βγήκαν. Η τελευταία δεξιά, φάνταζε σαν όνειρο. Σταμάτησα το χρονόμετρο στην κορυφή και συνέχισα, χαζεύοντας τους τουρίστες. Μιά ακόμα, δύσκολη ανάβαση είχε τελειώσει. Δεν υπήρχε τίποτα που θα με εμπόδιζε να κάνω τα επόμενα 200 μέτρα μέχρι την πηγή.
Ξεκαβαλήκεψα και μπήκα στην όαση. Υπέροχο συναίσθημα....
Πλύθηκα και ήπια, και άρχισα να συνέρχομαι. Ακόμα και η κάμερα έβλεπε αστράκια
Συνέχισα, ανεβαίνοντας το βουνό για να βρεθώ πίσω απο το Νυμφαίο. Οι αρκούδες έκαναν τη σιέστα τους
Κούμπωσα το αντιανεμικό και άρχισα την κατάβαση απο την βόρεια πλευρά. Μέσα στα δέντρα η υγρασία ήταν έντονη.
Μετά από κανά μισάωρο, έφτασα στην Άνω Υδρούσσα, στους πρόποδες του βουνού. Στο βάθος φαινόταν η Φλώρινα
Άλλη μια όμορφη, επίπονη και κουραστική ανάβαση είχε τελειώσει.
Ο καιρός ήταν άκρως ποδηλατικός με μόλις 23 βαθμούς πριν την Βεύη. Χρόνος κατάλληλος λοιπόν, για nature fotos
Κατέβηκα το βουνό, πέρασα το Αμύνταιο και με άνεμο στην πλάτη και έστριψα δυτικά, στην τελική ευθεία για Νυμφαίο. Ο πλάγιος άνεμος με δρόσιζε αρκετά. Στο βάθος φαινόταν ο στόχος
Στα πρώτα 500 μέτρα τρως ένα 8% στο κεφάλι, έτσι για να καταλάβεις που πας. Στα επόμενα 500 μέτρα, η κλίση πέφτει λίγο, και μετά ξεκινά η κόλαση. 3 συνεχόμενα χιλιόμετρα με μέση 9% και μέγιστη 2 16ρια.... Σκιά ούτε για δείγμα. Εδώ δεν υπάρχουν φωτογραφίες, για να μην τρομάξουμε τους ανήλικους!
Επειδή είχα να έρθω απο πέρσι, έκανα το κλασσικό λάθος. Πάτησα περισσότερο απο ότι έπρεπε στην αρχή, μετά ήπια κι άλλο νερό, χτύπησα ένα τζελάκι, πέρασα φουρκέτα 1, φουρκέτα 2, είδα το Χριστό φαντάρο, συνέχισα για φουρκέτα 3, έφαγα ένα παστέλι, πάλι νερό, ισοτονικό, νερό, νερό στο σβέρκο και... ο γνώριμος οξύς πόνος απο το γαλακτικό οξύ χτύπησε καμπανάκι.
Κατέβασα τα πάντα όλα στο ντεραγιέ και πάτησα στροφές. Η ζέστη μου έκαιγε την πλάτη. Κοίταξα το θερμόμετρο και είδα κάτι 33αρια. Κατάλαβα ότι έτσι θα ανέβαινα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Το νερό τελείωνε με γοργούς ρυθμούς κι εγώ είχα κάνει μόνο τη μισή ανάβαση.
Οι αρνητικές σκέψεις, γνωστές σε όλους τους εραστές της ανηφόρας, έστησαν γιατανάκι γύρω απο το κράνος μου, αλλά δεν μάσαγα. Δεν υπήρχε περίπτωση υποχώρησης ρεεεε!!!
Ο ρυθμός αργός και όπου έβρισκα σκιά περνούσα απο κάτω. Εκείνα τα πολύτιμα δευτερόλεπτα σκίας, έκαναν την διαφορά.
Το σώμα άρχισε να επανακάμπτει και είχα κάποια δύναμη στα πόδια. Είχα ανέβει υψόμετρο και τώρα υπήρχε αεράκι που με δρόσιζε. Ανέβασα μία και βάρυνα λίγο. Εκεί... ήμουν καλά.
Τα επόμενα χιλιόμετρα δεν κατάλαβα πώς βγήκαν, απλά βγήκαν. Η τελευταία δεξιά, φάνταζε σαν όνειρο. Σταμάτησα το χρονόμετρο στην κορυφή και συνέχισα, χαζεύοντας τους τουρίστες. Μιά ακόμα, δύσκολη ανάβαση είχε τελειώσει. Δεν υπήρχε τίποτα που θα με εμπόδιζε να κάνω τα επόμενα 200 μέτρα μέχρι την πηγή.
Ξεκαβαλήκεψα και μπήκα στην όαση. Υπέροχο συναίσθημα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου