Ο Δεύτερος Μεγάλος Γύρος (223 χλμ)

Το πρωί ξεκίνησε ανορθόδοξα, γιατί ανακάλυψα ότι είχα πάλι δέκατα.

 Ετοιμάστηκα μεθοδικά και μετά την κατάποση της απαραίτητης χημικής υποστήριξης,ξεχύθηκα στους δρόμους... Και οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι ήδη

Η βροχή είχε ξεκινήσει δυνατά. Αποφάσισα ότι δε θα της έδινα σημασία, άλλωστε το αδιάβροχο κράταγε μια χαρά. Φτάνοντας όμως Βεύη, η δεξιά μου κάλτσα ήταν ήδη μουσκεμένη (ακατάλληλα παπούτσια γαρ)

Δεν άφησα την ψυχολογία μου να επηρεαστεί και συνέχισα

Πάνω στο βουνό, το σενάριο το ίδιο

Περνώντας το Αμύνταιο και οι δύο κάλτσες πλέον βρεγμένες. Τουλάχιστον δεν είχα θέμα με τον αέρα ακόμα.

Στο δρόμο για Πεδινό, η βροχή φάνηκε να λιγοστεύει και ο καιρός να ανοίγει

Περνώντας το Πεδινό, είδα στο βάθος το εργοστάσιο του Αμυνταίου. Όντως ο άνεμος φύσαγε ΒΑ

Έφτασα Ανάργυρους και έβγαλα το αδιάβροχο. Ανέβηκα το λόφο και θαύμασα τη λίμνη

Μετά το κεφάλι κάτω για να περάσω τα χωριά και να φτάσω Αναρράχη. Αισθανόμουν πολύ καλά και ο άνεμος βοηθούσε.

Απο μακρυά είδα το χωριό. Το βουνό που θα ανέβαινα, ήταν κρυμμένο στην ομίχλη

Στην Αναρράχη έκανα την πρώτη ξεκούραση

Έφαγα, μίλησα με το κέντρο επιχειρήσεων  και είπα να ξεκουραστώ. Αμ δε.. Με έπιασαν ρίγη. ΄Δύσκολα τα πράγματα' σκέφτηκα, έχοντας κάνει μόνο 70 απο τα 220 χλμ.

Σκέφτηκα ότι με την ανάβαση για Βλάστη θα ζεσταινόμουν, μάζεψα τα πράγματα και ξεκίνησα.
Ήξερα ότι τα πρώτα 2 χλμ ήταν τα εύκολα. Μετά 5 δύσκολα και άλλα 5 εύκολα σχετικα για κορυφή.

Από πάνω είδα απο που είχα έρθει

Που θα ήμουν το απόγευμα (Πτολεμαίδα)

..και που θα συνέχιζα

Λίγο πιο πάνω, είδα απο μακρυά τη ΔΕΗ της Ποντοκόμης. Ακόμα φύσαγε δυνατά. Σκέφτηκα τι μεγάλο κύκλο θα έκανα για κάτι που απείχε απο μένα μόνο 20 χλμ...

Μετά μάζεψα τις σκέψεις μου και συνέχισα. Μετά τα 1000 μέτρα, η ομίχλη εμφανίστηκε

Σε λίγο άρχισαν τα δύσκολα 5 χλμ (6.1% μέση κλίση) και ακολούθησα το σχέδιο, ανεβαίνοντας με μικρό δίσκο συντηρητικά

Σε λίγο έψαχνα τον Αγγελόπουλο, αλλά κρυβόταν καλά

Σκέφτηκα ότι επειδή οι φωτογραφίες δεν αποτυπώνουν την αίσθηση, να βάλω και ήχο μέσα. Ακόμα αισθανόμουν καλά

Σε λίγο έφτασα κορυφή, στα 1350 μ. Το εκκλησάκι έμοιαζε σα να είχε βγει απο κάποια ταινία τρόμου...

Άρχισα να κατεβαίνω φρεναριστός τα 2 χλμ που ήταν το χωριό. Όταν έφτασα, δεν μπόρεσα να βγάλω τις φωτογραφίες που ήθελα λόγω ομίχλης, εκτός απο μία

Κατέβηκα το βουνό, πέρασα το Σισάνιο και το τοπίο καθάρισε. Ο καιρός φαινόταν να καλυτερεύει κι εγώ έβγαζα φώτο εν κινήση

Χωρίς να το καταλάβω, μπήκα στην Εράτυρα. Πλέον η Σιάτιστα, ήταν κοντά. Εκεί θα τσέκαρα πλέον την κατάσταση μου

Στην ανάβαση των 7 χλμ για Σιάτιστα, όταν η μέση κλίση των 4.4% φάνηκε δύσκολη, κατάλαβα ότι άρχισαν τα όργανα ....

Το έδιωξα απο το μυαλό μου και συνέχισα. Μπήκα Σιάτιστα και ο αέρας με θέριζε. Βρήκα ένα στενάκι που έκοβε και σταμάτησα για ξεκούραση

Επικοινώνησα με την Αλεξία που ανησυχούσε και το κινητό μπλόκαρε. Λειτούργησε πάλι, αλλά αυτό έπρεπε να μου είχε πει κάτι... Προσπαθούσα να κάτσω στο ήλιο, γιατί άρχισα πάλι να κρυώνω και να έχω ρίγη.

Ήμουν πλέον στη μέση, δεν υπήρχε (ούτε ήθελα να υπάρχει) άλλη επιλογή. Ό,τι και να γινόταν, θα τον ολοκλήρωνα αυτό το Γύρο
Ξεκίνησα πάλι και ανεφοδιάστηκα με ύδωρ + πατατάκια, τα οποία βοήθησαν τα μάλα !
Καθώς περνούσα, θαύμαζα τα όμορφα κτίρια της πόλης

Κατεβαίνοντας απο Σιάτιστα, ο κ. Άνεμος που με περίμενε απο το πρωί στο ραντεβού, με υποδέχτηκε με χαρά

Τα πόδια είχαν πλεόν βαρύνει, το κεφάλι κάτω και ακόμα 100 για το σπίτι. Δεν σκεφτόμουν τίποτα αρνητικό όμως, απλά έπαιζα το σενάριο της διαδρομής στο μυαλό μου και υπολόγιζα

Η Εγνατία είχε λίγη κίνηση

Καθώς και ο δικός μου δρόμος

Κάποια στιγμή, φάνηκαν απο μακρυά τα Αλωνάκια. Εκεί σταμάτηγε η ευθεία και ξεκινούσε η τρίτη και τελευταία ανάβαση της ημέρας

Πλέον κρύωνα πάρα πολύ. Το μόνο που βοηθούσε ήταν η εκπαίδευση μου όλο το χειμώνα. Ήξερα ότι είχα προνοήσει να φέρω μαζί τη μάλλινη φανέλα, αλλά το μυαλό μου έχοντας κολλήσει, αρνιόταν να τη φορέσει

Σκέφτηκα ότι η ανάβαση θα με ζέσταινε. Nop... Σταμάτησα λοιπόν στο επόμενο χωριό, το Κηπάριο που έχει το πιο περίεργο καμπαναριό

εγυμνώθηκα σε ένα παγκάκι και φόρεσα τη φανέλα. Αμέσως αισθάνθηκα καλύτερα. Πήρα τηλέφωνο, χτύπησε δυο φορές και έκλεισε η συσκευή. Έμεινα να κοιτάω, γιατί δεν θυμόμουν το κωδικό. Προσπάθησα 2 φορές αλλά τίποτα...

Ήμουν λοιπόν χωρίς κινητό. Αν είσαι μόνος στη μέση του πουθενά, αμέσως ζορίζεσαι. Ξεκίνησα πάλι, έχοντας στο μυαλό μου ότι η Αλεξία θα ανησυχεί κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα

Επόμενο χωριό Σιδεράς αλλά τα πόδια δεν πήγαιναν. Ανέβαινα έρποντας πλέον, τουλάχιστον δεν κρύωνα όπως πριν. Προσπαθούσα να μην αφήνω το τοπίο να μπαίνει μέσα μου, απλά να το φωτογραφίζω

Το χωριό φάνηκε μετά μερικά χιλιόμετρα

Πριν το τελευταίο κομμάτι της ανάβασης, πήρα κουράγιο και σκαρφάλωσα τα 2 χλμ. Μετά κατηφόρα, κρύο και... καυσαέρια

Έβλεπα πλέον την Ποντοκόμη απο κάτω. Εκεί θα επικοινωνούσα με το σπίτι

Φτάνοντας στο χωριό, σταμάτησα σε ένα μίνι μάρκετ. Ζήτησα απο την κυρία να μιλήσω γιατί ήταν ανάγκη και μου έδωσε το κινητό της. Η Αλεξία είχε τρελλαθεί από την αγωνία, γιατί είχα καταφέρει να κάνω μια απόσταση 20 χλμ και 400μ υψομετρικών μόνο σε 2+ ώρες

Μιλήσαμε και ηρεμήσαμε και μετά έπρεπε να βγώ πάλι στο κρύο. Τελοσπάντων, συνέχισα για Πτολεμαίδα με το σώμα μου να με εγκαταλείπει λίγο λίγο. Έφτασα εκεί, φόρεσα το αδιάβροχο, έφαγα και πόζαρα αποκλειστικά για εσάς

Σε ένα καπάκι που είχα μαζί μου, έλιωσα το ντεπόν και το ήπια. Οι περαστικοί μου έριχναν περίεργες ματιές. Ένοιωσα καλύτερα, αλλά ήξερα ότι θα έτρωγα πολύ αέρα, όπως και έγινε δηλαδή

Μετά το Φιλώτα σκοτείνιασε. Με το ρυθμό στα 15 με 18 χαω, άνετα με προσπερνούσε νεαρή χειλώνα, αλλά δε με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω σπίτι, και αυτό θα έπαιρνε πολλή ώρα (ες) ακόμα.

Φτάνεις σε ένα σημείο, που ενώ ξέρεις ότι κρυώνεις και πονάς, το συνηθίζεις. Όλα συμβαίνουν έξω απο εσένα και αρχίζεις και τα θεωρείς σχεδόν κανονικά, απαραίτητο μέρος ενός σουρεαλιστικού σκηνικού. Και όλη αυτή η δοκιμασία τελικά σε απελευθερώνει, σε κάνει να νοιώθεις παραπάνω απο αυτό που νομίζεις ότι είσαι...

Προσπάθησα να παίξω το παιχνίδι "Πόσες μούτσες θα ρίξω σε αυτούς που δε με βλέπουν" και κέρδισαν 6 τυχεροί

Το εργοστάσιο στο Αμύνταιο έμοιαζε με προιστορικό τέρας

Έφτασα Αμύνταιο, έφαγα το τελευταίο στρούντελ και μάζεψα ότι κουράγιο είχα για να ανέβω. Η βροχή ξανάρχισε, ευτυχώς όχι δυνατά κι εγώ έκανα πιρουέτες στις ανηφόρες απο την εξάντληση. Ήμουν τυχερός, γιατί κανά δυό στιγμές κόντεψα να φύγω απο το δρόμο

Μετά τη Βεύη, ο άνεμος πάλι κόντρα, δε με άφηνε να σηκώσω κεφάλι.

Μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο, σταμάτησα, έφτιαξα τα φώτα, έδωσα μια σφαλιάρα στο Γερμανό που είχε βαρεθεί να καταγράφει και είχε πέσει για ύπνο και έβγαλα μια τελευταία φώτο. Η ώρα ήταν περασμένες εννιά

Ξεκίνησα πάλι. Το σώμα πλέον πήγαινε μόνο του. Μερικές προσπάθειες να αυξήσω το ρυθμό, έπεσαν στο κενό. Κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα και συνέχισα στο ρυθμό του.

Μπαίνοντας Φλώρινα, ένοιωσα ότι μπορούσα να πάω έτσι ακόμα μια ώρα (καλά, μην βαράτε έτσι; )

Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ύστερα απο 14 ώρες στο δρόμο, έφτανα σπίτι....
Η Αλεξία με περίμενε στο δρόμο. Όταν την είδα, προσπάθησα να κάνω ένα θεαματικό φίνις, αλλά... έμεινα στην προσπάθεια

Έφαγα, ήπια και μετά παρέδωσα πνεύμα στον καναπέ...

Ο βλαμμένος ο Γερμανός μου έφαγε χιλιόμετρα, αλλά τα υψομετρικά στέκουν

Ευτυχως είχα μαζί το άλλο κοντεράκι. Τα συνολικά λοπόν χιλιόμετρα ήταν 223, που έγιναν σε 11 ώρες και 8 λεπτά σέλα με 20 χλμ μωτ.

Ακόμα και τώρα που κάθομαι εδώ, και πονάνε τα πάντα όλα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς έκανα όλα αυτά τα χιλιόμετρα, στη βροχή, με υγρασία, με δέκατα, με άνεμο για 70 χλμ και με απρόσμενα περιστατικά.

Ήταν πείσμα, υπέρβαση ή απλά βλακεία; Κάποτε θα το μάθω...

Εγώ, το city boy και ο στρατηγός Άνεμος

Χτες ξεκίνησα μια μεγάλη βόλτα, που από καιρό σχεδίαζα. Είχα βάλει τους τροχούς της κούρσας στο city boy και ξεκίνησα κατά τις 10μιση. Ο καιρός έλεγε ζέστη και είχα ντυθεί ελαφρά.

Όμως φτάνοντας έξω απο την πόλη, είδα ότι θα είχα (πάλι) κόντρα άνεμο. Όταν έχει κόντρα σε πάει έτσι μέχρι το Κλειδί, απόσταση 24 χλμ. Δυστυχώς επαληθεύτηκα

Χωρίς τα drops της κούρσας, δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα και υπέμενα απλά, με διαλογισμό και υπομονή, τα 20χαω..

Φτάνοντας στο Κλειδί, έκανα την κλασσική στάση

Κατεβαίνοντας είδα μια παράξενη ένδειξη στο κοντέρ.... 30 χαω! Νόμισα ότι εκεί θα είχε τελειώσει το πανηγύρι.

Αμ δε... Ακόμα και κατεβαίνοντας απο το βουνό ο άνεμος συνέχιζε. Ενδεικτικά, στο τέλος της πρώτης κατηφόρας συνήθως έχω ταχύτητα 62-67 χαω` χτες είχα 50

Τέλοσπαντων, κατέβηκα, πέρασα το Αμύνταιο και βγαίνοντας στο δρόμο για Πεδινό, είχα επιτέλους πλάτη άνεμο. Τα βουνά στο βάθος με περίμεναν

Η χαρά κράτησε μόνο 8 χλμ, μέχρι τον Αετό. Μετά ο άνεμος γύρισε πάλι, και πήρε μαζί και τις ελπίδες μου να ανεβάσω λίγο τη μωτ.

Περνώντας απο Ασπρόγεια, σχεδόν στεναχωρήθηκα που τα κοπρόσκυλα απο τις αποθήκες, δεν κατέβηκαν να με ..καλοσωρίσουν. Τι να κάνεις, όλα μια συνήθεια είναι....

Στην ανάβαση για Λέχοβο το βουνό μου παρείχε κάλυψη. Πέρασα το Λέχοβο και έφτασα πάνω στα 1050μ. όπου έκανα τη 1η στάση για ξεκούραση.

Με το ηθικό ακμαίο, συνέχισα το δρόμο ανεβαίνοντας. Ο στόχος ήταν να ανέβω Κλεισούρα. Απο ψηλά είχα όλη την κοιλάδα στα πόδια μου. Αν και δεν ήθελα να χαλάσω το ρυθμό, έπρεπε να σταματήσω για να μοιραστώ μαζί σας το τοπίο

Το κομμάτι αυτό ήταν πολύ βατό. Σε λίγο είδα απο μακρυά το στόχο, ντυμένο ακόμα μέσα στα χιόνια. Τι να κάνεις, 1200 μ είναι αυτά!

Πριν φτάσω Κλεισούρα, έριξα μια ματιά στο "χάρτη" που είχα μπροστά μου

Πάμε για την ανάλυση τώρα: Το χωριό που βλέπετε είναι το Βαρικό.
1. Θα κατέβαινα Βαρικό
2. Θα έπαιρνα το δρόμο που φαίνεται στα αριστερά στο βάθος, περνώντας απο την στενή κοιλάδα,
3. Θα συνέχισα,φτάνοντας το λόφο που φαίνεται στο βάθος
4. Και περνώντας το λόφο, θα έφτανα Πτολεμαίδα

Έφτασα Κλεισούρα και άρχισα την απότομη κατάβαση. Αυτή τη φουρκέτα την κατέβαινα

Εδώ ανακάλυψα και μια ακόμα αδυναμία του city boy. Η "αργή" γεωμετρία του πλαισίου, σε αργές στροφές, δεν με άφηνε να βάζω τον εμπρός τροχό μέσα στη στροφή, με αποτέλεσμα να είμαι συνέχεια στα φρένα

Κατεβαίνοντας Βαρικό, ήξερα ότι το πέρασμα απο την κοιλάδα ήταν κατηφορικό. Εδώ θα πάω γρήγορα, σκέφτηκα. Αμ δε... (δις). Πάλι κόντρα αέρας εδώ και πήγε έτσι ως το Δροσερό. Στο βάθος φαινόταν η Βλάστη μέσα στα χιόνια και με περίμενε...

Στο μικρό λόφο, τα αποτελέσματα του ανέμου για τόσα χιλιόμετρα, άρχισαν να φαίνονται. Ήξερα ότι είχα μικρό δίσκο, αλλά δεν ήθελα να ενδώσω. Έτσι, σιγά σιγά ανέβηκα. Όταν γύρισα και είδα που βρισκόμουν πριν μισή ώρα, αυτοθαυμάστηκα !

Τελικά έφτασα Πτολεμαίδα

Ο δρόμος κατηφορικός, αλλά ο άνεμος, άνεμος

Έφτασα μέσα στην πόλη και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Είχα ακόμα 54 χλμ, 22 μωτ και για μόλις 2η φορά στην μέρα, ευνοικό άνεμο. Άντε πάμε, πάμε !

Μετά τον Περδίκκα, ο άνεμος έγινα πλάγιος. Όταν έφτασα στη ΔΕΗ Αμυνταίου, έγινε μετωπικός. Σιγά τα νέα, δηλαδής...

Φτάνοντας Αμύνταιο, ήδη πόναγα παντού. Ραχιαίοι, γλουταιοί, τετρακέφαλοι, δικέφαλοι και πάει λέγοντας ... Το κακό με τον άνεμο είναι ότι δε σε κουράζει απλά, σου διαλύει τη ψυχολογία. Ήθελα απλά να σταματήσω κάπου, αλλά ήξερα ότι θα πάγωνα. Έτσι σκέφτηκα ότι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω στη μέση του πουθενά, απλά να πεταλάρω.

Είχα το βουνό μπροστά μου και δεν ήθελα να το ανέβω. Είχα κουραστεί, είχα βαρεθεί... Έταξα στον ευατό μου ένα παστέλι, αν με ανέβαζε στην κορυφή και λίγη ξεκούραση. Δέχτηκε, και ξεκινήσαμε παρέα

Ανέβηκα στο Κλειδί, σταμάτησα, έφαγα, έκανα διατάσεις και ξεκίνησα γιατί απο την κούραση, κρύωνα. Μετά τη Βεύη, ο άνεμος τελικά δεν είχε αλλάξει κατεύθυνση απο το πρωί. Τώρα τον είχα πλάτη

Βρέθηκα να πηγαίνω με 35 χαω και για 1η φορά να το διασκεδάζω. Ο ήλιος κρυβόταν στα σύννεφα αλλά δε με ένοιαζε

Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, έφτασα σπίτι.

Κατέβηκα, ύστερα απο 140 χλμ και 6 ώρες στη σέλα, πιο κουρασμένος απο τότε που είχα κάνει τα 200. Είχα καταφέρει τελικά 23 μωτ.

http://www.bikely.com/maps/bike-path/495676