Λίγα λόγια...

Η φωτογραφία μου
Όπου και να βρεθούμε, ό,τι και να αντιμετωπίσουμε, σημασία έχει πάντα το ταξίδι... Και το ταξίδι πρέπει να είναι δύσκολο, γιατί αλλιώς είναι απλά μια βόλτα

15 Μαρ 2011

Εγώ, το city boy και ο στρατηγός Άνεμος

Χτες ξεκίνησα μια μεγάλη βόλτα, που από καιρό σχεδίαζα. Είχα βάλει τους τροχούς της κούρσας στο city boy και ξεκίνησα κατά τις 10μιση. Ο καιρός έλεγε ζέστη και είχα ντυθεί ελαφρά.

Όμως φτάνοντας έξω απο την πόλη, είδα ότι θα είχα (πάλι) κόντρα άνεμο. Όταν έχει κόντρα σε πάει έτσι μέχρι το Κλειδί, απόσταση 24 χλμ. Δυστυχώς επαληθεύτηκα

Χωρίς τα drops της κούρσας, δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα και υπέμενα απλά, με διαλογισμό και υπομονή, τα 20χαω..

Φτάνοντας στο Κλειδί, έκανα την κλασσική στάση


Κατεβαίνοντας είδα μια παράξενη ένδειξη στο κοντέρ.... 30 χαω! Νόμισα ότι εκεί θα είχε τελειώσει το πανηγύρι.

Αμ δε... Ακόμα και κατεβαίνοντας απο το βουνό ο άνεμος συνέχιζε. Ενδεικτικά, στο τέλος της πρώτης κατηφόρας συνήθως έχω ταχύτητα 62-67 χαω` χτες είχα 50

Τέλοσπαντων, κατέβηκα, πέρασα το Αμύνταιο και βγαίνοντας στο δρόμο για Πεδινό, είχα επιτέλους πλάτη άνεμο. Τα βουνά στο βάθος με περίμεναν


Η χαρά κράτησε μόνο 8 χλμ, μέχρι τον Αετό. Μετά ο άνεμος γύρισε πάλι, και πήρε μαζί και τις ελπίδες μου να ανεβάσω λίγο τη μωτ.

Περνώντας απο Ασπρόγεια, σχεδόν στεναχωρήθηκα που τα κοπρόσκυλα απο τις αποθήκες, δεν κατέβηκαν να με ..καλοσωρίσουν. Τι να κάνεις, όλα μια συνήθεια είναι....

Στην ανάβαση για Λέχοβο το βουνό μου παρείχε κάλυψη. Πέρασα το Λέχοβο και έφτασα πάνω στα 1050μ. όπου έκανα τη 1η στάση για ξεκούραση.


Με το ηθικό ακμαίο, συνέχισα το δρόμο ανεβαίνοντας. Ο στόχος ήταν να ανέβω Κλεισούρα. Απο ψηλά είχα όλη την κοιλάδα στα πόδια μου. Αν και δεν ήθελα να χαλάσω το ρυθμό, έπρεπε να σταματήσω για να μοιραστώ μαζί σας το τοπίο


Το κομμάτι αυτό ήταν πολύ βατό. Σε λίγο είδα απο μακρυά το στόχο, ντυμένο ακόμα μέσα στα χιόνια. Τι να κάνεις, 1200 μ είναι αυτά!


Πριν φτάσω Κλεισούρα, έριξα μια ματιά στο "χάρτη" που είχα μπροστά μου




Πάμε για την ανάλυση τώρα: Το χωριό που βλέπετε είναι το Βαρικό.
1. Θα κατέβαινα Βαρικό
2. Θα έπαιρνα το δρόμο που φαίνεται στα αριστερά στο βάθος, περνώντας απο την στενή κοιλάδα,
3. Θα συνέχισα,φτάνοντας το λόφο που φαίνεται στο βάθος
4. Και περνώντας το λόφο, θα έφτανα Πτολεμαίδα

Έφτασα Κλεισούρα και άρχισα την απότομη κατάβαση. Αυτή τη φουρκέτα την κατέβαινα




Εδώ ανακάλυψα και μια ακόμα αδυναμία του city boy. Η "αργή" γεωμετρία του πλαισίου, σε αργές στροφές, δεν με άφηνε να βάζω τον εμπρός τροχό μέσα στη στροφή, με αποτέλεσμα να είμαι συνέχεια στα φρένα

Κατεβαίνοντας Βαρικό, ήξερα ότι το πέρασμα απο την κοιλάδα ήταν κατηφορικό. Εδώ θα πάω γρήγορα, σκέφτηκα. Αμ δε... (δις). Πάλι κόντρα αέρας εδώ και πήγε έτσι ως το Δροσερό. Στο βάθος φαινόταν η Βλάστη μέσα στα χιόνια και με περίμενε...




Στο μικρό λόφο, τα αποτελέσματα του ανέμου για τόσα χιλιόμετρα, άρχισαν να φαίνονται. Ήξερα ότι είχα μικρό δίσκο, αλλά δεν ήθελα να ενδώσω. Έτσι, σιγά σιγά ανέβηκα. Όταν γύρισα και είδα που βρισκόμουν πριν μισή ώρα, αυτοθαυμάστηκα !


Τελικά έφτασα Πτολεμαίδα




Ο δρόμος κατηφορικός, αλλά ο άνεμος, άνεμος




Έφτασα μέσα στην πόλη και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Είχα ακόμα 54 χλμ, 22 μωτ και για μόλις 2η φορά στην μέρα, ευνοικό άνεμο. Άντε πάμε, πάμε !

Μετά τον Περδίκκα, ο άνεμος έγινα πλάγιος. Όταν έφτασα στη ΔΕΗ Αμυνταίου, έγινε μετωπικός. Σιγά τα νέα, δηλαδής...

Φτάνοντας Αμύνταιο, ήδη πόναγα παντού. Ραχιαίοι, γλουταιοί, τετρακέφαλοι, δικέφαλοι και πάει λέγοντας ... Το κακό με τον άνεμο είναι ότι δε σε κουράζει απλά, σου διαλύει τη ψυχολογία. Ήθελα απλά να σταματήσω κάπου, αλλά ήξερα ότι θα πάγωνα. Έτσι σκέφτηκα ότι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω στη μέση του πουθενά, απλά να πεταλάρω.

Είχα το βουνό μπροστά μου και δεν ήθελα να το ανέβω. Είχα κουραστεί, είχα βαρεθεί... Έταξα στον ευατό μου ένα παστέλι, αν με ανέβαζε στην κορυφή και λίγη ξεκούραση. Δέχτηκε, και ξεκινήσαμε παρέα

Ανέβηκα στο Κλειδί, σταμάτησα, έφαγα, έκανα διατάσεις και ξεκίνησα γιατί απο την κούραση, κρύωνα. Μετά τη Βεύη, ο άνεμος τελικά δεν είχε αλλάξει κατεύθυνση απο το πρωί. Τώρα τον είχα πλάτη

Βρέθηκα να πηγαίνω με 35 χαω και για 1η φορά να το διασκεδάζω. Ο ήλιος κρυβόταν στα σύννεφα αλλά δε με ένοιαζε


Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, έφτασα σπίτι.

Κατέβηκα, ύστερα απο 140 χλμ και 6 ώρες στη σέλα, πιο κουρασμένος απο τότε που είχα κάνει τα 200. Είχα καταφέρει τελικά 23 μωτ.

http://www.bikely.com/maps/bike-path/495676 

1 σχόλιο:

  1. ΆΨΟΓΟΣ Ο ΣΠΥΡΟΣ ''ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΛΙΓΟΙ ΤΟ ΖΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΗΔΑΛΙΑ ΞΕΧΝΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ''

    ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ Ο ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ ΓΙΩΡΓΟΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή