Το πιο δύσκολο Στάδιο
«Σκατά και πάλι σκάτα» μονολόγησε, κλείνοντας απότομα το ακουστικό. «Πάλι η ίδια ιστορία». Η ίδια χιλιοειπωμένη ιστορία, που τόση ανάλυση είχε πέσει, αλλά και που η ανάλυση δεν έλεγε και τίποτα. Ανάλυση για την ανάλυση, γαμώτο και έξυσε το μούσι του. Το έκανε πάντα αυτό, όταν κάτι τον έφερνε σε αμηχανία. Και μπορούσε να το κάνει πλέον τακτικά. Η σχέση είχε περάσει εκείνο το πρώτο αναγνωριστικό στάδιο της πρώιμης επαφής, εκείνο το δεύτερο στάδιο των ακίνδυνων, άκακων καυγάδων, εκείνο το τρίτο στάδιο των ‘εδαφικών’ διεκδικήσεων, που συχνά μπερδεύεται από πολλούς με διαπραγμάτευση ακίνητης γης, εκείνο το τέταρτο κ.ο.κ.
Βγήκε στο μικρό μπαλκόνι του. Απέναντι ο Υμμητός, ένας άκακος πρωτευουσιάνος γίγαντας, κοιμόταν μέσα στο δειλινό. Τώρα σε ποιό στάδιο είμαστε,σκέφτηκε και έκατσε στο ξύλινο ανακλινόμενο κάθισμα του. Στο πιο δύσκολο απ’ όλα, στο στάδιο της αμφισβήτησης. Είχε μια θεωρία γι’αυτό, όπως είχε άλλωστε θεωρίες για την κάθε ανθρώπινη σκέψη που μπορούσε κανείς να φανταστεί. Όταν η σχέση περάσει από ένα σημείο και μετά, ξυπνάς ένα πρωί και τα πάντα αποκτούν μια αβάστακτη βαρύτητα. Τα πάντα κινούνται πιο αργά, λες και ο πλανήτης τα ρουφάει προς τα κάτω, σαν μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα. Όλα τα ανέμελα πράγματα φαίνονται πολύ σοβαρά και τελικά, όταν αυτή χαμογελάει κι εσύ αυτό που κάνεις είναι να μετράς τα σφραγίσματα στα δόντια της, τότε ξέρεις ότι έχεις φτάσει στο στάδιο της αμφισβήτησης. Όπου όλα είναι ρευστά σαν λιωμένο παγωτό φράουλα και εσύ μένεις χωρίς καν κουταλάκι. Οι γκόμενες καταλήγουν πιο γρήγορα εκεί από εμάς, και έκανε το περίτεχνο ανασήκωμα το φρυδιών του, στο οποίο κανένα θυληκό δεν έμενε ασυγκίνητο. Απλά οι γυναίκες καθυστερούν περισσότερο... και γέλασε χαιρέκακα.
Ε ναι λοιπόν, εδώ είμαστε, στο στάδιο της αμφισβήτησης. Όπου τα ερωτηματικά στριφογυρίζουν σαν δερβίσιδες.... Να ένα όνομα που μπορεί να ταίριαζε σε ένα μεζεδοπωλείο, σκέφτηκε και παραδέχτηκε τον εαυτό του ακόμα μια φορά. Ό,τι και να έκανε, όσο και να προσπαθούσε, εκείνη το αμφισβητούσε, το ακύρωνε μέσα της, το μεταμόρφωνε σε μια πράξη υπολογιστική, σε ένα ατέρμονο μακιαβελισμό, που σκοπό είχε να την παρασύρει μακριά από την ύστατη, αναπόφευκτη, αθάνατη και συνάμα άσβεστη Αλήθεια. Ότι δηλαδή, δεν την αγαπούσε!
Ρίγανη/ προτεινόμενη τιμή/Λέϊς.... Αυτές ήταν οι τρεις πρώτες λέξεις που διάβασε μονομιάς. Μια ταπεινή, μισοτελειωμένη σακούλα πατατάκια είχε προμηθεύσει τις λέξεις αυτές, τις λέξεις- κλειδιά αν μη τι άλλο, που θα τον βοηθούσαν να αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του σύμπαντος. Σύμφωνα με μια δημοφιλή θεωρία του, δηλαδή δημοφιλή σε άλλους βαρεμένους παρόμοιους τύπους, τα πάντα υπάρχουν μπροστά σου, αρκεί να βρεις τα κρυμμένα μυνήματα τους. Λέϊς ήταν η αγγλική λέξη για τα κύματα... Κύματα απο ρίγανη, που είχαν προτεινόμενη τιμή... Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Ρίγανη, μπαχαρικό που πικρίζει το φαγητό, το φαγητό σε κύματα, κύματα σε προτεινόμενη τιμή, κύματα με τιμή, τίμια κύματα; Η μήπως πικρά κύματα που έχουν κάποια τιμή.... κύματα, νερό, ζωή, τα κύματα είναι ζωή, πικρά κύματα, πικρή ζωή, ζωή με τιμή, τίμια ζωή.... Χαμογέλασε ικανοποιημένος. Το σακουλάκι με τα ριγανάτα πατατάκια του είχε υπενθυμίσει μια ακόμα αιώνια αλήθεια. ΄Οτι δηλαδή, η τίμια ζωή είναι πικρή ζωή...
Κι’ αν όλα αυτά έβγαιναν απο ένα σακουλάκι πατατάκια με γεύση ρίγανης, η μισοτελειωμένη Χάινεκεν δίπλα του, κοινώς πράσινη, τι σήμαινε; Έφαγε ακόμα ένα πατατάκι και αποφάσισε να δώσει στην Αριάνδη τον μίτο της. Μεγάλη η καλούμπα αδερφέ για Τρίτη απόγευμα και τη γυναίκα στο στάδιο της αμφισβήτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου