A-10 Thunderbolt (Warthog)

Το Α 10, αν και υπήρχε στην αγορά πολλά χρόνια, ο ρόλος του αναβαθμίστηκε με την Καταιγίδα της Ερήμου το 1991, αργότερα στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν και στην δεύτερη και τελική επιχείρηση κατά του Σαντάμ Χουσείν (Iraqi Freedom)

Είναι επίσης γνωστό ως καταστροφέας αρμάτων (tankbuster), εξαιτίας της ευελιξίας του σε χαμηλές ταχύτητες και σε χαμηλό ύψος (1000 πόδια). Κατασκευάστηκε πρώτη φορά τον Μάιο του 1972 και το 713ο και τελευταίο αεροπλάνο, βγήκε απο την γραμμή παραγωγής το τέλος του 1984

Το πρώτο πράγμα που κάποιος προσέχει στο Α 10, είναι το τεράστιο όπλο που εξέχει απο την άτρακτο. Είναι ένα General Electric GAU-8/A Avenger, με διάμετρο καννών 30 χλσ. Ναι, έχει αρκετές κάννες, 7 για την ακρίβεια, ώστε να έχει μεγάλη δύναμη πυρός.

Το Avenger είναι ένα απο τα μεγαλύτερα και βαρύτερα όπλα της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ και ο λόγος που τοποθετήθηκε στο Α 10 είναι για να μπορεί να καταστρέφει τα άρματα, κάτι που κάνει με απίστευτη ευκολία

Στην πραγματικότητα, το όπλο είναι τόσο μεγάλο, που αναγκάστηκαν να σχεδιάσουν το αεροπλάνο γύρω απο το όπλο, το οποίο ζυγίζει μόνο του 280 κιλά, ενώ μαζί με την ταινία τροφοδοσίας και το μέγιστο φορτίο πυρομαχικών, το συνολικό βάρος φτάνει τα 1828 κιλά!

Η παρακάτω φωτογραφία, θα σας δείξει πραγματικά πόσο μεγάλο είναι αυτό το όπλο

Το όλο σκεπτικό γύρω απο την κατασκευή αυτού του αεροπλάνου, ήταν να πετάει χαμηλά, με μικρές ταχύτητες για να καταστρέφει άρματα, θωρακισμένα οχήματα και να παρέχει υποστήριξη σε στρατεύματα. Λόγω της μικρής ταχύτητας, το αεροπλάνο έπρεπε να παρέχει ασφάλεια, πρώτα απο όλα για τον πιλότο του.

Για το λόγο αυτό, ο πιλότος προστατεύεται απο μια μονοκόμματη κατασκευή (bathtube) τιτανίου, πάχους 3.8 εκατοστών. Η κατασκευή αυτή προστατεύει την καμπίνα απο απευθείας διατρητικά πυρά έως και 23 χλσ. και συνοδεύεται απο μια αλεξίσφαιρη καλύπτρα.

Η επόμενη προτεραιότητα είχε να κάνει με την δυνατότητα επιβίωσης του Α 10. Για το λόγο αυτό, υπάρχουν παντού διπλές (και τριπλές) καλωδιώσεις. Ακόμα και σε περίπτωση ολικής απώλειας των υδραυλικών συστημάτων, ο πιλότος του Α 10 μπορεί χειροκίνητα να ελέγχει το αεροσκάφος όπως μαρτυρά η παρακάτω φωτογραφία

Η επόμενη προτεραιότητα ήταν το αεροσκάφος να ήταν μπορεί να επιχειρεί απο μικρούς, σκονισμένους αεροδιαδρόμους, γι αυτό και οι μηχανές του είναι πίσω και ψηλά απο το επίπεδο των τροχών. Επίσης η μεγάλη αυτονομία του (800 μίλια) το κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικό

Ο κύριος οπλισμός του είναι το GAU -8 Avenger. Το όπλο μόνο του, καταλαμβάνει σχεδόν 6 μέτρα απο την άτρακτο του αεροσκάφους. Οι 7 κάνες εξέχουν αρκετά εκατοστά εμπρός απο το αεροσκάφος, λόγω της μεγάλης φλόγας που βγάζει το όπλο, όταν λειτουργεί. Για καλύτερη ευστοχία, το όπλο έχει κλίση 2 μοίρες κάτω απο τη γραμμή πτήσης.

Με πλήρες φορτίο, το Avenger έχει 1150 σφαίρες διαμέτρου 30 χλσ, οι οποίες είναι πραγματικά τεράστιες. Στην παρακάτω φώτο, βλέπουμε την "μικρή" 50αρα σφαίρα σε σύγκριση με την μεγαλύτερη σφαίρα των 20 χλσ

Και όμως η σφαίρα των 30 χλσ, που χρησιμοποιεί το Avenger είναι ακόμα μεγαλύτερη

Το Avenger είναι ικανό για ρυθμό βολής 4200 σφαίρες ανά λεπτό, αλλά οι πιλότοι χρησιμοποιούν ριπές του ενός η δύο δευτερολέπτων, χρησιμοποιώντας έτσι απο 70 έως 150 σφαίρες ανά ριπή.

Ο οπλισμός του σκάφους, εκτός απο το Avenger περιλαμβάνει πάνω απο 7 τόννους πυρομαχικών, τα οποία μπορούν να αναρτηθούν σε 11 πυλώνες. Ο οπλισμός ποικίλει ανάλογα την αποστολή, απο πυραύλους αέρος- εδάφους μέχρι και "έξυπνες" βόμβες.

Γενικά Χαρακτηριστικά
Power Plant: Two General Electric TF34-GE-100 turbofans
Thrust: 9,065 pounds each engine
Wingspan: 57 feet, 6 inches (17.42 meters)
Length: 53 feet, 4 inches (16.16 meters)
Height: 14 feet, 8 inches (4.42 meters)
Weight: 29,000 pounds (13,154 kilograms)
Maximum Takeoff Weight: 51,000 pounds (22,950 kilograms)
Fuel Capacity: 11,000 pounds (7,257 kilograms)
Payload: 16,000 pounds (7,257 kilograms)
Speed: 420 miles per hour (Mach 0.56)
Range: 800 miles (695 nautical miles)
Ceiling: 45,000 feet (13,636 meters)
Armament: One 30 mm GAU-8/A seven-barrel Gatling gun; up to 16,000 pounds (7,200 kilograms) of mixed ordnance on eight under-wing and three under-fuselage pylon stations, including 500 pound (225 kilograms) Mk-82 and 2,000 pounds (900 kilograms) Mk-84 series low/high drag bombs, incendiary cluster bombs, combined effects munitions, mine dispensing munitions, AGM-65 Maverick missiles and laser-guided/electro-optically guided bombs; infrared countermeasure flares; electronic countermeasure chaff; jammer pods; 2.75-inch (6.99 centimeters) rockets; illumination flares and AIM-9 Sidewinder missiles.
Crew: One

CheyTac Long Range Rifle System

Η ιδέα πίσω απο αυτό το όπλο, ήταν ο σχεδιασμός ενός συστήματος που θα έμπλητε "μαλακούς" στόχους με μεγάλη ακτίνα δράσης και παράλληλα θα ήταν ακριβές και ελαφρύ στην μεταφορά του

Για να το καταφέρουν αυτό, έπρεπε να κατασκευάσουν ένα καινούργιο τύπο βολίδας με διάτρημα 0.408. Η βολίδα αυτή κατασκευάστηκε για να υπερτερήσει έναντι της εδραιωμένης 0.338 Lapua. Επίσης κατάφεραν να ζυγίζει το 1/3 του βάρους απο την 0.50 βολίδα, που χρησιμοποιείται σε άλλα όπλα ελεύθερης σκόπευσης.

Στην παρακάτω φωτογραφία, η 0.408 βρίσκεται ανάμεσα στην μικρότερη 0.338 και στην μεγαλύτερη 0.50 βολίδα

Τα αποτελέσματα της καινούργιας βολίδας είναι η πολύ καλή κατευθυντικότητα. Επειδή παραμένει υπερηχητική μετά τα 2000 μέτρα, επηρεάζεται λιγότερα απο εξωγενείς παράγοντες, όπως άνεμος, θερμοκρασία, υγρασία κ.ο.κ.

Το επόμενο υποσύστημα, είναι ένα λογισμικό που βγάζει τον ελεύθερο σκοπευτή, απο τη διαδικασία των υπολογισμών. Το υποσύστημα  ονομάζεται CheyTac Advanced Ballistic Computer. Το σύστημα χρησιμοποιείται με την προσθήκη ενός PDA

Το λογισμικό δίνει διορθώσεις για την τροχιά της βολίδας,την θερμοκρασία περιβάλλοντος, την ατμοσφαιρική πίεση, την θερμοκρασία των πυρομαχικών, την περιστροφή της Γης κ.ο.κ.

 

Υπολογίζοντας όλα αυτά, ο σκοπευτής μπορεί εύκολα να βρει μια λύση για την βολή του, άμεσα και με μηδέν λάθη

Για να υπολογιστούν οι εξωγενείς παράγοντες, μπαίνει στο παιχνίδι το Kestrel 4000, το οποίο υπολογίζει φορά και ταχύτητα ανέμου, υψόμετρο, βαρομετρική πίεση, υγρασία, σημείο δρόσου κ.ο.κ.


Για διόπτρα χρησιμοποιείται η NXS 5.5 22X της Nightforce, ειδική για μακρινές βολές

Με τον συνδιασμό όλων αυτών των υποσυστημάτων το όπλο μπορεί να εκτελεί βολές με ακρίβεια, σε αποστάσεις πάνω απο 2500 γιάρδες (2270 μέτρα).

Άλλα χαρακτηριστικά του όπλου, είναι το πτυσσόμενο κοντάκι, το οποίο προσαρμόζεται ακριβώς στο σώμα του ελεύθερου σκοπευτή, το οποίο έχει και δικό του μονόποδο για να στέκεται. Όταν δεν χρησιμοποιείται, διπλώνει και περιορίζει τον όγκο του όπλου

Ο γεμιστήρας παίρνει 5 σφαίρες, ενώ κάτω απο την κάνη υπάρχει χειρολαβή για την μεταφορά του. Το όπλο χρησιμοποιεί χειροκίνητο κλείστρο για μεγαλύτερη ακρίβεια βολής, ενώ το βάρος του είναι 12,3 κιλά

Ο Τέταρτος Μεγάλος Γύρος (230 χλμ)

Ξημερώματα Κυριακής, το ρολόι έδειχνε 06:20, η θερμοκρασία 14 C και η υγρασία 91%. Έβγαλα την πρώτη φωτογραφία, κούμπωσα τα πετάλ και ξεκίνησα

Σε λίγο, βγήκα απο την πόλη και η πρώτη ανάβαση της ημέρας είχε ξεκινήσει

Στο βάθος η Φλώρινα ακόμα κοιμόταν

Το τοπίο, είχε ακόμα τα σημάδια της χτεσινής καταιγίδας

Συνέχισα να ποδηλατώ μέσα σε μια πανδαισία πράσινου

Η θερμοκρασία ήταν 12 C, αλλά τα μανίκια που φορούσα, έκαναν την διαφορά. Σε λίγο είχα ζεσταθεί αρκετά, αν και φορούσα καλοκαιρινό τζέρσεϋ.

Όσο ανέβαινα, έβρισκα πιο πολύ υγρασία και φτέρες παντού!

Ανεβαίνοντας σε ένα πλάτωμα και έχοντας κάνει τα 2/3 της αναβασης, είδα ομίχλη στο βάθος

Όταν έπιασε το δύσκολο κομμάτι, η ομίχλη ήταν παντού. Άναψα το πίσω φωτάκι συνηθισμένος. Πήγαινα πολύ χαλαρά και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα ανέβαινα

Μετά απο λίγο έφτασα κορυφή και με προϋπάντησε ο φίλος μου ο σκύλος

Κούμπωσα το αδιάβροχο, το οποίο προτίμησα να φέρω, αντί για το αντιανεμικό, και ξεκίνησα να κατεβαίνω το βουνό. Στο Πισοδέρι έκανα την πρώτη μικρή στάση για ανεφοδιασμό

Στην μεγάλη κατηφόρα για Ανταρτικό, το αδιάβροχο κυριολεκτικά "φτερούγιζε" λειτουργώντας σαν αερόφρενο! Εκεί που θα έπρεπε να πιάνω τα 82-85 χαω, έβγαζα 77.

Φτάνοντας χαμηλά, σταμάτησα να κρυώνω αν και η υγρασία παρέμενε

Ο ουρανός δεν έλεγε να ανοίξει

Μετά απο λίγο μπήκα στο νομό Καστορίας. Το τοπίο άνοιξε, πλέον το βουνό τελείωνε

Ανεβαίνοντας ένα λοφάκι, αντίκρυσα την πεδιάδα της Καστορίας

Εκμεταλλευόμουν την κατηφόρα, όσο μπορούσα για να ανεβάσω μωτ. Όταν μπήκα στον αυτοκινητόδρομο, ήμουν πλέον μια ανάσα απο Καστοριά

Μπήκα Καστοριά και πάρκαρα σε ενα απο τα πολλά παρκάκια της πόλης. Ήταν το ιδανικό μέρος για στάση.

Ο καιρός άρχισε να ζεσταίνει αν και ήταν 10 η ώρα. Έβγαλα καλύμματα, μανίκια και έκανα το κολάν, 3/4. Η ανάβαση για Βίτσι θα ήταν "καυτή"

Έβγαλα μια φωτογραφία της λίμνης και συνέχισα. Το Βίτσι, κρυμμένο στα σύννεφα, με περίμενε

Μετά απο 10 χλμ, ξεκίνησε η ανάβαση. Η ανάβαση ξεκινάει απο το πουθενά. Εκεί που πας χαλαρά και "παραλιακά", βλέπεις μια πινακίδα που λέει Βίτσι μια στροφή και ...μπαμ το ντουβάρι --> 2.5 χλμ στο 7.8% με 17% μέγιστη . Αν δεν ξέρεις την ανάβαση, σου σπάει το ηθικό αμέσως

Έκανα υπομονή και συντήρηση και το ανέβηκα. Μετά κατηφόρα ελαφρά μέχρι Βυσσινιά. Το τοπίο με εναλλαγές

Μετά τη Βυσσινιά, αρχίζει η δεύτερη ανάβαση. Το "άγριο" τοπίο σε προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει

Απέχεις 5 χλμ για Οξυά, αλλά ανεβαίνεις με 7.4% μέση και μέγιστη 15%. Το τοπίο μαγευτικό, αλλά... το ντουβάρι, ντουβάρι

Τελικά φτάνω Οξυά και γεμίζω πάλι με νερό

Ξεκινώ και με περιμένουν ακόμα 9 χλμ ανάβασης. Αυτό το δέντρο πάντα το βγάζω φωτογραφία

Εδώ η οικονομία δυνάμεων φαίνεται να αποδίδει. Αν και τελευταίο κομμάτι μόνο εύκολο δεν είναι (6.2% μέση με πολλά 12ρια και 17% μέγιστη) ανεβαίνω ξεκούραστα. Τοσο άνετα, ώστε έχω όρεξη για βιντεάκι

Αφήνω πίσω το Πολυκέρασο και συνεχίζω

Μετά απο μερικές στροφές, η κορυφή βγαίνει μέσα απο τα σύννεφα. Μου θυμίζει σκηνή απο ταινία του Φλας Γκόρντον..

Η ανάβαση είναι πανέμορφη. Συστάδες δέντρων, κελαιδίσματα, νερά τρεχούμενα παντού. Νοιώθω τυχερός που ποδηλατώ εδώ πάνω

Φτάνω τελικά στο χιονοδρομικό. Αντί για χιόνι, σκιέρ και αυτοκίνητα, με προϋπαντούν τα λουλούδια, το πράσινο και η ηρεμία

Ξέρω τώρα ότι απέχω 2 χλμ απο κορυφή. Το γαλακτικό μου τσιμπάει με νόημα τα πόδια.... 'Και πολύ άντεξα έτσι', σκέφτομαι
Φτάνω κορυφή, Αέρας, κρύο και το μνημείο...

Τα μισά υψομετρικά και τα μισά βουνά έχουν γίνει, όλα κυλούν βάση σχεδίου.

Όχι για πολύ ακόμα όμως...

Κατεβάζω πάλι το κολάν, φοράω το αδιάβροχο και βουρ στην κατηφόρα. Στην βρύση της Αεροπορίας σταματώ για ανεφοδιασμό. Τελικά απο όλες τις πηγές, το Βίτσι έχει το καλύτερο νερό. Πίνω μισό παγούρι, ξαναγεμίζω και έτοιμος για την κάθοδο

Στην κατηφόρα, οδηγώ επιφυλακτικά λόγω υγρασίας. Τελικά κατεβαίνω στο πρώτο χωριό, τη Δροσοπηγή όπου γίνεται ένας αγώνας mountain bike. Ο κόσμος με κοιτά περίεργα, μπαίνω κι εγώ στο κλίμα κάνοντας μερικά ορθοπέταλα

..και σταματώ στην Πούλια για ένα drink και αλμυρά

Είμαι καλά απο άποψη χρόνου, κατεβαίνω πιο κάτω, φτάνω Άνω Υδρούσσα και αρχίζω σιγά σιγά την ανάβαση του Νυμφαίου.

Η ανάβαση σπάει σε δύο κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι, 2 χλμ στο 6.8% με μέγιστη 13% μου δείχνει τα δόντια του. Απο δυνάμεις... φαίνονται αρκετές. Βρίσκομαι στο ενδιάμεσο κομμάτι, ότι τραβάω το βιντεάκι

Συνεχίζω στο υπόλοιπο κομμάτι, άλλα 5 χλμ στο 5.8% και στην ουσία είναι 4 φουρκέτες. Εδώ ζορίζομαι λίγο, αλλά πατάω καλά. Μετά άλλο 2 χλμ μικρότερης κλίσης και φτάνω κορυφή

Εκεί ξεκουράζομαι στο τουριστικό κιόσκι, τρώω και ξαπλώνω στην πέτρα, γιατί με πεθαίνει η μέση, απο το βαρύ πάτημα των προηγούμενων βουνών. Είμαι εκτός χρόνου και σκέφτομαι εναλλακτικές.

Έχω πλέον δεύτερες σκέψεις και παίρνω την μάνατζερ τηλέφωνο. Εκφράζω την άποψη ότι αυτός ο αγώνας πλέον δεν με εκφράζει, ότι είμαι εκτός χρόνου, ότι δεν αξίζει να πατήσω άλλο, μπλα μπλα...

Όταν με ρωτάει αν είμαι κουρασμένος, απλά λέω ότι ...βαριέμαι

Μετά από αυτήν την αιρετική μου απάντηση, με προειδοποιεί ότι θα διακόψει τις προπονητικές μου άδειες, ότι θα σταματήσει την παροχή αναλωσίμων και, εν κατακλείδι, ότι δεν θα ανανεώσει το συμβόλαιο μου την επόμενη χρονιά.

Τελικά πείθομαι και αρχίζω την κατάβαση. Η θέα μαγευτική. Ανατολικά φαίνεται η λίμνη Ζάζαρη, με το Λιμνοχώρι και πιο ανατολικά το Βαλτόνερο

Βλέπω απο κάτω μου ακριβώς το Σκλήθρο. θα πάρω το δρόμο δυτικά, θα ανέβω το βουνό, θα φτάσω Λέχοβο (Ι), θα συνεχίσω για να φτάσω στον αυχένα (ΙΙ) και μετά ακόμα πιο ψηλά, στο επόμενο βουνό για την Κλεισούρα (ΙΙΙ)

Κατεβαίνω, φτάνω Αετό και παίρνω το δρόμο, πλησιάζοντας Σκλήθρο

Αν και η ανάβαση είναι εύκολη, τα πόδια είναι βαριά. Άρχισα να φωνάζω Scotty, I need more power! αλλά η απάντηση ήταν, κλασσικά, αρνητική

Σε λίγο φτάνω Λέχοβο

Συνεχίζω, περνάω τον αυχένα και αντικρύζω απο μακρυά την Κλεισούρα

Το παγούρι έχει αδειάσει απο ώρα και ανυπομονώ να φτάσω για νεράκι. Φτάνω στην πλατεία, πίνω μια κρύα κόκα κόλα και τρώω ακόμα ένα τόστ

Βλέπω ότι ο χρόνος δεν με βγάζει, φώτα δεν έχω και αποφασίσω να αλλάξω την επιστροφή, κατεβαίνοντας απο Λέχοβο

Στην επιστροφή έχω πλάτη άνεμο και πατάω δυνατά. Πριν το βουνό στο Αμύνταιο, χτυπάω ένα τζελάκι και ανεβαίνω μια χαρά. Βγαίνω στη Βεύη και ο ρυθμός μου είναι πολύ καλός. Βγάζω δύναμη και πλησιάζω

Έχει συννεφιάσει αρκετά, μερικές σταγόνες βροχής έρχονται αλλά τίποτα σημαντικό, ώστε να σταματήσω για να βάλω το αδιάβροχο. Τα μανίκια με κρατάνε ζεστό.

Σε λίγο φαίνεται η Φλώρινα. Ακόμα ένας Γύρος φτάνει στο τέλος του

Τελικά βγήκαν λιγότερα υψομετρικά απο το αρχικό πλάνο αλλά και πάλι ήταν πάρα πολλά.

Τώρα ησυχία και αποκατάσταση...