"Που θα πάμε;" Γύρισε και με κοίταξε, με εκείνο το βλέμμα που σου ρίχνουν τα θηλυκά όταν δεν έχουν όρεξη για τίποτα.
"Μια μικρή βόλτα...στο βουνό..."
"Ποιό βουνό; Αν θες, πάμε μέχρι τη Βεύη και να τελειώνουμε"
Τελικά, μετά απο πολλά παρακάλια την έπεισα. Είχε βέβαια και ένα δίκιο, έως αρκετά` είχαμε καιρό να κάνουμε ανάβαση. Οι περισσότερες βόλτες ήταν στρωτές διαδρομές πλέον. λόγω περιορισμένου χρόνου
Ο καιρός ήταν καλός και σιγά σιγά πήραμε το μοναδικό δρόμο προς το βουνό
Είχα προνοήσει να πάρω αρκετά ρούχα, γιατί η κορυφή έχει πάντα 6-7 βαθμούς διαφορά απο κάτω. Η γκρίνια όμως συνεχιζόταν
"Που με πάς; Δεν βλέπεις ότι έχω βάλει παραπάνω κιλά;" Ευτυχώς είδαμε ένα ακόμα ποδηλάτη να κατεβαίνει
"Να, να κι άλλος που είχε την ίδια ιδέα με εμάς. Βλέπεις πόσο άσχημο είναι αυτό το ποδήλατο;"
"Αυτό καλέ είναι βουνού, πλάκα μου κάνεις;" Σταμάτησα τις προσπάθειες και συνεχίσαμε
"Να το εκκλησάκι, το θυμάσαι;"
"...το θυμάμαι..." ακόμα μουτρωμένη
Συνεχίσαμε, ο καιρός ιδανικός, εκτός από τον αέρα που μερικές φορές γυρνούσε κόντρα. Είχαμε βρει ρυθμό και ανεβαίναμε σταθερά
Η φύση, όπως πάντα αυτήν την εποχή, πανέμορφη
"Να εκεί το μικρό.."
"Το μικρό σπιτάκι, ξέρω ξέρω..." Δεν ήξερα τι άλλο να πω, ήταν χαμένη περίπτωση
Πιάσαμε την μεγάλη ευθεία, στο τέλος της οποίας φτάναμε στο μισό της ανάβασης` χιλιομετρικά, γιατί σε βαθμό δυσκολίας είμασταν ακόμα στα εύκολα. Τότε, μου ήρθε μια ιδέα....
"Κουράστηκα, λέω να σταματήσουμε στη βρύση.. Τι λες;" Γύρισε και με κοίταξε με υποτιμητικό ύφος
"Ας σταματήσουμε..."
"Ωραία, κάτσε να σε βγάλω και μερικές φωτογραφίες"
"Πολύ ωραία, πολύ ωραία..."
"Μμ σιγά.." με ύφος
Συνεχίσαμε, το τοπίο το ίδιο, ο άνεμος δυνάμωνε σταθερά
Σε λίγο φτάσαμε στο κιόσκι, απο όπου η Φλώρινα φαινόταν στο βάθος της κοιλάδας που ανεβαίναμε
Τα παράπονα είχαν σταματήσει με ένα μαγικό τρόπο. Ίσως ήταν η φύση που είχε κάνει το θαύμα της, ίσως ήταν το ζέσταμα απο την ανάβαση. Όταν στο βάθος, φάνηκε η πίστα του χιονοδρομικού, μπαίναμε στα δύσκολα
Το τοπίο αγρίευε, αλλά περιέργως η διάθεση της είχε καλυτερεύσει
"Μια χαρά δεν ανεβαίνω;"
"Ναι πουλάκι μου, μια χαρά..." γελώντας πονηρά.
Ακόμα και όταν είδε εκείνη την πινακίδα, συνέχισε να χαμογελάει
Τα 2μιση χιλιόμετρα πόνου βγήκαν σχετικά ευχάριστα. Η κίνηση λιγοστή, όπως και ο αέρας μια και δεν ήμασταν πλέον εκτεθειμένοι.
Τα τελευταία μέτρα πριν το τέλος ήταν μέσα στα γέλια και τις φωνές
"Εσύ που έλεγες... Είδες πώς ανέβηκα;"
"Εγώ τι έλεγα;; Μια χαρά, μια χαρά, έσκισες μωρό μου"
Σταματήσαμε για να ντυθώ, γιατί ο αέρας δεν αστειευόταν πλέον.
Έφαγα, ζεστάθηκα και την χάιδεψα για λίγο
"Μια χαρά τα καταφέραμε, καλύτερα δεν ήταν απο το να πηγαίναμε πάλι στον κάμπο;"
"Καλύτερα, καλύτερα!" κλείνοντας μου πονηρά το μάτι
"Άντε βγάλε κι εσύ μια φωτογραφία να σε δουν" με παρακίνησε. Δεν μπορούσα να τις χαλάσω το χατήρι
"Μια μικρή βόλτα...στο βουνό..."
"Ποιό βουνό; Αν θες, πάμε μέχρι τη Βεύη και να τελειώνουμε"
Τελικά, μετά απο πολλά παρακάλια την έπεισα. Είχε βέβαια και ένα δίκιο, έως αρκετά` είχαμε καιρό να κάνουμε ανάβαση. Οι περισσότερες βόλτες ήταν στρωτές διαδρομές πλέον. λόγω περιορισμένου χρόνου
Ο καιρός ήταν καλός και σιγά σιγά πήραμε το μοναδικό δρόμο προς το βουνό
Είχα προνοήσει να πάρω αρκετά ρούχα, γιατί η κορυφή έχει πάντα 6-7 βαθμούς διαφορά απο κάτω. Η γκρίνια όμως συνεχιζόταν
"Που με πάς; Δεν βλέπεις ότι έχω βάλει παραπάνω κιλά;" Ευτυχώς είδαμε ένα ακόμα ποδηλάτη να κατεβαίνει
"Να, να κι άλλος που είχε την ίδια ιδέα με εμάς. Βλέπεις πόσο άσχημο είναι αυτό το ποδήλατο;"
"Αυτό καλέ είναι βουνού, πλάκα μου κάνεις;" Σταμάτησα τις προσπάθειες και συνεχίσαμε
"Να το εκκλησάκι, το θυμάσαι;"
"...το θυμάμαι..." ακόμα μουτρωμένη
Συνεχίσαμε, ο καιρός ιδανικός, εκτός από τον αέρα που μερικές φορές γυρνούσε κόντρα. Είχαμε βρει ρυθμό και ανεβαίναμε σταθερά
Η φύση, όπως πάντα αυτήν την εποχή, πανέμορφη
"Να εκεί το μικρό.."
"Το μικρό σπιτάκι, ξέρω ξέρω..." Δεν ήξερα τι άλλο να πω, ήταν χαμένη περίπτωση
Πιάσαμε την μεγάλη ευθεία, στο τέλος της οποίας φτάναμε στο μισό της ανάβασης` χιλιομετρικά, γιατί σε βαθμό δυσκολίας είμασταν ακόμα στα εύκολα. Τότε, μου ήρθε μια ιδέα....
"Κουράστηκα, λέω να σταματήσουμε στη βρύση.. Τι λες;" Γύρισε και με κοίταξε με υποτιμητικό ύφος
"Ας σταματήσουμε..."
"Ωραία, κάτσε να σε βγάλω και μερικές φωτογραφίες"
"Πολύ ωραία, πολύ ωραία..."
"Μμ σιγά.." με ύφος
Συνεχίσαμε, το τοπίο το ίδιο, ο άνεμος δυνάμωνε σταθερά
Σε λίγο φτάσαμε στο κιόσκι, απο όπου η Φλώρινα φαινόταν στο βάθος της κοιλάδας που ανεβαίναμε
Τα παράπονα είχαν σταματήσει με ένα μαγικό τρόπο. Ίσως ήταν η φύση που είχε κάνει το θαύμα της, ίσως ήταν το ζέσταμα απο την ανάβαση. Όταν στο βάθος, φάνηκε η πίστα του χιονοδρομικού, μπαίναμε στα δύσκολα
Το τοπίο αγρίευε, αλλά περιέργως η διάθεση της είχε καλυτερεύσει
"Μια χαρά δεν ανεβαίνω;"
"Ναι πουλάκι μου, μια χαρά..." γελώντας πονηρά.
Ακόμα και όταν είδε εκείνη την πινακίδα, συνέχισε να χαμογελάει
Τα 2μιση χιλιόμετρα πόνου βγήκαν σχετικά ευχάριστα. Η κίνηση λιγοστή, όπως και ο αέρας μια και δεν ήμασταν πλέον εκτεθειμένοι.
Τα τελευταία μέτρα πριν το τέλος ήταν μέσα στα γέλια και τις φωνές
"Εσύ που έλεγες... Είδες πώς ανέβηκα;"
"Εγώ τι έλεγα;; Μια χαρά, μια χαρά, έσκισες μωρό μου"
Σταματήσαμε για να ντυθώ, γιατί ο αέρας δεν αστειευόταν πλέον.
Έφαγα, ζεστάθηκα και την χάιδεψα για λίγο
"Μια χαρά τα καταφέραμε, καλύτερα δεν ήταν απο το να πηγαίναμε πάλι στον κάμπο;"
"Καλύτερα, καλύτερα!" κλείνοντας μου πονηρά το μάτι
"Άντε βγάλε κι εσύ μια φωτογραφία να σε δουν" με παρακίνησε. Δεν μπορούσα να τις χαλάσω το χατήρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου