Έχοντας κάνει κυριολεκτικά χιλιάδες χιλιόμετρα, με πάσης φύσης καιρικά φαινόμενα, με καλή ή άσχημη ψυχολογία, με πόνους ή χαμόγελα, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι αν όλα αυτά δεν καταλήγουν κάπου, δεν καταλήγουν πουθενά.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ίσως ότι μερικές φορές χρειάζεται να βάζουμε στην άκρη τον "ποδηλατικό" μας εγωισμό, για κάτι καλύτερο, ίσως κάτι μεγαλύτερο, που δεν μετριέται με βατ, μωτ, παλμούς και αγωνιστικές κραυγές. Ίσως να χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία των 2 τροχών για κάτι πιο εποικοδομητικό.
Αυτό το κείμενο λοιπόν δεν θα μιλάει για ένα ακόμα Μεγάλο Γύρο, όπως αυτούς που σας είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Σίγουρα θα περιμένατε κάτι τέτοιο, αλλά ίσως και πάλι έχετε μάθει να περιμένετε πάντα την ανατροπή απο εμένα. Αυτό το κείμενο θα μιλάει για μια πορεία, μια διαδρομή με διαφορετική αρχή και τέλος, που σκοπό έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις και ίσως και να συγκινήσει, έτσι ώστε να φέρει κάποιο αποτέλεσμα..... Η πάλι όχι, γιατί εδώ είμαστε Ελλάδα και όχι Ευρώπη.
Στην ακριτική Φλώρινα υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η αναλγησία του κράτους. Είμαστε ξεχασμένοι εδώ πάνω, και σε αυτό παίζουν ρόλο πολλά πράγματα. Έτσι ξεχασμένα βρίσκονται 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες, απο 16 έως 28 χρονών που "φοιτούν" σύμφωνα με το Κράτος στο ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, δλδ στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης.
Σε τι χρησιμεύει αυτός ο θεσμός; Παραθέτω τα εξής:
Τα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης(ΕΕΕΕΚ) στα οποία η φοίτηση διαρκεί από πέντε μέχρι οκτώ χρόνια. Σε αυτά εγγράφονται απόφοιτοι δημοτικών σχολείων γενικής ή ειδικής εκπαίδευσης, ύστερα από πρόταση των διαγνωστικών υπηρεσιών, καλύπτοντας την υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, μετά το έτος αυτό τελειώνει η υποχρέωση της πολιτείας για παραπέρα εκπαίδευση. Οτιδήποτε περαιτέρω, γίνεται σε ιδιωτικές σχολές, οι οποίες υπάρχουν στην Αθήνα και ίσως... στην Αθήνα
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, στο πλαίσιο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, προβλέπεται η υποστήριξη μαθητών ηλικίας έως και 22 ετών μέσω μίας σειράς υπηρεσιών, όπως η διάγνωση των ειδικών εκπαιδευτικών τους αναγκών, η παιδαγωγική και ψυχολογική υποστήριξη, η φυσικοθεραπεία, η εργοθεραπεία, η λογοθεραπεία, η κοινωνική και συμβουλευτική εργασία, καθώς και η μετακίνησή τους.
Τα παραπάνω, σύμφωνα με τη νομοθεσία, προβλεπόμενα προήλθαν απο http://www.vimatizo.gr/Eidiki%20agog...0ekpedevsi.htm
Ας δούμε τώρα και την Ελληνική πραγματικότητα, που απέχει παρασάγγας απο τον προβλεπόμενο νόμο:
Τα 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες που "φοιτούν" στο ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, βρίσκονται στοιβαγμένα σε 3 μόλις αίθουσες που έχουν παραχωρηθεί απο το Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ).
Δηλαδή, ενώ έπρεπε να έχουν δικό τους χώρο, συστεγάζονται με άλλο σχολείο.
Τα παιδιά αυτά, απο 4 έως 5 που έπρεπε να είναι ανα αίθουσα, είναι 10.
Δεν κάνουν μαθήματα λογοθεραπείας ή εργοθεραπείας, γιατί δεν υπάρχει ούτε η αντίστοιχη υποδομή, ούτε το αντίστοιχο προσωπικό
Δεν υπάρχει αίθουσα σίτισης ή ξεκούρασης. Τα παιδιά τρώνε με τη βοήθεια των βοηθών απο το κυλικείο του λυκείου και βγαίνουν στο προαύλιο, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Περιττό να πω ότι η φασαρία, είναι κάτι που ενοχλεί πολλά απο αυτά τα παιδιά, τα αποσυντονίζει
Δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό, ούτε οργανικές θέσεις. Οι δάσκαλοι που είναι εκεί γνωρίζω ότι βάζουν τα δυνατά τους, αλλά δεν είναι ειδικευμένοι στο να δουλεύουν με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Προσπαθούν βέβαια για το καλύτερο
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδιά αυτά, απλά "τοποθετούνται" για 4 (μόνο) ώρες τη μέρα σε αυτό το χώρο, και μετά επιστρέφουν σπίτια τους έχοντας μάθει τίποτα, έχοντας πάρει τίποτα.
Και αν αναρωτηθήκατε γιατί υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερα απο το 22ο χρόνο ηλικίας τους, η απάντηση είναι απλή. Απλά αφήνουν περισσότερο τα παιδιά, γιατί δεν υπάρχει κάπου αλλού να τα πάνε..
Εδώ στη Φλώρινα, έχω παρακολουθήσει από κοντά όλο αυτό το πρόβλημα, την αδιαφορία των υπευθύνων, την αναλγησία του κρατικού μηχανισμού, την δήθεν ευαισθησία των διαφόρων συλλόγων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, πέρα απο την προσωπική τους προβολή.
Και αποφάσισα να κάνω κάτι. Να κοινοποιήσω το πρόβλημα, να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ με τον μόνο τρόπο που ξέρω, το μόνο τρόπο που μπορώ.... Με το να κάνω ποδήλατο.
Σε αυτή τη φάση ήθελα απλά να σας παρουσιάσω το πρόβλημα. Θα ακολουθήσει η ανάλυση του ποδηλατικού εγχειρήματος
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ίσως ότι μερικές φορές χρειάζεται να βάζουμε στην άκρη τον "ποδηλατικό" μας εγωισμό, για κάτι καλύτερο, ίσως κάτι μεγαλύτερο, που δεν μετριέται με βατ, μωτ, παλμούς και αγωνιστικές κραυγές. Ίσως να χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία των 2 τροχών για κάτι πιο εποικοδομητικό.
Αυτό το κείμενο λοιπόν δεν θα μιλάει για ένα ακόμα Μεγάλο Γύρο, όπως αυτούς που σας είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Σίγουρα θα περιμένατε κάτι τέτοιο, αλλά ίσως και πάλι έχετε μάθει να περιμένετε πάντα την ανατροπή απο εμένα. Αυτό το κείμενο θα μιλάει για μια πορεία, μια διαδρομή με διαφορετική αρχή και τέλος, που σκοπό έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις και ίσως και να συγκινήσει, έτσι ώστε να φέρει κάποιο αποτέλεσμα..... Η πάλι όχι, γιατί εδώ είμαστε Ελλάδα και όχι Ευρώπη.
Στην ακριτική Φλώρινα υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η αναλγησία του κράτους. Είμαστε ξεχασμένοι εδώ πάνω, και σε αυτό παίζουν ρόλο πολλά πράγματα. Έτσι ξεχασμένα βρίσκονται 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες, απο 16 έως 28 χρονών που "φοιτούν" σύμφωνα με το Κράτος στο ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, δλδ στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης.
Σε τι χρησιμεύει αυτός ο θεσμός; Παραθέτω τα εξής:
Τα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης(ΕΕΕΕΚ) στα οποία η φοίτηση διαρκεί από πέντε μέχρι οκτώ χρόνια. Σε αυτά εγγράφονται απόφοιτοι δημοτικών σχολείων γενικής ή ειδικής εκπαίδευσης, ύστερα από πρόταση των διαγνωστικών υπηρεσιών, καλύπτοντας την υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, μετά το έτος αυτό τελειώνει η υποχρέωση της πολιτείας για παραπέρα εκπαίδευση. Οτιδήποτε περαιτέρω, γίνεται σε ιδιωτικές σχολές, οι οποίες υπάρχουν στην Αθήνα και ίσως... στην Αθήνα
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, στο πλαίσιο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, προβλέπεται η υποστήριξη μαθητών ηλικίας έως και 22 ετών μέσω μίας σειράς υπηρεσιών, όπως η διάγνωση των ειδικών εκπαιδευτικών τους αναγκών, η παιδαγωγική και ψυχολογική υποστήριξη, η φυσικοθεραπεία, η εργοθεραπεία, η λογοθεραπεία, η κοινωνική και συμβουλευτική εργασία, καθώς και η μετακίνησή τους.
Τα παραπάνω, σύμφωνα με τη νομοθεσία, προβλεπόμενα προήλθαν απο http://www.vimatizo.gr/Eidiki%20agog...0ekpedevsi.htm
Ας δούμε τώρα και την Ελληνική πραγματικότητα, που απέχει παρασάγγας απο τον προβλεπόμενο νόμο:
Τα 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες που "φοιτούν" στο ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, βρίσκονται στοιβαγμένα σε 3 μόλις αίθουσες που έχουν παραχωρηθεί απο το Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ).
Δηλαδή, ενώ έπρεπε να έχουν δικό τους χώρο, συστεγάζονται με άλλο σχολείο.
Τα παιδιά αυτά, απο 4 έως 5 που έπρεπε να είναι ανα αίθουσα, είναι 10.
Δεν κάνουν μαθήματα λογοθεραπείας ή εργοθεραπείας, γιατί δεν υπάρχει ούτε η αντίστοιχη υποδομή, ούτε το αντίστοιχο προσωπικό
Δεν υπάρχει αίθουσα σίτισης ή ξεκούρασης. Τα παιδιά τρώνε με τη βοήθεια των βοηθών απο το κυλικείο του λυκείου και βγαίνουν στο προαύλιο, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Περιττό να πω ότι η φασαρία, είναι κάτι που ενοχλεί πολλά απο αυτά τα παιδιά, τα αποσυντονίζει
Δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό, ούτε οργανικές θέσεις. Οι δάσκαλοι που είναι εκεί γνωρίζω ότι βάζουν τα δυνατά τους, αλλά δεν είναι ειδικευμένοι στο να δουλεύουν με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Προσπαθούν βέβαια για το καλύτερο
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδιά αυτά, απλά "τοποθετούνται" για 4 (μόνο) ώρες τη μέρα σε αυτό το χώρο, και μετά επιστρέφουν σπίτια τους έχοντας μάθει τίποτα, έχοντας πάρει τίποτα.
Και αν αναρωτηθήκατε γιατί υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερα απο το 22ο χρόνο ηλικίας τους, η απάντηση είναι απλή. Απλά αφήνουν περισσότερο τα παιδιά, γιατί δεν υπάρχει κάπου αλλού να τα πάνε..
Εδώ στη Φλώρινα, έχω παρακολουθήσει από κοντά όλο αυτό το πρόβλημα, την αδιαφορία των υπευθύνων, την αναλγησία του κρατικού μηχανισμού, την δήθεν ευαισθησία των διαφόρων συλλόγων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, πέρα απο την προσωπική τους προβολή.
Και αποφάσισα να κάνω κάτι. Να κοινοποιήσω το πρόβλημα, να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ με τον μόνο τρόπο που ξέρω, το μόνο τρόπο που μπορώ.... Με το να κάνω ποδήλατο.
Σε αυτή τη φάση ήθελα απλά να σας παρουσιάσω το πρόβλημα. Θα ακολουθήσει η ανάλυση του ποδηλατικού εγχειρήματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου