Το κινητό χτυπάει. Μέσα στο σκοτάδι βλέπω 04:30. Ψαχουλεύω στον υπνόσακκο και βρίσκω το παστέλι. Ανοίγω λίγο το φερμουάρ και κοιτάζω. Ακόμα σκοτάδι. Σκέφτομαι τι θέλω να κάνω, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί. Μετά απο 2 μέρες και 500 χιλιόμετρα, θέλει πολύ προσπάθεια για να ανοίξω το φερμουάρ και να βγω έξω. Πρέπει όμως...
Βγαίνω και κρυώνω, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάζω και ο Γερμανός λέει 8 C. "Μια χαρά είναι" σκέφτομαι. Τώρα είναι πιο εύκολο να τυλίξω τα πράγματα, αν και το μυαλό μου ακόμα κοιμάται. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά και σε 10 λεπτά είμαι πάνω στη σέλα.
Φτάνω στη στροφή που ήμουν χτες βράδυ και ακολουθώ την πινακίδα για Αθήνα. Τώρα κρυώνω λίγο, αν και καλά ντυμένος. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει που είμαι ή τι κάνω, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Το μυαλό μου δουλεύει αποσπασματικά, σκέφτομαι μόνο το επόμενο βήμα. Ξέρω ότι θα ανέβω ένα μικρό λόφο. Περιέργως φαίνεται μεγάλο ζόρι, ακόμα και με το 27αρι. Τελικά μετά κανα 1,5 χιλιόμετρα που φάνηκε 15, φτάνω σχεδόν κορυφή και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το σώμα τα έχει δει όλα, δεν ξέρει τι κάνει... Σταματάω βγάζω κάτι και τότε σκέφτομαι ότι έχω και μια φωτογραφική
Συνεχίζω, το σώμα δουλεύει ρελαντί, το μυαλό έχει μείνει στον υπνόσακκο. Θα ήθελα ένα καφέ, αλλά τα πάντα είναι κλειστά. Η ώρα είναι 05:15.
Όπως βγαίνω προς το στρατόπεδο, κάτι εντοπίζω με την άκρη του ματιού: Lights at 10 o' clock, 100 meters! Μεταφράζω ακαριαία και αναλύω. Είναι ένα καφέ για περαστικούς που μόλις ανοίγει. Πιστεύω η κατάλληλη αναλογία είναι όταν κάποιος ξεμένει απο νερό στην έρημο και ξαφνικά βλέπει μια όαση. Κάπως έτσι ένοιωσα!
Η πρώτη σκέψη είναι ΕΣΠΡΕΣΣΟ!!!!, η δεύτερη "να το βγάλω φώτο", η τρίτη "Δεν προλαβαίνωωωω"
Σταματάω, μπαίνω μέσα, παραγγέλνω ένα διπλό και πάω τουαλέτα. Κοιτάω τη φάτσα μου και είμαι όπως θαμαι στα 60 μου (μπρρρρρ). Αυτό κι αν ήθελε φώτο.. Γδύνομαι απο πάνω και πλένομαι όπως μπορώ. Ήδη νοιώθω καλύτερα.
Παίρνω και ένα μάφιν και απολαμβάνω τον καφέ. Φορτίζω όσο μπορώ το κινητό, χαιρετώ, χαμόγελα, και αναχωρώ. Τώρα είμαι καλά.
Πιάνει φλαταδούρα και πλακώνομαι. Τρώω πάλι γιατί το βουνό πλησιάζει. Στο βάθος ο ήλιος ετοιμάζεται για τη σημερινή μέρα.
Όταν βλέπω την παρακάτω πινακίδα, κάτι σκιρτάει μέσα μου
Σαν κάτι να ανοίγει εσωτερικά και να βγαίνει μια τρελλή σκέψη. "Ρε συ είμαι στην Αττική πλέον!" σκέφτομαι ξανά και κανά "ΚΑι δηλαδή, έφτασα εδώ με το ποδήλατο;" Τότε όλο το ταξίδι βυθίζεται μέσα μου, τότε αρχίζω να συνειδητοποιώ τι έχω καταφέρει και χαμογελάω. Η μέρα φαίνεται όμορφη στο γέννημα της
Με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο που παρακολουθεί το χρονοδιάγραμμα. "Είμαι Ερυθρές, πριν το βουνό" της λέω "Φτάνεις σε λίγο Μάνδρα" μου λέει και κλείνουμε. Παίρνω μια φώτο, χτυπάω ένα τζελάκι και ξεκινάω για το βουνό. Η πινακίδα λειτουργεί σαν ένεση αδρεναλίνης
Στα μέσα του βουνού, μιλάω κανονικά με την Αλεξία χωρίς να λαχανιάζω. Τα πόδια έχουν βρει απο κάπου (?) δύναμη. Ανεβαίνω σταθερά, ακούραστα
Το βουνό βγαίνει άνετα και αρχίζω την κατηφόρα. Νοιώθω πολύ καλά, αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Πριν το καραούλι, μιλάω με τον Άγγελο που είναι καθοδόν. "Θα είμαι στη ώρα μου στη Μάνδρα" σκέφτομαι
Μετά το καραούλι, ακόμα μια όμορφη κατηφόρα. Τα υψομετρικά τελειώνουν. Ακόμα ένας λόφος έχει μείνει.
Φτάνω Παλαιοκούνδουρα και αρχίζει και ζεσταίνει. Ακόμα μια στάση για να απολλαγώ απο το βαρύ ρουχισμό. Τα χαμόγελα περισσεύουν
Ανεβαίνω τον τελευταίο λόγο πετώντας. Το βάρος δεν φαίνεται καθόλου. Αρχίζει η μεγάλη κατηφόρα. Κατεβαίνω τα απότομα κομμάτια, προσέχοντας για καμιά στραβή αλλά είναι δύσκολο, γιατί δεν θέλω να κόψω καθόλου ταχύτητα. Είμαι στην τελευταία κατηφόρα, μπαίνω Μάνδρα και στο βάθος βλέπω 2 ποδηλάτες. Αν μπορούσα θα σήκωνα τα χέρια, νομίζω ότι φτάνω στη γραμμή τερματισμού.
Χαιρετιόμαστε με τον Άγγελο και τον Nils και μετά απο μερικά χιλιόμετρα, νομίζω ότι βρίσκομαι πάλι σε κάποιο προαστιακό. Παιχνίδια που σου παίζει το μυαλό...
Μέσα στην Ελευσίνα για τυρόπιτα και τσουπ! ένας θαυμαστής μου... Πλάκα είχε. Ξεκινάμε πάλι. Ο Άγγελος επιμένει και παίρνει το σακκίδιο μου. Μαζεύονται και άλλοι και ανεβαίνουμε προς το Δαφνί. Λίγο δύσκολο, αλλά ΟΚ.
Ξεχυνόμαστε μέσα στην Αθήνα. Χαμός!!!
Ενθουσιασμός και ίσως λύπη μαζί. Ένα οδοιπορικό που θα τελειώσει. Αλλά τα παιδιά δε με αφήνουν να σκέφτομαι πολύ. Είμαι με κόσμο πάλι και ποδηλατούμε παρέα. Πόσο παράξενο...
Φτάνουμε κέντρο σιγά σιγά. Η κίνηση επικίνδυνη γμτ
Με το nils λέμε διάφορα. Έχουμε και ένα κοινό σημείο που φαίνεται
Μαζεύεται και άλλος κόσμος και μια βρισκόμαστε, μια χωρίζουμε στα φανάρια. Είναι άκρως σουρεαλλιστικό να πεταλάρω στην Αλεξάνδρας, ενώ την προηγούμενη μέρα πεταλάριζα μόνος στα βουνά της Φθιώτιδας.
Χωρίς να το καταλάβω, φτάνουμε στο C2, οι υπόλοιποι κάνουν αναστροφή και έρχονται να μας προυπαντήσουν
Φτάνουμε στο C 2 και νοιώθω σαν να τερμάτισα κάποιο stage απο το TDF. Χτυπήματα στην πλάτη, χειραψίες, σταυρωτά φιλιά απο τον Τάκη, (και εσύ μου έλλειψες ρε μπαγάσα). Ανεβαίνω, πλένομαι, αλλάζω, κατεβαίνω, πίνω το εσπρεσσάκι και βουρ για το Υπουργείο. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα που το μυαλό μου κολλάει.
Στο δρόμο, οι γνωριμίες με τα παιδιά συνεχίζονται
Το σακκίδιο, σαν ολυμπιακή δάδα ένα πράμα, μεταφέρεται απο άλλο ποδηλάτη τώρα, τον αγαπητό Θανάση (τελικά δεν το πούλησε το αμάξι μου).
Απο συνήθεια συνεχίζω τις φωτογραφίες, ίσως γιατί ενδόμυχα θέλω να πείσω τον εαυτό μου, που αρνείται να συντονιστεί με το γίγνεσται. "Ναι, ναι, είμαι στην Αθήνα και ποδηλατώ για το Υπουργείο με τα παδιά μαζί. Ξεκόλλα@#!"
Με κάποιους μιλάω για το ταξίδι (δεν θυμάμαι παίδες) αλλά θυμάμαι τον πασατάκια να μου δείχνει πώς σπινάρει τον πίσω τροχό.
Κάπως, φτάνουμε στο Υπουργείο. Άγχος για να τακτοποιηθούμε, για να μπω μέσα, άγχος για να βρω το γραφείο. Τελικά με περιμένουν κάτω και ξαναγυρίζω. Χαιρετούρες, χαμόγελα και πάλι πάνω. Προσφέρεται καφές και 5 επιλογές (1 μόνιμη και 4 προσωρινές) για τα 33 παιδιά.
Τουλάχιστον μίλησε μαζί τους ο Δήμαρχος, κάτι ίσως είναι κι αυτό. Το μυαλό αρχίζει και καταρρέει, και το σώμα ακολουθεί. Ζητάω να μου τα γράψουν γιατί δεν θα τα θυμάμαι, αποχαιρετιόμαστε και κατεβαίνω κάτι. Αποστολή εξετελέσθει!
Βρίσκω τα παιδιά και βγάζουμε μια αναμνηστική
Δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι τελικά, δεν ξέρω που θα καταλήξει η προσπάθεια, στην ουσία δεν ξέρω που θα βρίσκομαι, αν και κάπου θα βρίσκομαι.
Ξέρω όμως ότι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, η παραπάνω φωτογραφία θα είναι καρφιτσωμένη για πάντα μέσα μου. Σας ευχαριστώ φίλοι μου.
Βγαίνω και κρυώνω, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάζω και ο Γερμανός λέει 8 C. "Μια χαρά είναι" σκέφτομαι. Τώρα είναι πιο εύκολο να τυλίξω τα πράγματα, αν και το μυαλό μου ακόμα κοιμάται. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά και σε 10 λεπτά είμαι πάνω στη σέλα.
Φτάνω στη στροφή που ήμουν χτες βράδυ και ακολουθώ την πινακίδα για Αθήνα. Τώρα κρυώνω λίγο, αν και καλά ντυμένος. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει που είμαι ή τι κάνω, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Το μυαλό μου δουλεύει αποσπασματικά, σκέφτομαι μόνο το επόμενο βήμα. Ξέρω ότι θα ανέβω ένα μικρό λόφο. Περιέργως φαίνεται μεγάλο ζόρι, ακόμα και με το 27αρι. Τελικά μετά κανα 1,5 χιλιόμετρα που φάνηκε 15, φτάνω σχεδόν κορυφή και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το σώμα τα έχει δει όλα, δεν ξέρει τι κάνει... Σταματάω βγάζω κάτι και τότε σκέφτομαι ότι έχω και μια φωτογραφική
Όπως βγαίνω προς το στρατόπεδο, κάτι εντοπίζω με την άκρη του ματιού: Lights at 10 o' clock, 100 meters! Μεταφράζω ακαριαία και αναλύω. Είναι ένα καφέ για περαστικούς που μόλις ανοίγει. Πιστεύω η κατάλληλη αναλογία είναι όταν κάποιος ξεμένει απο νερό στην έρημο και ξαφνικά βλέπει μια όαση. Κάπως έτσι ένοιωσα!
Η πρώτη σκέψη είναι ΕΣΠΡΕΣΣΟ!!!!, η δεύτερη "να το βγάλω φώτο", η τρίτη "Δεν προλαβαίνωωωω"
Σταματάω, μπαίνω μέσα, παραγγέλνω ένα διπλό και πάω τουαλέτα. Κοιτάω τη φάτσα μου και είμαι όπως θαμαι στα 60 μου (μπρρρρρ). Αυτό κι αν ήθελε φώτο.. Γδύνομαι απο πάνω και πλένομαι όπως μπορώ. Ήδη νοιώθω καλύτερα.
Παίρνω και ένα μάφιν και απολαμβάνω τον καφέ. Φορτίζω όσο μπορώ το κινητό, χαιρετώ, χαμόγελα, και αναχωρώ. Τώρα είμαι καλά.
Πιάνει φλαταδούρα και πλακώνομαι. Τρώω πάλι γιατί το βουνό πλησιάζει. Στο βάθος ο ήλιος ετοιμάζεται για τη σημερινή μέρα.
Όταν βλέπω την παρακάτω πινακίδα, κάτι σκιρτάει μέσα μου
Χαιρετιόμαστε με τον Άγγελο και τον Nils και μετά απο μερικά χιλιόμετρα, νομίζω ότι βρίσκομαι πάλι σε κάποιο προαστιακό. Παιχνίδια που σου παίζει το μυαλό...
Μέσα στην Ελευσίνα για τυρόπιτα και τσουπ! ένας θαυμαστής μου... Πλάκα είχε. Ξεκινάμε πάλι. Ο Άγγελος επιμένει και παίρνει το σακκίδιο μου. Μαζεύονται και άλλοι και ανεβαίνουμε προς το Δαφνί. Λίγο δύσκολο, αλλά ΟΚ.
Ξεχυνόμαστε μέσα στην Αθήνα. Χαμός!!!
Φτάνουμε κέντρο σιγά σιγά. Η κίνηση επικίνδυνη γμτ
Χωρίς να το καταλάβω, φτάνουμε στο C2, οι υπόλοιποι κάνουν αναστροφή και έρχονται να μας προυπαντήσουν
Στο δρόμο, οι γνωριμίες με τα παιδιά συνεχίζονται
Κάπως, φτάνουμε στο Υπουργείο. Άγχος για να τακτοποιηθούμε, για να μπω μέσα, άγχος για να βρω το γραφείο. Τελικά με περιμένουν κάτω και ξαναγυρίζω. Χαιρετούρες, χαμόγελα και πάλι πάνω. Προσφέρεται καφές και 5 επιλογές (1 μόνιμη και 4 προσωρινές) για τα 33 παιδιά.
Τουλάχιστον μίλησε μαζί τους ο Δήμαρχος, κάτι ίσως είναι κι αυτό. Το μυαλό αρχίζει και καταρρέει, και το σώμα ακολουθεί. Ζητάω να μου τα γράψουν γιατί δεν θα τα θυμάμαι, αποχαιρετιόμαστε και κατεβαίνω κάτι. Αποστολή εξετελέσθει!
Βρίσκω τα παιδιά και βγάζουμε μια αναμνηστική
Ξέρω όμως ότι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, η παραπάνω φωτογραφία θα είναι καρφιτσωμένη για πάντα μέσα μου. Σας ευχαριστώ φίλοι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου