Adamo

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

      Ξύπνησε. Τα μάτια του ψαχούλεψαν το σκοτάδι, ενώ η καρδιά του άρχισε να επιταχύνει τη λειτουργία της. Οι αισθητήρες του στρώματος ανίχνευσαν το αυξημένο ενεργειακό πεδίο του σώματος και έθεσαν σε λειτουργία μια συστοιχία από μακρόστενες λάμπες φθορίου. Με ένα βόμβο, κάθε συστοιχία ερχόταν στη ζωή, η μία μετά την άλλη. Τις ακολούθησε με το βλέμμα του, καθώς άπλωναν το φωτεινό τους μονοπάτι κατά μήκος της μεταλλικής οροφής, αυξάνοντας συνεχώς την απόσταση που τους χώριζε.

     Σταμάτησαν. Κι’ άλλα βουητά ξεπηδούσαν δεξιά κι αριστερά του, καθώς ο ηλεκτρισμός έβρισκε κι’ άλλες αντιστάσεις βηρυλλίου πρόθυμες να δεχθούν το καλωσόρισμα του.

     Άπλωσε το χέρι του. Άγγιξε τη ψυχρή, διάφανη επιφάνεια ενός γυάλινου περιβλήματος που διέτρεχε το περίγραμμα του σώματος του. Η ζέστη της παλάμης του ενεργοποίησε το μηχανισμό ανύψωσης, που τέθηκε σε λειτουργία με ένα υπόκωφο σφύριγμα της υδραυλικής αντλίας του.

     Βρισκόταν ακόμα ανάσκελα, κοιτώντας τα φώτα της οροφής. Δοκίμασε να σηκωθεί και ένοιωσε ένα κύμα ναυτίας να κατακλύζει το στέρνο του. Ξαναδοκίμασε, αυτή τη φορά με περισσότερη τόλμη, και τα κατάφερε. Καθόταν τώρα πάνω στο στρώμα, με τις άκρες των δαχτύλων του να αγγίζουν το παγωμένο μέταλλο του δαπέδου.

     Στην αρχή το δωμάτιο φαινόταν σαν ένας μακρόστενος διάδρομος. Τώρα, με τη συνεχώς αυξανόμενη φωταγώγηση, αποκτούσε περισσότερο όγκο, περισσότερο βάθος. Με το αριστερό του χέρι ψαχούλεψε το εξωτερικό περίβλημα της βάσης του στρώματος, ώσπου ένας μεταλλικός θόρυβος ακούστηκε. Μια εσοχή φάνηκε κάτω από τη βάση, αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι συνθετικές μπότες, που τις έβγαλε καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια. Φόρεσε τις μπότες από λευκό βινύλιο και κούμπωσε το φερμουάρ της λευκής φόρμας του ως το λαιμό` κρύωνε ακόμη. Κοίταξε τον Ελεγκτή που στερεωνόταν με διπλό κούμπωμα στον αριστερό του καρπό. Έψαξε το μενού λειτουργίας: Καρδιακή Λειτουργία, Πίεση Αίματος, Θερμοκρασία Σώματος…. Θερμοκρασία Περιβάλλοντος. Επέλεξε την τελευταία κατηγορία και η πρώτη ψηφιακή ένδειξη που έλαβε ήταν 12 βαθμοί Κελσίου. Ακολούθησαν και άλλα νούμερα: 12.2,…12.4,….12.6. Ήταν φανερό ότι οι Σταθεροποιητές Περιβάλλοντος είχαν πιάσει κιόλας δουλειά. Σε λίγο η αίθουσα θα αποκτούσε ιδανικές συνθήκες.

     Άρχισε να βηματίζει. Κάθε βήμα τράνταζε τους μυϊκούς ιστούς, γεμίζοντας τους με γαλακτικό οξύ από την υπερπροσπάθεια. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα ενός αγώνα 2 κνίμα, αλλά το σώμα πάντα αντιδρούσε παράξενα ύστερα από το ΑΔΖΛ (Ανασταλτική Διαδικασία Ζωτικών Λειτουργιών). Μόνο μερικά μέτρα χρειάζονταν για να καταβάλλουν τον οργανισμό υπό τέτοιες συνθήκες.

     Ένα κόκκινο φως άρχισε να αναβοσβήνει στον Ελεγκτή του. Τον προειδοποιούσε ότι έπρεπε να αναλώσει τη προσδιορισμένη ποσότητα ενζύμων και βιταμινών για να βοηθήσει το σώμα του να ισορροπήσει.

     Δεν υπήρχε χρόνος γι’ αυτά. Έπρεπε να ανακαλύψει που βρισκόταν. Σταμάτησε. Ανέβηκε πάνω σε μια μεταλλική πλατφόρμα και ακούμπησε τα χέρια του σ’ ένα ζευγάρι κυκλικές χειρολαβές που έφταναν έως το στήθος του. Σφίγγοντας τη μία από αυτές, ένα υπόκωφο βουητό ακούστηκε από κάτω απ’ τα πόδια του και η πλατφόρμα αιωρήθηκε σε ύψος λίγων μπόρι από το μεταλλικό δάπεδο. Σφίγγοντας τη δεύτερη χειρολαβή, η πλατφόρμα άρχισε να κινείται εμπρός παράλληλα προς το πάτωμα. Ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος μεταφοράς, ιδιαίτερα σε κατασκευές τόσο μεγάλες όσο αυτό το σκάφος.

      Ανοιγόκλεισε τα μάτια του` δεν είχαν συνηθίσει ακόμα το υπερβολικό φως που δέχονταν. Δεξιά κι’ αριστερά του ήταν παρατεταγμένοι γυάλινοι θαλαμίσκοι, όμοιοι σαν κι’ αυτόν που τον είχε ‘φιλοξενήσει’, με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί εδώ ήσαν άδειοι. Πίσω από κάθε θαλαμίσκο υπήρχε μία μικρή κονσόλα ελέγχου –προφανώς για να ελέγχει τις ζωτικές λειτουργίες του υποψήφιου χρήστη-, ενώ προσαρμοσμένες στο τοίχωμα υπήρχαν ισάριθμες μεταλλικές μπουκάλες, που περιείχαν υγροποιημένα συμπληρώματα τροφής.

     Το τοίχωμα αποτελούνταν από άλγκρον, ένα είδος συνθετικού μετάλλου που καμπύλωνε ξεκινώντας από το δάπεδο προς την οροφή, δίνοντας στην αίθουσα το σχήμα γαλαρίας. Επιπλέον ήταν ενισχυμένος με παράλληλες σειρές από αψίδες κατασκευασμένες από ατόφιο γραφίτη, για να παρέχουν στο σκάφος την απαραίτητη ακαμψία, κάτι απολύτως αναγκαίο ενάντια στις στρεβλώσεις που προκαλούσαν οι χρονοδιαδρομές.

     Έφτανε τώρα σ’ ένα σημείο που έδειχνε να είναι το τέλος της μακρόστενης γαλαρίας. Οι θαλαμίσκοι είχαν εξαφανιστεί, ενώ το δάπεδο άρχιζε να ανηφορίζει. Ύστερα από ανάβαση μερικών χάτους, έφτασε σ’ ένα πλάτωμα. Ο ΟΜ (Οριζόντιος Μεταφορέας) επιβράδυνε σταδιακά έως ότου ακινητοποιήθηκε. Κατέβηκε. Η μεταλλική ηχώ από τις μπότες του ταξίδεψε πίσω του, στο βάθος της φωτισμένης γαλαρίας. Έφερε τον Ελεγκτή στο ύψος των ματιών του και επέλεξε τη Λειτουργία Πλοήγησης. Το πάτωμα, μ’ ένα ήχο που θύμιζε μπαλόνι που φουσκώνει, άρχισε να ανυψώνεται πίσω από τα πόδια του. Στην αρχή άγγιξε τις σόλες του και στη συνέχεια άρχισε να αναρριχάται κατά μήκος των ποδιών του. Ακολουθούσε πιστά το περίγραμμα του σώματος του, καλύπτοντας κάθε μπόρι της λευκής του φόρμας με κάτι που έμοιαζε σαν μάριον. Όταν καλύφθηκε και το πίσω μέρος του κεφαλιού, η διαδικασία σταμάτησε. Με το πάτημα ενός άλλου κουμπιού, το μάριον άρχισε να καμπυλώνει έως ότου πήρε το σχήμα ενός καθίσματος, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να σταθεροποιείται.

     Την ίδια στιγμή ένας μεταλλικός κύλινδρος άρχισε να ανυψώνεται από το δάπεδο. Σταμάτησε στο ύψος του στέρνου του και άρχισε να ανοίγει προς τα έξω, σαν ανθισμένο τριαντάφυλλο. Ένας μαύρος ημιδιαφανής δίσκος σχηματίστηκε από αυτή τη διαδικασία. Έβαλε το δεξί του χέρι στο κάτω μέρος του δίσκου. Μια δέσμη φωτός σκανάρισε την επιδερμίδα του, ενώ μια συστοιχία στοιχείων άρχισαν να φωτίζουν τον τοίχο απέναντι του:

                              ΚΩΔΙΚΟΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ: 01624/458284

                              ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΧΡΗΣΤΗ: ΚΑΣΙΟΥΣ ΧΑΝΑΜΠΙ

                              ΒΑΘΜΟΣ ΧΡΗΣΤΗ: ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΚΛΑΣΗΣ Β

                              Η Πρόσβαση Εγκρίνεται

                              Χαιρετίσματα Υποπλοίαρχε Χάναμπι

     Ο δίσκος φωτίστηκε. Γεωμετρικά σχήματα όλων των ειδών –τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι, οκτάγωνα- εμφανίστηκαν στην επιφάνεια του, δημιουργώντας ένα περίτεχνο μοτίβο. Δεν υπήρχαν επιγραφές ή κωδικοί πάνω τους` μόνο χρώματα. Μερικά αναβόσβηναν βαριεστημένα, μερικά εξέπεμπαν μια ασυνήθιστη ακτινοβολία, μερικά έμεναν επίμονα μαυρισμένα.

     Με τον αριστερό του παράμεσο άγγιξε ένα κίτρινο εξάγωνο. Χωρίς τον παραμικρό ήχο, ο τοίχος εμπρός του άρχισε να καμπυλώνει προς το μέρος του. Σταμάτησε όταν δημιουργήθηκε ένα τέλειο ημικύκλιο, όπου οι άκρες του απείχαν εξίσου από τις άκρες του καθίσματος του. Άγγιξε άλλο ένα εξάγωνο –κόκκινο αυτή τη φορά- και η ακτινοβολία που ξεπήδησε από τον ‘τοίχο’ που τον περιέβαλλε του έκαψε τα μάτια. Ενστικτωδώς σήκωσε την αριστερή του παλάμη για να προστατευτεί.

     Όταν συνήλθε από το πρώτο σοκ, κατέβασε με επιφύλαξη το χέρι του και κοίταξε. Εμπρός του απλωνόταν μια πανοραμική τρισδιάστατη εικόνα από δεκάδες νεφελώματα άστρων, άλλα σκοτεινά άλλα ημιδιαφανή` μα κανένας πλανήτης. Σίγουρα δεν ήταν η εικόνα που περίμενε να αντικρίσει.

  Αναστέναξε βαριά. Συνέχισε να πιέζει τα γεωμετρικά σχήματα, ενώ δεκάδες αστρικοί χάρτες άλλαζαν θέση, με την ίδια ταχύτητα που κάποιος θα ξεφύλλιζε ένα λεξικό ψάχνοντας για τη σωστή λέξη. Μερικά χίρντυ αργότερα το ‘ξεφύλλισμα τελείωσε και στον πίνακα σχηματίστηκε κάτι πράσινο και διόλου ενθαρρυντικό:

                                        Ελλιπείς Πληροφορίες

     Ένας δεύτερος αναστεναγμός γέμισε την αίθουσα. Είχε λοιπόν χαθεί.