Οι Λίμνες της Πτολεμαίδας

Χτες αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη, για την εποχή, βόλτα. Ο καιρός ήταν κάθε άλλο απο κατάλληλος, αλλά η απόφαση είχε βγει.

Ξεκίνησα απο Φλώρινα, όπου τα πάντα ήταν βρεγμένα. Το ψιλόβροχο με βρήκε στο δρόμο αλλά δεν ήταν πρόβλημα, μόνο η διαδικασία του βάλε βγάλε το αδιάβροχο.

Μετά τη Βεύη έκανα μια αναγκαστική στάση στο γνωστό σημείο

Φόρεσα πάλι το αδιάβροχο, κατέβηκα το βουνό και στο τέλος της παλαιάς εθνικής, έστριψα δεξιά για πεδινό. Πάλι στάση για να μαζέψω το αδιάβροχο και μια φωτογραφία της στιγμής

Τα επόμενα οκτώ χιλιόμετρα μέχρι τον Αετό δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Εκεί έφτασα και το χαμηλότερο υψομετρικό της πεδιάδας και σιγά σιγά θα άρχιζε η ανάβαση.

Πέρασα τον Αετό, και άρχισα να ανηφορίζω για το Σκλήθρο, ένα μικρό χωριουδάκι.
Η ελληνική ύπαιθρο, σκυθρωπή και μουντή απο την βροχή ταίριαζε απόλυτα με τους ήχους της κιθάρας του John Lee Hooker

Στο βάθος του ορίζοντα φαινόταν μια κολώνα ραδιοεπικοινωνίας. Εκεί πάνω θα ανέβαινα

Σε λίγο προσπερνούσα στα δεξιά μου τα Ασπρόγεια, το τελευταίο χωριό του κάμπου

Εκεί είχα και μια στενή επαφή με κάτι τσαμπουκαλεμένα τσοπανόσκυλα, που με έκαναν τελικά να ανεβάσω απο 200 στα 300 W μέσα σε δευτερόλεπτα. Καλή προπόνηση...

Έριξα μια τελευταία ματιά πίσω μου στο Νυμφαίο και συνέχισα. Σε λίγο είχα ανέβει το μισό βουνό. Εκδρομείς πηγαινοέρχονταν με αναμμένα φώτα και με έπιασαν λίγο οι μοναξιές... Αλλά συνέχισα.

Σταμάτησα για μια ακόμα φώτο που φαινόταν όλος ο κάμπος. Είναι λίγο δύσκολο να κόβεις ρυθμό όταν ανεβαίνεις, αλλά έχω υποχρέωση να σας μεταφέρω και φωτογραφικό υλικό

Στα αριστερά, είναι το Νυμφαίο. Μετά από λίγο, φάνηκε και το Λέχοβο

Ενώ το διέσχιζα, κόσμος με τα καλά του έβγαινε απο την εκκλησία και κοιτούσε πάραξενα αυτό τον τύπο με το διαστημικό ποδήλατο και τα πορτοκαλοκοκκινομαυρόασπρα ρούχα
Αφήνοντας το Λέχοβο, ξεκίνησε το πιο ανηφορικό κομμάτι της ημέρας, τρία χιλιόμετρα μέχρι την κορυφή στα 4,5% με μέγιστο 7%, μια μικρή Πάρνηθα δλδ.
Η κορυφή έφτανε στα 1017μ. Άφησα το δρόμο που συνέχιζε για Κλεισούρα (Αυτό θα είναι άλλη βόλτα) και έκανα αριστερά για Βαρικό.

Κοιτώντας πάνω δεξιά, η Κλεισούρα ήταν μέσα στα σύννεφα

Φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού, έστριψα αριστερά για τις Λίμνες. Είχα μεγάλη περιέργεια γιατί ποτέ δεν είχα περάσει απο εκεί.
Μετά απο μερικά μέτρα, είδα αυτό το όμορφο θέαμα. Τελικά η ταλαιπωρία άξιζε...

Κατέβηκα βιαστικά και βρέθηκα δίπλα από τη Λίμνη Χειμαδίτιδα. Η λίμνη είναι πραγματικά τεράστια, καλύπτοντας 10,8 τετραγωνικά χιλιόμετρα και με μήκος 6,3 χλμ.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της λίμνης καλύπτεται απο καλαμιώνες

Κάπου εκεί μέσα αναπαράγεται η βαλτόπαπια, η οποία είναι παγκόσμιο απειλούμενο είδος
Οι παρακάτω φωτογραφίες, μου έφεραν στο μυαλό κάτι απο Πηνελόπη Δέλτα και το γνωστό βιβλίο της. Η λίμνη έβγαζε μια μελαγχολία μέσα απο την ομορφιά της

Σε λίγο απομακρύνθηκα και έβαλα πλώρη (?) για την επόμενη, τη λίμνη Ζάζαρη. Την βρήκα δίπλα στο γραφικό χωριουδάκι που λέγεται Λιμνοχώρι

Οι καλαμιές άφθονες και εδώ. Η λίμνη έσφυζε απο ζωή!

Δυστυχώς το βαρετό ταξίδι της επιστροφής ξεκινούσε. Έφτασα πάλι Αετό και απο εκεί τα 40 χιλιόμετρα, συνεχίστηκαν με ψιλόβροχο και ηλεκτρικά παραπονιάρικα σόλα
Η κόκκινη κυρία έτριζε και δυστροπούσε, καθώς κόντευε να αλλάξει χαρακτήρα απο τα καιρικά φαινόμενα.
Φτάνοντας σπίτι, ήμουν κουρασμένος αλλά γεμάτος εικόνες. Είχα κάνει μια μεγάλη διαδρομή, κάτω απο αντίξοες συνθήκες και είχα φτάσει πίσω... Αυτό είχε σημασία για μένα

Τελικά η κυρία δικαίως παραπονιόταν...

Η διαδρομή ήταν 125 χλμ με μέση ωριαία 25χλμ, στις 5 ώρες. Μια χαρά δηλαδή σε αυτή τη χρονική περίοδο. Άλλωστε η προετοιμασία τώρα ξεκινάει ουσιαστικά