Όπου και να βρεθούμε, ό,τι και να αντιμετωπίσουμε, σημασία έχει πάντα το ταξίδι...
Και το ταξίδι πρέπει να είναι δύσκολο, γιατί αλλιώς είναι απλά μια βόλτα
Βιώνουμε την τελευταία μέρα της φετινής χρονιάς, μια μέρα απολογισμών και σκέψεων για τους περισσότερους από εμάς. Το 2011 σε μερικές ώρες θα είναι παρελθόν με ό,τι μας έφερε, και ένα φρέσκο 2012 θα έρθει στη ζωή.
Είναι όμως έτσι; Δεν νομίζω. Τίποτα παλιό δεν φεύγει, τίποτα καινούργιο δεν έρχεται. Η Πρωτοχρονιά, μια γιορτή που υμνεί τη γέννηση του καινούργιου έτους, είναι απλά μια ανθρώπινη εφεύρεση, ένας τρόπος να τονώσουμε την ανασφάλεια που έχουμε για το καινούργιο που έρχεται.
Παραφράζοντας την περίφημη ρήση του Ρενέ Ντεκάρτ, σκέφτομαι άρα υπάρχω, προσπαθώ να εξερευνήσω αν υπάρχει μια άλλη διάσταση στο θέμα ¨ύπαρξη¨.
Είναι πολύ εύκολο να ελέγξει, να διαπιστώσει κανείς ότι βρίσκεται εν ζωή. Ακούει τους χτύπους της καρδιάς του, ακούει το αέρα που κυκλοφορεί στους πνεύμονες του, χρησιμοποιεί τις υπόλοιπες αισθήσεις του. Είναι έτσι σίγουρος ότι ζει. Είναι όμως σίγουρος ότι υπάρχει;
Κάποτε είχαμε το πολυτονικό σύστημα. Οξείες και περισπωμένες παρέλασαν, κοσμούσαν, τόνιζαν καλύτερα την κάθε λέξη, ψιλές και δασείες έντυναν περίτεχνα το νόημα τους.
Μετά ήρθε η «πρόοδος» και το σύστημα γραφής άλλαξε από πολυτονικό σε μονοτονικό. Ένα και μοναδικό σύμβολο, ο τόνος, αντικατέστησε όλα τα άλλα. Αλλά αλήθεια τα αντικατέστησε;
Ίσως είχε έρθει η ώρα, τα πράγματα να γίνουν πιο απλά. Ένα σύμβολο αντί για τέσσερα, οικονομία συμβόλων και άλλα τέτοια…
Χτές, περπατώντας στην οδό Στ. Δραγούμη, ίσως τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Φλώρινας, έφτασα στο φανάρι, στη διασταύρωση με την οδό Ν. Χάσου. Ασυναίσθητα, κάτι έπιασε το μάτι μου και σήκωσα το κεφάλι. Αντίκρισα, με έκπληξη, ένα ψηφιακό μετρητή που μετρούσε αντίστροφα. Μετρούσε το χρόνο που έμενε μέχρι το κόκκινο φανάρι να πρασινίσει.
Το πρώτο συναίσθημα ήταν έκπληξη. «Πολύ καλό σύστημα» σκέφτηκα. Αυτή όμως η σκέψη κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Το επόμενο συναίσθημα ήταν αυτό το γνωστό συναίσθημα που βιώνει κανείς, περισσότερες από μία φορές τη μέρα, αν διαμένει στην ακριτική Φλώρινα. Επιμένω στον όρο ακριτική, γιατί για μένα δεν οριοθετεί μια γεωγραφική ταυτότητα, αλλά μια παρωχημένη νοοτροπία, όπου τα πάντα κινούνται με αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς και οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά ζουν. Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας.
Από τις αρχές Οκτωβρίου, όταν και αποφάσισα να αναλάβω δράση για το πρόβλημα του ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, γνώριζα ότι το εγχείρημα μου θα έκρυβε πολλές δυσκολίες. Ήταν φυσιολογικό, μια και η οργάνωση έπεφτε μόνο στους δικούς μου ώμους, αλλά ήταν έτσι και αλλιώς επιλογή μου.
Γνώριζα επίσης, ότι το ταξίδι στην Αθήνα θα ήταν μόνο η αρχή αυτού του οδοιπορικού και ότι η πραγματική προσπάθεια θα ξεκινούσε μετά. Θα ήταν ανέφικτο και ανεδαφικό να νομίσει κανείς ότι με μια ποδηλατική πορεία, θα λυνόταν ως δια μαγείας ένα πρόβλημα που στερεί για πολλά χρόνια, μια πραγματική στέγη για αυτά τα παιδιά.
Προχθές, Δευτέρα 28/11 πραγματοποιήθηκε η πολυαναμενόμενη συνάντηση με το δήμαρχο Φλώρινας κ. Βοσκόπουλο. Η συνάντηση αυτή, "μόλις" 3 εβδομάδες μετά το ποδηλατικό μου ταξίδι στο Υπουργείο Παιδείας, έμελλε να είναι επεισοδιακή.
Την εβδομάδα που προηγήθηκε, έγινε αυτοψία των προσωρινών χώρων μεταστέγασης, που είχαν προταθεί απο το δήμαρχο. Η αυτοψία έγινε απο τον Δ/ντη Δευτεροβάθμιας Εκπ/δευσης, την Δ/ντρια του ΕΕΕΕΚ, την πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και απο εμένα. Η πτέρυγα που υποτίθεται ήταν κενή, στο κτίριο του ΟΑΕΔ, είναι γεμάτη απο μαθητές. Οι αίθουσες στο κτίριο της ΔΕΗ, γεμίζουν εκ περιτροπής απο μαθητές πέρα απο το γεγονός ότι οι αίθουσες αυτές είναι στο πρώτο όροφο του κτιρίου, με "μόνο" 30 σκαλοπάτια. Ιδανικό για παιδιά με ειδικές ανάγκες.... Και τέλος, το παλιό στρατόπεδο, είναι ένας χώρος εγκαταλελειμένος, με τολ που σαπίζουν.
Αφού πέρασαν αρκετές μέρες απο την ολοκλήρωση του ταξιδιού μου, οφείλω να ενημερώσω όλους εσάς που με το τρόπο σας ενδιαφερθήκατε για το εγχείρημα αυτό, για τις συζητήσεις και τις πληροφορίες που συνέλεξα.
Υπουργείο Παιδείας
Στο Υπουργείο μιλήσαμε με τον κ. Κοντογιάννη, Γενικό Γραμματέα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης και τον κ. Αλεβίζο Δ/ντη Ειδικής Αγωγής. Ο δεύτερος είχε ήδη μιλήσει με την δ/ντρια του ΕΕΕΕΚ και με το δήμαρχο Φλώρινας, πριν συναντηθούμε.
Το κινητό χτυπάει. Μέσα στο σκοτάδι βλέπω 04:30. Ψαχουλεύω στον υπνόσακκο και βρίσκω το παστέλι. Ανοίγω λίγο το φερμουάρ και κοιτάζω. Ακόμα σκοτάδι. Σκέφτομαι τι θέλω να κάνω, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί. Μετά απο 2 μέρες και 500 χιλιόμετρα, θέλει πολύ προσπάθεια για να ανοίξω το φερμουάρ και να βγω έξω. Πρέπει όμως...
Βγαίνω και κρυώνω, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάζω και ο Γερμανός λέει 8 C. "Μια χαρά είναι" σκέφτομαι. Τώρα είναι πιο εύκολο να τυλίξω τα πράγματα, αν και το μυαλό μου ακόμα κοιμάται. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά και σε 10 λεπτά είμαι πάνω στη σέλα.
Ξύπνησα απο απο φωνές. Φωνές και γέλια κοριτσιών. Κοίταξα το κινητό μου μέσα στον υπνόσακο. Έγραφε 07:00. Άνοιξα το φερμουάρ του υπνόσακκου και κοίταξα προς την κατεύθυνση των φωνών. Μερικά παιδιά στέκονταν στη στάση, στην άλλη άκρη του πάρκου.
Ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί στον ορίζοντα. Βγήκα έρποντας και το κρύο χτύπησε το κορμί μου. Φορούσα ήδη το τζάκετ, απο το προηγούμενο βράδυ, γιατί η υγρασία και οι 4 C δεν με άφησαν να κοιμηθώ κανονικά. Πέρασα το βράδυ, μασουλώντας ένα μαντολάτο μισοκοιμισμένος, για όσο μπόρεσα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τον υπνόσακκο. Τα ρίγη στο σώμα μου έλεγαν ότι έπρεπε να το κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα
Μια μέρα πριν την εκκίνηση και σχεδόν όλα είναι έτοιμα. Σήμερα θα κανονίσω τελευταίες λεπτομέρειες, σχετικά με τις προμήθειες και τον εξοπλισμό που θα πάρω μαζί, θα κάνω μια δοκιμή με πλήρες φορτίο, για να δω πως συμπεριφέρεται το ποδήλατο και θα ενημερώσω τα ΜΜΕ.
Οι 3μιση εβδομάδες προετοιμασίας τελειώνουν σήμερα και αύριο ξεκινά το ταξίδι. Τα συναισθήματα ανάμικτα` προσμονή, ενθουσιασμός, άγχος, αγωνίες, σκέψεις για το πιο μικρό και το πιο μεγάλο.
Ελπίζω να πάνε όλα καλά και την Παρασκευή το μεσημέρι, να περάσω την πύλη του Υπουργείου, ψάχνοντας κάποιον να μιλήσω για το πρόβλημα.
Παραθέτω το δελτίο τύπου, που απο χτες το βράδυ στέλνω
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
610 χιλιόμετρα με 33 αναπνοές
Την Τετάρτη 2/11 στις 09:00, θα ξεκινήσω το ποδηλατικό μου ταξίδι από την ακριτική πόλη της Φλώρινας με τελικό προορισμό την Αθήνα για να καταλήξω το μεσημέρι της Παρασκευής 4/11 μπροστά από το Υπουργείο Παιδείας. Θέλω με αυτόν τον τρόπο να διαμαρτυρηθώ για την έλλειψη ειδικού κτιρίου για τα 33 παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Αυτήν την εβδομάδα ολοκληρώνεται η προσπάθεια προβολής του ταξιδιού μου, με καλύτερα αποτελέσματα απο ό,τι περίμενα. Φαίνεται, μέσα στην γενική απόγνωση που επικρατεί, ο κόσμος ψάχνει για κάτι αισιόδοξο, κάτι θετικό.
θέλω να πιστεύω ότι το μήνυμα που μεταφέρω, θα ακουστεί και θα διαβαστεί απο πολλούς. Ίσως ανάμεσα τους, υπάρξουν και άνθρωποι που είναι σε θέση να βοηθήσουν καταλυτικά ώστε να ξεκινήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι απαραίτητες διαδικασίες, που θα οδηγήσουν στην έγκριση χρηματοδότησης για το καινούργιο κτίριο για αυτά τα 33 παιδιά.
Στην εβδομάδα που πέρασε, έγινε αρκετή δουλειά για τη δημοσιοποίηση του ποδηλατικού μου ταξιδιού.
Έφτιαξα ένα αρχικό δελτίο τύπου που απλά κοινοποιούσα το τι ήθελα να κάνω, χωρίς ακόμα να ανακοινώνω την ημερομηνία και τους χορηγούς μου. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή.
Έχοντας κάνει κυριολεκτικά χιλιάδες χιλιόμετρα, με πάσης φύσης καιρικά φαινόμενα, με καλή ή άσχημη ψυχολογία, με πόνους ή χαμόγελα, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι αν όλα αυτά δεν καταλήγουν κάπου, δεν καταλήγουν πουθενά.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ίσως ότι μερικές φορές χρειάζεται να βάζουμε στην άκρη τον "ποδηλατικό" μας εγωισμό, για κάτι καλύτερο, ίσως κάτι μεγαλύτερο, που δεν μετριέται με βατ, μωτ, παλμούς και αγωνιστικές κραυγές. Ίσως να χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία των 2 τροχών για κάτι πιο εποικοδομητικό.
Το βράδυ η υπερένταση με άφησε να κοιμηθώ μόνο 3,5 ώρες. Παρόλα αυτά, όταν το ξυπνητήρι χτύπησε πετάχτηκα πάνω έτοιμος. Το πρώτο καλό νέο ήταν ότι η θερμοκρασία ήταν καλή (15 C). Ετοιμάστηκα και 05:10 ήμουν έτοιμος για το δρόμο
Η ιδέα για αυτό το Γύρο γεννήθηκε πέρσι τον Οκτώβριο, όταν είχα πλέον ολοκληρώσει τον Τελευταίο Μεγάλο Γύρο. Με τον καιρό, έμεινε, ωρίμασε και τώρα ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί
Στο Γύρο αυτό θα ποδηλατήσω και στους 4 νομούς της Δ. Μακεδονίας, περίπου στα 330 χλμ απόσταση και 4000 + υψομετρικά, ολοκληρώνοντας έτσι ένα δύσκολο 300αρι.
Η αρχή θα γίνει με την ανάβαση του Βιτσίου, όπου θα ανέβω ουσιαστικά "σβηστός"
Η κάθοδος των 42 χλμ θα με φέρει Καστοριά και θα ακολουθήσω τη Ν.Ο. Καστορίας, μέχρι το Μικρόκαστρο.
Εκεί, θα βγω στην Π.Ο. Γρεβενών και θα στρίψω ΝΔ για Γρεβενά
Δυό λόφους μετά, θα φτάσω Γρεβενά και θα στρίψω ανατολικά στην Π.Ο. Γρεβενών - Τρικάλων. Πριν το Ελευθεροχώρι είναι μια μέτρια ανάβαση και μετά κατηφόρα.
Πριν το Καρπερό, θα συνεχίσω ευθεία στην Π.Ο. Γρεβενών - Λάρισας.
Μετά το χωριό Παλιουριά, στην ουσία θα κινηθώ παράλληλα με τον Αλιάκμονα, ανεβαίνοντας προς την τεχνητή λίμνη
Λίγο πριν το Τριγωνικό, θα έχω την πιο δύσκολη ανάβαση
Μετά όλο κατηφόρα για Σέρβια, ξεκούραση και συνέχεια για Κοζάνη και Πτολεμαίδα και απο εκεί ο γνωστός δρόμος της επιστροφής
Η συνολική διαδρομή καλύπτει τους νομούς Φλώρινας/ Καστορίας/ Γρεβενών/ Κοζάνης
Ο τελευταίος Γύρος δεν είχε τρελλά υψομετρικά, ζέστη ή μεγάλες αποστάσεις` αλλά είχε πολύ ..νύστα. Αυτός ο Γύρος ήταν νυκτερινός
Η προετοιμασία ήταν πλήρης. Το ποδήλατο ετοιμάστηκε ανάλογα
Τα ρούχα στοιβάχτηκαν
Τα φαγητά προετοιμάστηκαν
και αφού η λίστα τσεκαρίστηκε
στις 19/7 ακριβώς στις 21:00 ήμουν κάτω στο δρόμο, για να ξεκινήσω ακόμα ένα Μεγάλο Γύρο
Ακόμα είχε ζέστη, κάτι που θα με βοηθούσε για το βράδυ. Αυτή τη φορά πήρα άλλο δρόμο για να αφήσω την πόλη. Σε λίγο ήμουν στην τελική ευθεία
Όσο έβγαινα απο Φλώρινα, τόσο καλύτερα ένοιωθα. Ο ήλιος σιγά σιγά χανόταν
Όταν η μεγάλη ευθεία τελείωσε, ήμουν επίσημα εκτός. Ακολούθησα το δρόμο Φλώρινας - Νίκης που θα έβγαζε (αν τον ακολουθούσα όλο) στα σύνορα
Αμέσως η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και η αιτία ήταν τα ποτιστικά, που θα συναντούσα μπροστά μου όλο το βράδυ
Στα 5 χλμ μπήκα Άνω Καλλινίκη. Θα συνέχιζα για λίγα ακόμα χιλιόμετρα και μετά θα έστριβα νότια
Τα φώτα στο βάθος του βίντεο είναι ο κόμβος όπου και θα έστριβα
Συνέχισα για Ιτιά` ο ήλιος πλέον είχε χαθεί πίσω απο τα βουνά. Το ταξίδι τώρα ξεκινούσε...
Συνέχισα μέσα απο το χωριό. Νεαροί έπιναν το καφεδάκι τους σε μια καφετέρια, αλλά σκέφτηκα ότι ήμουν πιο τυχερός απο αυτούς
Μετά μερικά χιλιόμετρα, μπήκα στον παλιό δρόμο Φλώρινας Βεύης και αφού πέρασα, πολλά μα πάρα πολλά ποτιστικά ακόμα, έφτασα στον κόμβο. Η υγρασία ήταν έντονη, αλλά ακόμα τα κατάφερνα μόνο με το τζέρσευ και ένα εσώρουχο απο μέσα
Πέρασα τα φανάρια και άρχισα να ανηφορίζω για Κλειδί. Ευτυχώς δεν είχε ιδιαίτερο άνεμο. Σε λίγο άρχισα να κατεβαίνω το βουνό, αλλά όταν αντίκρισα το Αμύνταιο, φρέναρα για φωτογραφία
Στα φώτα είναι το Αμύνταιο
Και απο κάτω η υπόλοιπη κατηφόρα
Συνέχισα για Πτολεμαίδα. Τα χιλιόμετρα φαίνονταν να φεύγουν πιο γρήγορα, ίσως γιατί με το σκοτάδι έχανες τα σημεία αναφοράς. Μέχρι να το καταλάβω, έφτασα δίπλα στο "τέρας" που ξεφύσαγε καπνό και έβγαζε ηλεκτρισμό!
Κάπου εκεί, χώθηκε και η μούρη μου
Συνέχισα για Περδίκκα, ένα χωριό λίγο έξω απο Πτολεμαίδα, με το δρόμο ελαφρά κατηφορικό. Το φεγγαράκι είχε βγει, χαμηλά ακόμα στον ορίζοντα
Μπαίνοντας Πτολεμαίδα, με υποδέχτηκε... το φως!!! Σταμάτησα στο κλασσικό στέκι, για ξεκούραση και φαγητό. Ο Νόστιμος με έβαλε σε δοκιμασία, αλλά δεν μάσησα...
Ένα ιντεάλ μας λοξοκοίταγε, αλλά δεν του δώσαμε σημασία
Έπρεπε να διασχίσω την πόλη για να βγω απο την άλλη μεριά. Ο κόσμος ήταν όλος έξω. Ποτά και δυνατή μουσική αυτοί, ισοτονικό και τρίξιμο ελεύθερου εγώ
Βγαίνοντας απο Πτολεμαίδα, πήρα τον παλιό δρόμο για Κοζάνη. Ησυχία τάξη και ασφάλεια πάλι με το φεγγάρι να δυναμώνει, όσο περνούσε η ώρα
Η υγρασία ακόμα μεγαλύτερη, αλλά είχα πλέον φορέσει τα μανίκια και ήμουν καλά. Λίγο κρύο ήταν απαραίτητο, για να με κρατάει σε εγρήγορση
Όταν πέρασα και το εργοστάσιο στην Ποντοκώμη, ήμουν πλέον κοντά στην Κοζάνη
Μπαίνοντας Κοίλα, έστριψα δυτικά για Βατερό. Το σχέδιο ήταν να περικυκλώσω τους Σούρδους και να τους πιάσω στον ύπνο
Περνώντας μέσα απο Βατερό, ήξερα ότι έπρεπε να ανέβω ένα μικρό λόφο, για να πέσω Κοζάνη. Στους ανήξερους, αυτή η επιγραφή θα έλεγε κάτι για το λόφο....
Όμως στην πραγματικότητα, χρειάστηκαν όλα τα γρανάζια για να τον ανέβω
Πλέον ήμουν Κοζάνη, my return point!
Νόμιζα ότι θα ήταν δύσκολο να βγω στην κεντρική πλατεία, γιατί η πόλη δεν έχει και την καλύτερη ριμοτομία, αλλά διαψεύστηκα. Σε λίγο έφτανα στον ...πολιτισμό
Όταν ρώτησα τον περιπτερά, που θα βρω κανά τυροπιτάδικο, η απάντηση ήταν "Α, δεν έχουν ανοίξει ακόμα,.... τώρα σε λιγάκι" και έμεινα να τον κοιτάω. Αφού ρώτησα ένα σαντουιτσάδικο και περιηγήθηκα στα πέριξ, ανακάλυψα ένα βωμό αφιερωμένο στην Ιερή Τυρόπιτα. Ω τι αγαλλίαση!
Πήρα το ιερό δισκοπότηρο και αποφάσισα να το γλεντήσω σε ένα απόμερο παγκάκι της πλατείας
Δίπλα μου η κυρία αναπαυόταν. Όπως έπεφταν οι σκιές πάνω της, φαινόταν τόσο όμορφη
Όταν το ρολόι έδειξε 2:30 το καμπανάκι χτύπησε για αναχώρηση. Αποχαιρέτησα την ζέστη της πλατείας (24 C) για να υποδεχτώ το σκοτάδι και την υγρασία (again!)
Η αποχώρηση μέσα απο τους άδειους δρόμους γινόταν σε τουριστικό ρυθμό. Ήταν η ευκαιρία, για ένα ακόμα βίντεο
Βγαίνοντας απο την πόλη, μπήκα πάλι στο ρυθμό μου. Μερικά σκυλιά που έτυχε να με κυνηγήσουν, παραιτήθηκαν πολύ εύκολα. Φαίνεται τα έπιασα στον ύπνο και αυτά
Μερικά χιλιόμετρα ακόμα και σκαρφάλωσα τον κόμβο που με έφερε πάνω απο την Εγνατία
Ο δρόμος εμπρός οδηγούσε Φλώρινα. Θα τον ακολουθούσα για λίγα χιλιόμετρα και μετά πάλι μέσα στον παλιό δρόμο για Πτολεμαίδα
Μετά την Ποντοκώμη, βρήκα λίγο ευνοικό άνεμο και άρχισα να πατάω, Σταμάτησα μόνο για να πάρω μια φωτογραφία ενός Λιγνιτοφάγου, που λαγοκοιμόταν
Έφτασα Πτολεμαίδα και στην κεντρική πλατεία βρήκα περίπτερο ανοικτό. "Εδώ είμαστε" είπα και παρκαρα την κυρία σε μια ζαρντινιέρα. Εφοδιάστηκα με νεράκι και την έπεσα σε ένα τραπεζάκι διπλανής καφετέριας.
Πιστεύω μόνο τα παιδιά που έχουν κάνει μπρεβέ, μπορούν να καταλάβουν την ικανοποίηση που μπορεί να σου προσφέρει ένα ταπεινό μαξιλαράκι στα οπίσθια σου, εκείνη την στιγμή
Μίλησα με την Αλεξία που δεν μπορούσε να κοιμηθει, και είπα ότι ήμουν μια χαρά. Περίεργο, σκέφτηκα και μετά απο λίγο αναχώρησα. Δεν χρειάζεται και πολύ χαλάρωση
Όταν σκαρφάλωσα το μικρό λόφο μετά τον Περδίκκα, ο γνώριμος πόνος έκανε την εμφάνιση του. Συνέχισα πιέζοντας ελαφρά ώστε ο πόνος να είναι ελεγχόμενος. Ίσως να το πλήρωνα μετά, αλλά εκείνη τη στιγμή βοηθούσε στο να μένω συγκεντρωμένος
Έφτασα έξω απο το Αμύνταιο, χτύπησα το ένα και μοναδικό τζελάκι και συνέχισα για το βουνό. Το πρώτο κομμάτι βγήκε άνετα. Η μάχη του σκοταδιού με το φως, άρχισε να γυρίζει εναντίον του
Το λυκαυγές ήταν εδώ. Κοίταξα δεξιά μου και η λίμνη Πετρών αχνοφαινόταν
Μέσα μου ένοιωσα μια στεναχώρια, γιατί η νυχτερινή μου βόλτα έπνεε τα λοίσθια
Κάπου εκεί, μεταξύ στεναχώριας και ανατολής, το ρεζερβουάρ χτύπησε ρεζέρβα. Έκοψα στροφές και συνέχισα την ανάβαση σε εconomy mode
Ανεβαίνοντας στο Κλειδί, χάραζε
Η κατηφόρα μέ έφερε στα φανάρια της Βεύης. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι μόλις πριν μερικές ώρες ήμουν εδώ, στο κατασκόταδο
Αυτό το πρωτόγονο φως έκανε τα πάντα να μοιάζουν διαφορετικά. Δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου να βγάζει φωτογραφίες
Σταμάτησα, στήνοντας καρτέρι στο Βασιλιά Ήλιο, αλλά αυτός ως Βασιλιάς, καθυστερούσε
Η υγρασία ήταν πλέον διαπεραστική. Ευτυχώς που απο Πτολεμαίδα είχα φορέσει το αντιανεμικό. Πέρασα Ιτιά και συνέχισα για τον κόμβο πριν την Άνω Καλλινίκη
Λίγο πριν τον κόμβο, ο ήλιος βγήκε απο τα λημέρια του. Ήταν πανέμορφος
Πέρασα τον κόμβο και έβγαλα πάλι φωτογραφίες. Τώρα φαινόταν ολόκληρο το μεγαλείο του, πάνω απο την πεδιάδα. Ήταν το πιο απόκοσμο θέαμα που έβλεπα ποτέ, αν και έχω δει αρκετές ανατολές. Τι μαγεία είναι το ποδήλατο τελικά...
Μετά την Α. Καλλινίκη, έσβησα όλα τα φώτα. Μια καινούργια μέρα ήταν εδώ
Πλέον είχα ρίξει το ρυθμό, είχα μεγάλη εφίδρωση αν και είχε 17 C και η κοιλιά μου πονούσε. Προφανώς η αυπνία με χτυπούσε, σε συνδιασμό με την κούραση, αλλά άξιζε και με το παραπάνω
Η μικρή ανωφέρεια πριν την πόλη φάνταζε βουνό. Σε λίγο έμπαινα στο κέντρο
Έφτασα σπίτι κουρασμένος αλλά γεμάτος. Η Αλεξία που δεν είχε κοιμηθεί, με υποδέχτηκε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο Γύρος θα ήταν μισός
