Ο Τέταρτος Μεγάλος Γύρος (230 χλμ)

Ξημερώματα Κυριακής, το ρολόι έδειχνε 06:20, η θερμοκρασία 14 C και η υγρασία 91%. Έβγαλα την πρώτη φωτογραφία, κούμπωσα τα πετάλ και ξεκίνησα

Σε λίγο, βγήκα απο την πόλη και η πρώτη ανάβαση της ημέρας είχε ξεκινήσει

Στο βάθος η Φλώρινα ακόμα κοιμόταν

Το τοπίο, είχε ακόμα τα σημάδια της χτεσινής καταιγίδας

Συνέχισα να ποδηλατώ μέσα σε μια πανδαισία πράσινου

Η θερμοκρασία ήταν 12 C, αλλά τα μανίκια που φορούσα, έκαναν την διαφορά. Σε λίγο είχα ζεσταθεί αρκετά, αν και φορούσα καλοκαιρινό τζέρσεϋ.

Όσο ανέβαινα, έβρισκα πιο πολύ υγρασία και φτέρες παντού!

Ανεβαίνοντας σε ένα πλάτωμα και έχοντας κάνει τα 2/3 της αναβασης, είδα ομίχλη στο βάθος

Όταν έπιασε το δύσκολο κομμάτι, η ομίχλη ήταν παντού. Άναψα το πίσω φωτάκι συνηθισμένος. Πήγαινα πολύ χαλαρά και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα ανέβαινα

Μετά απο λίγο έφτασα κορυφή και με προϋπάντησε ο φίλος μου ο σκύλος

Κούμπωσα το αδιάβροχο, το οποίο προτίμησα να φέρω, αντί για το αντιανεμικό, και ξεκίνησα να κατεβαίνω το βουνό. Στο Πισοδέρι έκανα την πρώτη μικρή στάση για ανεφοδιασμό

Στην μεγάλη κατηφόρα για Ανταρτικό, το αδιάβροχο κυριολεκτικά "φτερούγιζε" λειτουργώντας σαν αερόφρενο! Εκεί που θα έπρεπε να πιάνω τα 82-85 χαω, έβγαζα 77.

Φτάνοντας χαμηλά, σταμάτησα να κρυώνω αν και η υγρασία παρέμενε

Ο ουρανός δεν έλεγε να ανοίξει

Μετά απο λίγο μπήκα στο νομό Καστορίας. Το τοπίο άνοιξε, πλέον το βουνό τελείωνε

Ανεβαίνοντας ένα λοφάκι, αντίκρυσα την πεδιάδα της Καστορίας

Εκμεταλλευόμουν την κατηφόρα, όσο μπορούσα για να ανεβάσω μωτ. Όταν μπήκα στον αυτοκινητόδρομο, ήμουν πλέον μια ανάσα απο Καστοριά

Μπήκα Καστοριά και πάρκαρα σε ενα απο τα πολλά παρκάκια της πόλης. Ήταν το ιδανικό μέρος για στάση.

Ο καιρός άρχισε να ζεσταίνει αν και ήταν 10 η ώρα. Έβγαλα καλύμματα, μανίκια και έκανα το κολάν, 3/4. Η ανάβαση για Βίτσι θα ήταν "καυτή"

Έβγαλα μια φωτογραφία της λίμνης και συνέχισα. Το Βίτσι, κρυμμένο στα σύννεφα, με περίμενε

Μετά απο 10 χλμ, ξεκίνησε η ανάβαση. Η ανάβαση ξεκινάει απο το πουθενά. Εκεί που πας χαλαρά και "παραλιακά", βλέπεις μια πινακίδα που λέει Βίτσι μια στροφή και ...μπαμ το ντουβάρι --> 2.5 χλμ στο 7.8% με 17% μέγιστη . Αν δεν ξέρεις την ανάβαση, σου σπάει το ηθικό αμέσως

Έκανα υπομονή και συντήρηση και το ανέβηκα. Μετά κατηφόρα ελαφρά μέχρι Βυσσινιά. Το τοπίο με εναλλαγές

Μετά τη Βυσσινιά, αρχίζει η δεύτερη ανάβαση. Το "άγριο" τοπίο σε προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει

Απέχεις 5 χλμ για Οξυά, αλλά ανεβαίνεις με 7.4% μέση και μέγιστη 15%. Το τοπίο μαγευτικό, αλλά... το ντουβάρι, ντουβάρι

Τελικά φτάνω Οξυά και γεμίζω πάλι με νερό

Ξεκινώ και με περιμένουν ακόμα 9 χλμ ανάβασης. Αυτό το δέντρο πάντα το βγάζω φωτογραφία

Εδώ η οικονομία δυνάμεων φαίνεται να αποδίδει. Αν και τελευταίο κομμάτι μόνο εύκολο δεν είναι (6.2% μέση με πολλά 12ρια και 17% μέγιστη) ανεβαίνω ξεκούραστα. Τοσο άνετα, ώστε έχω όρεξη για βιντεάκι

Αφήνω πίσω το Πολυκέρασο και συνεχίζω

Μετά απο μερικές στροφές, η κορυφή βγαίνει μέσα απο τα σύννεφα. Μου θυμίζει σκηνή απο ταινία του Φλας Γκόρντον..

Η ανάβαση είναι πανέμορφη. Συστάδες δέντρων, κελαιδίσματα, νερά τρεχούμενα παντού. Νοιώθω τυχερός που ποδηλατώ εδώ πάνω

Φτάνω τελικά στο χιονοδρομικό. Αντί για χιόνι, σκιέρ και αυτοκίνητα, με προϋπαντούν τα λουλούδια, το πράσινο και η ηρεμία

Ξέρω τώρα ότι απέχω 2 χλμ απο κορυφή. Το γαλακτικό μου τσιμπάει με νόημα τα πόδια.... 'Και πολύ άντεξα έτσι', σκέφτομαι
Φτάνω κορυφή, Αέρας, κρύο και το μνημείο...

Τα μισά υψομετρικά και τα μισά βουνά έχουν γίνει, όλα κυλούν βάση σχεδίου.

Όχι για πολύ ακόμα όμως...

Κατεβάζω πάλι το κολάν, φοράω το αδιάβροχο και βουρ στην κατηφόρα. Στην βρύση της Αεροπορίας σταματώ για ανεφοδιασμό. Τελικά απο όλες τις πηγές, το Βίτσι έχει το καλύτερο νερό. Πίνω μισό παγούρι, ξαναγεμίζω και έτοιμος για την κάθοδο

Στην κατηφόρα, οδηγώ επιφυλακτικά λόγω υγρασίας. Τελικά κατεβαίνω στο πρώτο χωριό, τη Δροσοπηγή όπου γίνεται ένας αγώνας mountain bike. Ο κόσμος με κοιτά περίεργα, μπαίνω κι εγώ στο κλίμα κάνοντας μερικά ορθοπέταλα

..και σταματώ στην Πούλια για ένα drink και αλμυρά

Είμαι καλά απο άποψη χρόνου, κατεβαίνω πιο κάτω, φτάνω Άνω Υδρούσσα και αρχίζω σιγά σιγά την ανάβαση του Νυμφαίου.

Η ανάβαση σπάει σε δύο κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι, 2 χλμ στο 6.8% με μέγιστη 13% μου δείχνει τα δόντια του. Απο δυνάμεις... φαίνονται αρκετές. Βρίσκομαι στο ενδιάμεσο κομμάτι, ότι τραβάω το βιντεάκι

Συνεχίζω στο υπόλοιπο κομμάτι, άλλα 5 χλμ στο 5.8% και στην ουσία είναι 4 φουρκέτες. Εδώ ζορίζομαι λίγο, αλλά πατάω καλά. Μετά άλλο 2 χλμ μικρότερης κλίσης και φτάνω κορυφή

Εκεί ξεκουράζομαι στο τουριστικό κιόσκι, τρώω και ξαπλώνω στην πέτρα, γιατί με πεθαίνει η μέση, απο το βαρύ πάτημα των προηγούμενων βουνών. Είμαι εκτός χρόνου και σκέφτομαι εναλλακτικές.

Έχω πλέον δεύτερες σκέψεις και παίρνω την μάνατζερ τηλέφωνο. Εκφράζω την άποψη ότι αυτός ο αγώνας πλέον δεν με εκφράζει, ότι είμαι εκτός χρόνου, ότι δεν αξίζει να πατήσω άλλο, μπλα μπλα...

Όταν με ρωτάει αν είμαι κουρασμένος, απλά λέω ότι ...βαριέμαι

Μετά από αυτήν την αιρετική μου απάντηση, με προειδοποιεί ότι θα διακόψει τις προπονητικές μου άδειες, ότι θα σταματήσει την παροχή αναλωσίμων και, εν κατακλείδι, ότι δεν θα ανανεώσει το συμβόλαιο μου την επόμενη χρονιά.

Τελικά πείθομαι και αρχίζω την κατάβαση. Η θέα μαγευτική. Ανατολικά φαίνεται η λίμνη Ζάζαρη, με το Λιμνοχώρι και πιο ανατολικά το Βαλτόνερο

Βλέπω απο κάτω μου ακριβώς το Σκλήθρο. θα πάρω το δρόμο δυτικά, θα ανέβω το βουνό, θα φτάσω Λέχοβο (Ι), θα συνεχίσω για να φτάσω στον αυχένα (ΙΙ) και μετά ακόμα πιο ψηλά, στο επόμενο βουνό για την Κλεισούρα (ΙΙΙ)

Κατεβαίνω, φτάνω Αετό και παίρνω το δρόμο, πλησιάζοντας Σκλήθρο

Αν και η ανάβαση είναι εύκολη, τα πόδια είναι βαριά. Άρχισα να φωνάζω Scotty, I need more power! αλλά η απάντηση ήταν, κλασσικά, αρνητική

Σε λίγο φτάνω Λέχοβο

Συνεχίζω, περνάω τον αυχένα και αντικρύζω απο μακρυά την Κλεισούρα

Το παγούρι έχει αδειάσει απο ώρα και ανυπομονώ να φτάσω για νεράκι. Φτάνω στην πλατεία, πίνω μια κρύα κόκα κόλα και τρώω ακόμα ένα τόστ

Βλέπω ότι ο χρόνος δεν με βγάζει, φώτα δεν έχω και αποφασίσω να αλλάξω την επιστροφή, κατεβαίνοντας απο Λέχοβο

Στην επιστροφή έχω πλάτη άνεμο και πατάω δυνατά. Πριν το βουνό στο Αμύνταιο, χτυπάω ένα τζελάκι και ανεβαίνω μια χαρά. Βγαίνω στη Βεύη και ο ρυθμός μου είναι πολύ καλός. Βγάζω δύναμη και πλησιάζω

Έχει συννεφιάσει αρκετά, μερικές σταγόνες βροχής έρχονται αλλά τίποτα σημαντικό, ώστε να σταματήσω για να βάλω το αδιάβροχο. Τα μανίκια με κρατάνε ζεστό.

Σε λίγο φαίνεται η Φλώρινα. Ακόμα ένας Γύρος φτάνει στο τέλος του

Τελικά βγήκαν λιγότερα υψομετρικά απο το αρχικό πλάνο αλλά και πάλι ήταν πάρα πολλά.

Τώρα ησυχία και αποκατάσταση...